Ik trek met enige regelmaat een verzamelaar van Blondie uit de kast, want wat heeft de band rond boegbeeld Debbie Harry een imposante stapel leuke singles gemaakt. Het zijn singles die wat mij betreft vrijwel zonder uitzondering passen in de categorie perfecte popsongs en het is niet veel bands gegeven om er hier meer dan een handvol van te maken.
Het zijn overigens ook singles die maar weinig laten horen van de wortels van Blondie in de New Yorkse punk en new wave scene. Die wortels hoor ik wel terug op de nu verschenen live-registratie Swim To The Moon.
Swim To The Moon werd in 1977, het jaar van de punk, opgenomen in San Francisco. De al weer bijna 40 jaar geleden gemaakte opnamen zijn voor deze release flink opgepoetst en komen glashelder uit de speakers. Parels voor de zwijnen zal een enkeling beweren, want de muziek van Blondie rammelt zowel in muziek als vocaal opzicht aan alle kanten. Swim To The Moon klinkt hierdoor totaal anders dan de nagenoeg perfecte singles van de band, maar wat valt er veel te genieten op deze live-registratie.
Waar veel bands in het jaar waarin de punk definitief doorbrak nauwelijks konden spelen, laat Blondie veel goeds horen. Het gitaarwerk van Chris Stein is veel dominanter aanwezig op de singles van de band die iedereen kent en mag heerlijk scheuren, terwijl het toetsenwerk van Jimmy Destri veel vaker en nadrukkelijker uit de bocht mag vliegen en ook veelkleuriger en rijker is dan op de plaat. De ritmesectie bestaande uit Frank Infante en de roemruchte Clem Burke is wild maar hecht en dan is er natuurlijk ook nog de stem van Debbie Harry. Deze is wat onvaster dan op de singles waaraan natuurlijk flink gesleuteld is, maar dit heeft ook zeker zijn charme en dat Debbie Harry kan zingen valt niet te ontkennen.
Swim To The Moon bevat buiten (I'm Always Touched By Your) Presence, Dear geen bekende singles van de band. Via een beperkt aantal covers krijgen we enig inzicht in de inspiratiebronnen van de band. Het opduiken van Iggy Pop wekt hierbij geen verbazing, maar The Doors en The Yardbirds had ik toch niet snel gelinkt aan Blondie.
Het uit twee cd’s bestaande Swim To The Moon staat uiteraard vol met puntige popliedjes van iets meer dan twee minuten, maar heel af en toe neemt de band ook wat meer tijd, wat onder andere zorgt voor een song die met een beetje fantasie ook van The Velvet Underground met Nico in de gelederen had kunnen zijn of songs die psychedelisch of zelfs voorzichtig symfonisch (vloeken in de kerk van de punk) klinken.
Voor mijn beluistering van Swim To The Moon kende ik de singles van Blondie als mijn broekzak en platen als Plastic Letters en Parallel Lines redelijk goed, maar Swim To The Moon geeft toch weer een andere dimensie aan de muziek van Blondie. Ik zal de plaat zeker niet zo vaak draaien als die serie briljante singles, maar zo nu en dan doet de ruwe energie van een beginnend bandje wonderen. Deze energie is verrassend goed gevangen op Swim To The Moon. Erwin Zijleman
