Lee Harvey Osmond (de schrijfwijze LeE HARVeY OsMOND lijkt gelukkig opgegeven; ik doe er in ieder geval niet meer aan mee) imponeerde ruim twee jaar geleden met het prachtige The Folk Sinner. The Folk Sinner werd helaas slechts in zeer kleine kring opgepikt, maar vrijwel iedereen die de plaat hoorde was er stuk van. Zo ook ik.
Lee Harvey Osmond is een band rond de Canadees Tom Wilson, die voor The Folk Sinner een beroep kon doen op een aantal beroemde landgenoten, onder wie Cowboy Junkies gitarist Michael Timmins (die de plaat ook produceerde), Cowboy Junkies zangeres Margot Timmins, muzikale duizendpoot Hawksley Workman, singer-songwriter Oh Susanna, Astrid Young (halfzus van Neil) en miskend talent Colin Linden.
Voor de nieuwe plaat van Lee Harvey Osmond deed Tom Wilson wederom een beroep op producer Michael Timmins, maar verder werd de plaat grotendeels ingespeeld met een vaste band, waardoor Beautiful Scars wat meer als een bandplaat klinkt dan The Folk Sinner en bovendien is voorzien van een wat homogener geluid.
Beautiful Scars is voorzien van een stemmige en vaak wat donkere sfeer die je zo een duistere nachtclub in sleept. De nieuwe plaat van Lee Harvey Osmond is wat meer ingetogen dan zijn voorganger, maar heeft net als deze voorganger een bijna bedwelmende sfeer.
De muziek van de band rond Tom Wilson laat zich nog steeds lastig vergelijken met de muziek van anderen en schiet ook nog steeds meerdere kanten op, waardoor je je het ene moment in een jazzy nachtclub waant en het volgende moment toch weer in de psychedelische Summer of Love.
Als ik dan toch met vergelijkingsmateriaal op de proppen moet komen, denk ik aan Tom Waits, al is de muziek van Lee Harvey Osmond een stuk toegankelijker dan de muziek die Tom Waits de laatste jaren maakt. In de psychedelische passages heeft de instrumentatie nog altijd wat van The Doors, maar wanneer de psychedelica wordt verruild voor jazz-noir verdwijnt dit vergelijkingsmateriaal als sneeuw voor de zon. Ander vergelijkingsmateriaal wordt aangedragen door Robbie Robertson en Dr. John, maar geen van de genoemde namen blijft gedurende de hele speelduur van Beautiful Scars relevant en wordt bijvoorbeeld ondergraven wanneer Tom Wilson op de proppen komt met een uiterst ingetogen folkie song of een country-noir song.
Zoals gezegd werd de vorige plaat van Lee Harvey Osmond helaas niet breed opgepikt, maar maakte de plaat in kleine kring zeer diepe indruk. Het zal voor Beautiful Scars waarschijnlijk niet anders zijn.
Lee Harvey Osmond mist de steun van een grote platenmaatschappij en maakt muziek die lastig in een hokje is te duwen, maar vrijwel iedereen die deze plaat uit de speakers laat komen zal worden gegrepen door de unieke sfeer op de plaat en door de fascinerende songs van Tom Wilson.
Zelf was ik ook direct na één keer horen helemaal om en geniet ik evenveel van de heerlijke donkere sfeer en de fraaie inzet van blazers, als van de donkere vocalen van Tom Wilson, het psychedelische geluid en zeker ook het werkelijk fantastische gitaarwerk van Aaron Goldstein, die eerder speelde met Elliot BROOD, City And Colour en Cowboy Junkies. Voor mij wederom een jaarlijstjesplaat en dit verdient navolging. Luister naar Lee Harvey Osmond en huiver. Wat een plaat. Erwin Zijleman
