Sharon Robinson vervult inmiddels al vele jaren een glansrol naast Leonard Cohen. Tijdens de eindeloze tour van Leonard Cohen maakt ze diepe indruk als achtergrondzangeres, maar Sharon Robinson heeft ook in compositorisch opzicht bijgedragen aan vrijwel alle studioplaten die Leonard Cohen sinds de late jaren 80 heeft gemaakt, met een uitschieter op Ten New Songs waarop ze meeschreef aan alle songs. Door het vele werken met de veeleisende Leonard Cohen schiet de solocarrière van Sharon Robinson er tot dusver flink bij in en dat is jammer. Heel jammer zelfs. Zeven jaar na het uitstekende, maar helaas nauwelijks opgemerkte Everybody Knows, is Sharon Robinson terug met Caffeine.
Het blijkt een buitengewoon knappe plaat, al moet je wel even de tijd nemen voor de plaat voor je dit goed door hebt. Op het eerste gehoor maakt Sharon Robinson op haar nieuwe soloplaat immers vooral lekker in het gehoor liggende laid-back soulpop, die het vooral uitstekend doet op de late avond. Buitengewoon lekkere muziek vol aangename klanken, makkelijk in het gehoor liggende songs en uiteraard prima vocalen, maar zeker geen plaat die wijst op hoge artistieke pieken.
Het doet af en toe wel wat denken aan de platen van Sade uit de jaren 80 en 90; ook van die platen die vooral op de late avond uitstekend tot zijn recht komen (en platen die bij aandachtige beluistering veel beter blijken dan ze op het eerste gehoor doen vermoeden).
Toch blijkt ook Caffeine al snel veel meer dan een aardige soulpop plaat voor de kleine uurtjes. De instrumentatie op de plaat is bijzonder stemmig en aangenaam, maar Sharon Robinson heeft ook flink wat opgestoken van haar leermeester Leonard Cohen, die inmiddels een meester is in het fraai aankleden van zijn songs. De songs op Caffeine klinken op het eerste gehoor homogeen en consistent, maar ga op zoek naar de geheimen van de instrumentatie van de plaat en je hoort dat iedere song op Caffeine anders klinkt en dat iedere song weet te verrassen met fraaie details.
Ook de songs van Sharon Robinson (waarvan er overigens één mede door Leonard Cohen werd geschreven) blijken bijzonder knap in elkaar te steken en doen uiteindelijk veel meer dan oppervlakkig vermaken. Zeker als je met veel aandacht luistert naar Caffeine, blijken de songs van Sharon Robinson niet alleen buitengewoon aangenaam, maar hoor je ook dat er van alles gebeurt in de songs van de zangeres uit San Francisco, waardoor Caffeine je ook na vele luisterbeurten nog weet te verrassen.
Ik heb het nog niet gehad over de vocalen, maar deze vocalen zijn uiteraard het sterkste wapen van Sharon Robinson. Ook voor de vocalen geldt dat ze bij aandachtige beluistering pas echt tot hun recht komen. Sharon Robinson zorgt bij de concerten van Leonard Cohen meer dan eens voor kippenvel, maar doet dat ook op Caffeine vele malen.
Caffeine van Sharon Robinson is al met al een plaat die makkelijk over het hoofd wordt gezien, maar hiermee doen we de inmiddels 57 jaar oude Sharon Robinson toch echt flink te kort. Caffeine is immers een prachtige plaat van een vrouw die hopelijk nog lang mag schitteren naast Leonard Cohen, maar die ook haar eigen plekje in de spotlights meer dan verdient. Caffeine sneeuwt momenteel wat onder, maar verdient aandacht in brede kring. Ik weet zeker dat niemand die naar deze plaat luistert daar spijt van krijgt. Erwin Zijleman
