Beach House koos op het in 2012 verschenen Bloom voor een net wat grootser en toegankelijker geluid dan we van Alex Scally en Victoria Legrand gewend waren. De critici noemden het een stijlbreuk of beschuldigden het duo zelfs van zwichten voor het grote geld, maar persoonlijk vond ik Bloom een logische opvolger van Beach House (2006), Devotion (2008) en Teen Dream (2010) en boven alles een geweldige plaat. Depression Cherry, het vijfde album van Beach House, wordt momenteel warm onthaald als de plaat waarop Beach House terugkeert naar haar oude geluid, maar ook Depression Cherry is wat mij betreft weer een logisch vervolg op de fraaie serie platen die Beach House sinds 2006 heeft uitgebracht.
Depression Cherry is wat minder uitbundig dan zijn voorganger en flirt wat minder met pop, maar de groei die Beach House op Bloom liet horen wordt wel degelijk doorgetrokken. Dat hoor je in de instrumentatie, die uit nog net wat meer lagen bestaat dan voorheen, dat hoor je in de zang van Victoria Legrand, die zich inmiddels definitief heeft ontworsteld aan de vergelijking met Nico en dat hoor je in de songs die vol zitten met subtiele verrassingen.
Depression Cherry werd eerder dit jaar aangekondigd als ‘a return to simplicity’, maar zo simpel is het allemaal niet. Bij oppervlakkige beluistering hoor je inderdaad flarden van het geluid waarmee Beach Pop het afgelopen decennium zoveel indruk maakte, maar wanneer je net wat beter luistert, hoor je dat de muziek van Beach House er sindsdien een paar dimensies heeft bij gekregen.
Op Depression Cherry kun je heerlijk wegdromen bij de zweverige en zwoele synths en al even zwoele en zweverige vocalen van Victoria Legrand, maar achter deze bovenlaag zitten nog meerdere lagen waarin het geluid van Beach House meerdere kanten op kan schieten. Het levert verschrikkelijk veel moois op.
Beach House heeft vanaf haar debuut in 2006 een uit duizenden herkenbare geluid, maar weet dat geluid ook steeds verder te verrijken en te vernieuwen. Het levert in de vorm van Depression Cherry al weer de vijfde prachtplaat op. Wat mij betreft geen ‘return to simplicty’ of een terugkeer naar het oude geluid, maar wederom een enorme stap vooruit. Een stap die ook dit keer richting de top van de jaarlijstjes zal voeren. Erwin Zijleman
cd 
LP