Voor mijn jaarlijst ga ik dagen wikken en wegen, op een goudschaaltje als het moet. Voor de 15 van 2015 (van januari tot en met juni om precies te zijn) pak ik de 15 platen die ik het meest gedraaid heb. Niet meer en niet minder.
Niet per definitie de beste platen, maar wel de platen die ik keer op keer wilde horen. Niet gerangschikt, maar in de volgorde waarin ze op deze BLOG zijn gerecenseerd. En steeds voorzien van een one-liner.
Persoonlijk misère is al heel lang een voedingsbodem voor geweldige platen, maar dat deze dame haar beste werk zou overtreffen had ik niet verwacht; het gebeurt wel.
Alabama Song uit 1998 bewoog zich nog voor een belangrijk deel op het terrein van de ‘contemporary country’ uit Nashville, maar ook liefhebbers van alternatieve country-varianten hoorden de potentie van de jongere Amerikaanse.
Dat kwam er voorzichtig uit op The Hardest Part uit 2000, maar echt goed was Allison Moorer voor het eerst op het in 2002 verschenen Miss Fortune.
Twee jaar na deze plaat verraste Alison Moorer met het stevig rockende The Duel, dat ik persoonlijk nog altijd koester als de beste plaat van de Amerikaanse singer-songwriter (maar dat is een mening die zeker niet breed wordt gedragen).
Allison Moorer staat sindsdien garant voor kwaliteit, al valt haar productiviteit helaas wat tegen sinds ze een aantal jaren geleden in het huwelijk trad met Steve Earle en een kind van hem kreeg.
Dat huwelijk is inmiddels op de klippen gelopen en ook het moederschap blijkt door een autistische stoornis bij haar zoon niet makkelijk. Het heeft allebei zijn sporen nagelaten op Down To Believing, de opvolger van het uit 2010 stammende Crows.
Voor Down To Believing keerde Allison Moorer terug naar Nashville en deed ze een beroep op producer Kenny Greenberg; de man die ook haar eerste twee platen produceerde. Toch ligt Down To Believing niet in het verlengde van de eerste twee platen van Allison Moorer, al is het maar omdat Allison Moorer ook op haar nieuwe plaat weer met enige regelmaat kiest voor een wat steviger geluid.
Veel songs op de plaat raken aan de countryrock uit de jaren 70 of aan de rootsrock die Allison Moorer op The Duel omarmde, maar Allison Moorer is ook haar Nashville roots niet vergeten en overtuigt ook met hartverscheurend mooie ballads.
Down To Believing is in muzikaal opzicht een pittige en geïnspireerd klinkende plaat, wat prima past bij haar al even krachtige stem. In muzikaal en vocaal opzicht zat het eigenlijk altijd wel goed bij Allison Moorer, maar wanneer je Down To Believing vergelijkt met haar vorige platen, klinkt de nieuwe plaat toch anders.
Het heeft vooral te maken met de kwaliteit van de songs op de nieuwe plaat van Allison Moorer. Down To Believing is een hele persoonlijke plaat en dat hoor en voel je. Allison Moorer vertelt op haar nieuwe plaat indringende verhalen en doet dit met hart en ziel. Het maakt van Down To Believing een enorm intense plaat.
Die intensiteit wordt alleen maar groter wanneer in muzikaal opzicht flink uitgehaald mag worden en ook in vocaal opzicht het gaspedaal helemaal open mag. Het is de Allison Moorer waar ik van hou, maar nog niet eerder was het zo goed en gedreven. Na enkele luisterbeurten vind ik Down To Believing net zo goed als The Duel, al was die plaat nog net wat rauwer. Het wordt gecompenseerd door heel veel doorleving en emotie.
Down To Believing valt zoals gezegd op door geweldige songs, maar ook als Allison Moorer zicht vergrijpt aan Creedence Clearwater Revival’s Have You Ever Seen The Rain blijft ze moeiteloos overeind. Het is veelzeggend.
Overigens verdienen ook de muzikanten op deze plaat en producer Kenny Greenberg een eervolle vermelding in deze recensie, want Down To Believing is niet alleen een uiterst veelzijdige plaat, maar klinkt ook prachtig. Allison Moorer’s beste plaat tot dusver? Ik denk het eerlijk gezegd wel. Erwin Zijleman
