Voor mijn jaarlijst ga ik dagen wikken en wegen, op een goudschaaltje als het moet. Voor de 15 van 2015 (van januari tot en met juni om precies te zijn) pak ik de 15 platen die ik het meest gedraaid heb. Niet meer en niet minder.
Niet per definitie de beste platen, maar wel de platen die ik keer op keer wilde horen. Niet gerangschikt, maar in de volgorde waarin ze op deze BLOG zijn gerecenseerd. En steeds voorzien van een one-liner.
Stond in de geschiedenisboeken als een invloedrijk maar ook redelijk obscuur bandje uit de jaren 70, maar met deze plaat doet de band er ook in 2015 toe; en hoe.
Met punk had de muziek van The Pop Group echter niet zoveel te maken en dat werd duidelijk toen in 1979 het debuut van de band verscheen. Y is een plaat die in iedere platenkast moet staan, maar in de meeste platenkasten kom je de plaat helaas niet tegen. Dat is aan de andere kant ook niet zo gek, want Y is met haar mix van dub, noise, free jazz, funk en nog een handvol andere stijlen een volstrekt ongrijpbare plaat.
De critici waren terecht laaiend enthousiast, maar de plaat verkocht voor geen meter. Toen The Pop Group met het een jaar later verschenen For How Much Longer Do We Tolerate Mass Murder? ook nog de steun van de critici verloor, viel vrijwel onmiddellijk het doek voor The Pop Group en raakte ook Y helaas in de vergetelheid.
De afgelopen 35 jaar was het stil rond The Pop Group, maar bijna uit het niets is de band terug met een nieuwe plaat. Voor haar eerste plaat in 35 jaar tijd wist The Pop Group een producer van naam en faam te strikken. De onder andere van Adele, Lana Del Rey, Cee-Lo Green, U2, Paul McCartney en FKA Twigs bekende Paul Epworth produceerde Citizen Zombie en wat is het een geweldige plaat geworden.
The Pop Group is haar wilde haren inmiddels voor een deel kwijt en klinkt op haar nieuwe plaat niet meer zo tegendraads als op haar vergeten debuut, maar gelukkig is Citizen Zombie wel een lekker eigenzinnige plaat geworden. Op haar comebackplaat maakt The Pop Group redelijk lekker in het gehoor liggende, maar op hetzelfde moment ook compromisloze muziek.
Een groot deel van de plaat klinkt als de plaat die Bowie zou hebben gemaakt wanneer hij in zijn Berlijnse periode definitief in de goot zou zijn terecht gekomen. Het is donkere muziek waarin popliedjes met een kop en een staart zijn omgeven door een duister klankentapijt.
Citizen Zombie riep bij mij in eerste instantie vooral associaties op met de muziek van David Bowie in zijn Berlijnse periode, maar dankzij de funk-injectie heeft het ook zeker wat van ABC, Gang Of Four, A Certain Ratio, Talking Heads en The Fall. Het zijn namen die je ook direct weer moet vergeten, want uiteindelijk klinkt Citizen Zombie toch vooral als The Pop Group.
De wederopstanding van de band met de geweldige naam heeft een plaat opgeleverd die uit de speakers knalt, maar het is ook een plaat met een bijna vervreemdende uitwerking. The Pop Group heeft nooit alledaagse muziek gemaakt en doet dat nog steeds niet.
Wat mij vooral opvalt is de enorme intensiteit en energie van Citizen Zombie. Er zijn niet veel bands die na 35 jaar stilte een plaat kunnen maken die er toe doet, maar bands die vervolgens ook nog eens aan weten te haken bij de rauwe energie van weleer zijn uiterst schaars.
Citizen Zombie is een plaat waar de urgentie van af spat. Dat hoor je in de messcherpe funky riffs, in de dubachtige ritmes en in de soms bijna krankzinnige vocalen. De eerste keer dat ik de terugkeer van The Pop Group beluisterde deed ik dit met open mond en de verbazing is gebleven.
Citizen Zombie is een frisse en energieke plaat die na 36 jaar het briljante Y recht doet. Dat Pitchfork er slechts een 2.4 voor over heeft begrijp ik dan ook totaal niet, maar Pitchfork begrijp ik de laatste tijd wel vaker niet. Ik vertrouw daarom liever op mijn eigen oordeel: Citizen Zombie van The Pop Group is een briljante plaat van een grote band. Erwin Zijleman
