Voor mijn jaarlijst ga ik dagen wikken en wegen, op een goudschaaltje als het moet. Voor de 15 van 2015 (van januari tot en met juni om precies te zijn) pak ik de 15 platen die ik het meest gedraaid heb. Niet meer en niet minder.
Niet per definitie de beste platen, maar wel de platen die ik keer op keer wilde horen. Niet gerangschikt, maar in de volgorde waarin ze op deze BLOG zijn gerecenseerd. En steeds voorzien van een one-liner.
Al jaren een van de smaakmakers in het rootssegment, maar met deze plaat in één keer beland in de allerhoogste regionen van het genre; één van de beste rootsplaten van het jaar dus.
Gretchen Peters werd geboren in Westchester County, New York, maar bracht het grootste deel van haar jeugd door in Boulder, Colorado. Toen ze oud genoeg was om op eigen benen te staan verruilde ze Boulder voor Nashville en zocht ze haar geluk in de lokale muziekindustrie. Dat leverde haar als snel succes en zelfs Grammy nominaties op als songwriter, maar uiteindelijk koos Gretchen Peters niet voor het grote geld, maar voor haar eigen plekje in de spotlights.
Het duurde vervolgens lang voor ik haar ontdekte. Pas in 2008 omarmde ik Gretchen Peters nadat ik het samen met Tom Russell gemaakte One To The Heart, One To The Head had gehoord. Sindsdien was Gretchen Peters van de partij op nog twee andere platen van Tom Russell en bracht ze zelf in 2012 het prachtige Hello Cruel World uit.
Deze plaat wordt precies drie jaar later gevolgd door Blackbirds, dat ik direct na eerste beluistering al een meesterwerk durfde te noemen. Ik heb de plaat vervolgens toch maar even laten liggen, maar de jubelstemming na eerste beluistering is de afgelopen weken zeker niet verdwenen. Integendeel zelfs.
Gretchen Peters heeft met Blackbirds een rootsplaat gemaakt die zich kan meten met die van de grootheden in het genre. Het is een plaat die ver is verwijderd van de gladde Nashville country waarmee Gretchen Peters haar eerste stappen in de muziekindustrie zette en aansluit bij de meer alternatieve singer-songwriters in het rootssegment.
Blackbirds opent lekker stevig met gitaren die hier en daar associaties oproepen met Neil Young’s Crazy Horse, maar mij persoonlijk vooral doen denken aan mijn favoriete Alison Moorer plaat, The Duel. De vergelijking met The Duel duikt bij mij wel vaker op, bijvoorbeeld vanwege de wat donkere sfeer op de plaat, de fraaie instrumentatie en productie en de geweldige vocalen.
Blackbirds blijkt een opvallend gevarieerde plaat. Tegenover de rauwe en gloedvolle opener staan een aantal intiemere songs, een aantal wat traditionelere songs en een aantal songs die zich juist redelijk frequent buiten de gebaande paden van de traditionele Amerikaanse rootsmuziek begeven. Blackbirds moet hierdoor in staat worden geacht om een wat breder publiek aan te spreken, maar ook voor de rootspuristen onder ons valt er op de nieuwe plaat van Gretchen Peters genoeg te genieten.
Zelf luister ik vooral naar mijn hart. Alles wat Gretchen Peters op Blackbirds doet weet me te raken en hoe vaker ik er naar luister, hoe mooier de plaat wordt. Ik ben persoonlijk zeer onder de indruk van het mooie geluid op en de fraaie productie van Blackbirds. Gretchen Peters kon voor haar nieuwe plaat een beroep doen op flink wat topmuzikanten en werd hiernaast nog vergezeld door gasten als Will Kimbrough, Kim Richey, Jerry Douglas, Jason Isbell, Jimmy LaFave en Suzy Bogguss. Ik kan me voorstellen dat het voor de liefhebbers van rauwe en pure rootsmuziek misschien wel wat te mooi klinkt, maar persoonlijk vind ik alle tierelantijntjes relevant en effectief (let vooral op de orgeltjes en de weergaloze mandoline van Will Kimbrough).
Gretchen Peters verdiende vorig jaar haar plekje in de Nashville Songwriter's Hall of Fame en laat op Blackbirds horen hoe terecht dat was. Ik had Gretchen Peters al hoog zitten, maar met deze plaat schaart ze zich wat mij betreft onder het beste dat de hedendaagse roots scene heeft te bieden. Erwin Zijleman
