Ik hou het weliswaar niet dagelijks in de gaten, maar voor mijn gevoel staat de vijver met jonge en veelbelovende Britse gitaarbands al een tijdje vrijwel droog. Tot nu dan, want met The Making Of heeft de uit Londen afkomstige band The Bohicas een bijzonder leuk debuut afgeleverd.
Het is een debuut dat stevig citeert uit de rijke geschiedenis van de Britse gitaarbands en direct de Amerikaanse geschiedenis meepikt. The Bohicas verrijkt haar tijdloze geluid vervolgens nog met een net wat steviger gitaargeluid met invloeden uit de Stonerrock.
The Making Of klinkt door die laatste invloeden misschien net wat anders dan de grote voorbeelden uit het verleden, maar desondanks voelt beluistering van het debuut van The Bohicas aan als een strooptocht langs het beste uit de platenkast met Britse en Amerikaanse gitaarbands.
The Bohicas laat zich in de toegankelijkere popsongs stevig inspireren door het werk van The Beatles en The Kinks, terwijl de stevigere songs invloeden verraden van onder andere The Strokes en The Arctic Monkeys. De smaakmakers uit de tussenliggende decennia worden uiteraard niet vergeten, waarna wat Amerikaanse new wave het af maakt.
Ik blijf het lastig vinden om een plaat als The Making Of Bohicas objectief langs de maatlat te leggen. De band borduurt immers voort op de muziek van voorbeelden die het nooit gaat benaderen, maar geldt dat niet voor iedere jonge Britse gitaarband?
Geen reden dus om heel druk te doen over The Bohicas, maar ondertussen blijf ik wel luisteren naar het debuut van de Britten. De jonge honden uit Essex kennen hun klassiekers, maar hebben ook een goed gevoel voor het schrijven van popliedjes die lekker blijven hangen. Het zijn popliedjes die soms rauw en puntig zijn, die soms schaamteloos poppy zijn of die benevelen met een flinke snuf psychedelica.
Over een aantal decennia hebben we het nog steeds over The Beatles en The Kinks maar zijn we The Bohicas al lang weer vergeten. In het heden behoort The Bohicas echter wel tot het leukste dat de Britse gitaarpop te bieden heeft en dat is voor mij genoeg. Lekker plaatje. Erwin Zijleman
