Compleet overdonderd was ik tweeënhalf jaar geleden door No Deal van Melanie de Biasio en eigenlijk ben ik dat nog steeds. De zeven songs op de plaat van de zangeres uit het Belgische Charleroi sneden dwars door de ziel en imponeerden door een buitengewoon fascinerende instrumentatie en een indringende en emotievolle stem die herinnerde aan de allergrootste. Smoorverliefd was en ben ik op de broeierige instrumentatie vol invloeden uit de jazz, maar ook volop accenten uit de psychedelica en de triphop. Smoorverliefd was en ben ik op de stem van Melanie de Biasio, die het beste van Beth Gibbons, Shirley Bassey, Nina Simone en Billie Holiday lijkt te verenigen.
Ik keek daarom al een hele tijd uit naar de opvolger van No Deal, maar toen deze er eenmaal was werd ik in eerste instantie flink op het verkeerde been gezet. Blackened Cities duurt immers maar 25 minuten en bestaat uit slechts één track. Het is een track die niet zo makkelijk verleidt als de prachtsongs op No Deal, zeker als je er niet voldoende tijd voor neemt.
Bij mij kwam de plaat eigenlijk pas goed aan toen ik hem met een goede koptelefoon beluisterde. Sindsdien van ik van Blackened Cities gaan houden en inmiddels koester ik de plaat als een bescheiden meesterwerk.
De nieuwe plaat van Melanie De Biasio duurt misschien maar 25 minuten, maar in die 25 minuten gebeurt er verschrikkelijk veel. Bij beluistering van No Deal viel al op dat Melanie De Biasio ondanks haar fantastische stem heel veel ruimte geeft aan de muzikanten die haar omringen. Dat doet ze in nog veel sterkere mate op Blackened Cities, dat het verval van de oude industriesteden (als haar thuisbasis Charleroi) als thema heeft.
Het grootste deel van Blackened Cities moet het doen zonder vocalen. De plaat opent ingetogen met een donker en broeierig geluid. Wanneer omgevingsgeluiden van de stad opduiken komt ook de stem van Melanie De Biasio voor het eerst naar boven en is kippenvel gegarandeerd. De bijna pastorale zang gaat langzaam over in een jazzy middenstuk waarin volop geëxperimenteerd mag worden en een hele bijzondere sfeer wordt gecreëerd.
Net als op No Deal worden organische klanken op bijzondere wijze gecombineerd met elektronische klanken, maar het resultaat is totaal anders. Melanie De Biasio kon dit keer een beroep doen op topmuzikanten en dat hoor je. Het is prachtig hoe de spanning wordt opgebouwd in de lange track en met name de percussie is weergaloos.
Melanie De Biasio voegt af en toe vocalen toe, maar als dat niet nodig mag de band los gaan. 25 minuten zit je op het puntje van je stoel en wordt meerdere keren naar een climax toegewerkt. Het is prachtig hoe Blackened Cities na iedere climax weer tot leven komt en zijn weg vervolgt door de donkere stad. Zeker als je je ogen dicht doet is Blackened Cities een beeldende plaat, die steeds weer andere dingen laat zien.
Melanie De Biasio heeft zeker niet voor de makkelijkste weg gekozen en heeft een zeker in eerste instantie lastig te doorgronden plaat gemaakt. Neem echter de tijd voor deze plaat en hij groeit en groeit en groeit. Tot onmetelijke hoogten durf ik inmiddels wel te zeggen. Petje af voor deze bijzondere Belgische zangeres en deze buitengewoon fascinerende en indrukwekkende plaat. Erwin Zijleman
