Spain maakte aan het eind van de jaren 90 en aan het begin van het huidige millennium een drietal geweldige platen (met het uit 1999 stammende en bijna verstilde She Haunts My Dreams als uitschieter), maar vervolgens was het ruim dertien jaar stil rond de Amerikaanse band. Twee jaar geleden keerde de band rond Josh Haden gelukkig terug met het wonderschone Sargent Place, dat verder ging waar Spain dertien jaar daarvoor was opgehouden.
Ook op het onlangs verschenen Carolina is er in muzikaal opzicht weer niet heel veel veranderd. Dat was in het privéleven van Josh Haden wel anders, want het overlijden van zijn vader, de wereldberoemde jazzmuzikant Charlie Haden, hakte er stevig in. Nu was de muziek van Spain nooit heel erg uitbundig, zodat het geen verrassing is dat ook dit keer de melancholie overheerst.
De muziek van Spain kent zijn gelijke nog altijd niet. De band maakt zich uiterst langzaam voortslepende muziek, die qua tempo doet denken aan de slowcore uit de jaren 90, maar zich bedient van een ander instrumentarium en qua invloeden stevig put uit de Amerikaanse rootsmuziek en zeker ook de jazz die Josh Haden thuis met de paplepel kreeg ingegoten.
De stemmige songs van Spain zijn over het algemeen sober, maar wonderschoon en uiterst trefzeker ingekleurd met subtiele accenten van met name de akoestische gitaar en andere akoestische instrumenten, waaronder de viool van zijn zus Petra Haden.
Het kleurt prachtig bij de wat weemoedige stem van Josh Haden, die ook op Carolina weer ontroert met prachtige songs en al even mooie verhalen, die vaak teruggrijpen op het verleden, waarbij zowel persoonlijke verhalen als historische feiten een rol spelen.
Voor een ieder die de vorige platen van Spain kent zal Carolina aanvoelen als een warm bad, maar het is een warm bad dat af en toe net iets anders aanvoelt dan gewend. Ook op Carolina ligt het tempo laag en is de instrumentatie over het algemeen sober, maar Spain klinkt wel iets voller dan we van de band gewend zijn en kiest op Carolina ook voor een aantal songs die heel voorzichtig rocken.
In een zoektocht naar vergelijkingsmateriaal kom ik in muzikaal opzicht uit bij Cowboy Junkies en American Music Club, terwijl de sfeer op de platen weer meer doet denken aan de platen van onder andere Low en Songs:Ohia. Het gekke is dat Carolina ondanks de melancholie een plaat is die het ook prima doet op een mooie zomeravond; een kwaliteit die alle platen van Spain typeert.
Ik koester de klassiekers van Spain, maar ook Sargent Place uit 2014 en het nu verschenen Carolina zijn wonderschone platen van een torenhoog niveau. Geweldige band. Erwin Zijleman
