De afgelopen weken kwamen ouwe rotten als Bob Dylan en Eric Clapton met een nieuwe plaat op de proppen, maar met afstand de meest spannende van het stel is gemaakt door Paul Simon, die later dit jaar zijn 75e verjaardag hoopt te vieren. Stranger To Stranger wordt gedomineerd door onnavolgbare ritmes en songstructuren die zeker niet alledaags zijn.
Zeker wanneer de ritmes exotisch zijn neemt Stranger To Stranger je mee terug naar de sfeer van Graceland, al zijn de ritmes dit keer eerder Zuid-Amerikaans dan Afrikaans. De vergelijking met de wat minder bekende opvolger van Graceland, het in 1990 verschenen The Rhythm Of The Saints, ligt daarom meer voor de hand, al is Stranger To Stranger uiteindelijk toch een andere plaat.
Paul Simon overtuigt op zijn nieuwe plaat makkelijk met een aantal songs met behoorlijk uitbundige ritmes, maar maakt misschien nog wel meer indruk met een aantal meer ingetogen songs die nergens voor de makkelijkste weg kiezen, maar zich uiteindelijk wel genadeloos opdringen. Het zijn songs die onmiskenbaar het stempel van Paul Simon dragen, maar nergens fantasieloos voortborduren op het bijzonder rijke oeuvre van de Amerikaan.
Stranger To Stranger bevat een aantal behoorlijk experimentele songs, maar ook een aantal ingetogen songs die wat makkelijker in het gehoor lijken te liggen, tot je ze met de koptelefoon beluisterd en ook hier vele lagen vol verrassing ontwaart.
Het siert Paul Simon dat hij op zijn platen nieuwe wegen blijft inslaan en het resultaat mag er zijn. Waar de eerder genoemde oudere muzikanten hun leeftijd eer beginnen aan te doen, klinkt Paul Simon jonger en avontuurlijker dan in zijn jonge en zeer succesvolle jaren.
Stranger To Stranger werd geproduceerd door tachtiger Roy Halee die al in een heel ver verleden met Paul Simon werkte en ook diens Graceland produceerde. Ook deze ouwe rot overtreft zichzelf op het prachtig klinkende Stranger To Stranger dat opvalt door subtiele accenten van zeer uiteenlopende instrumenten (waaronder veel blazers en de hele bijzondere chromenlodeon) en unieke klankkleuren, die de plaat voorzien van een hele bijzondere sfeer.
Ik heb zeker even moeten wennen aan Stranger To Stranger, maar de plaat werd vervolgens heel snel mooier en mooier. Paul Simon is de afgelopen decennia misschien niet meer zo productief als in zijn jonge jaren, maar na het bijzondere door Brian Eno geproduceerde Surprise uit 2006 en het prachtige So Beautiful Or So What uit 2011 levert Paul Simon met Stranger To Stranger toch zijn derde prachtplaat in tien jaar tijd af. Petje af voor deze grootheid. Erwin Zijleman
