In de jaren 70 was het een bekend fenomeen, de zogenaamde ‘supergroep’. Leden van grote bands bundelden al dan niet eenmalig de krachten om een plaat te maken waar reikhalzend naar uit werd gekeken. In de praktijk vielen de platen van deze ‘supergroepen’ echter vaak tegen en bleven ze ver onder de verwachte som der delen steken.
Op basis van de criteria uit het verleden verdient ook Minor Victories het predicaat ‘supergroep’. De leden van de band, die onlangs debuteerde met een titelloze plaat, maken of maakten deel uit van grote bands als Mogwai, Editors en Slowdive. Van deze bands heb ik met name Slowdive heel hoog zitten, maar ook de grootse post-punk van Editors of de noiserock en postrock van Mogwai kan ik zeker waarderen.
Invloeden van alle drie de bands komen samen op het knappe debuut van Minor Victories. Het debuut van Minor Victories heeft het grootse en meeslepende geluid van Editors, bevat de onderhuidse spanningen en de uitbarstingen uit de muziek van Mogwai en raakt tenslotte aan de schoonheid van de muziek van Slowdive, wiens voormalige zangeres Rachel Goswell tekent voor een groot deel van de vocalen op de plaat.
Met name in de eerste tracks pakt Minor Victories uit met groots klinkende songs vol fraaie details en vol prachtige spanningsbogen. Het zwaar aangezette instrumentarium klinkt prachtig bij de dromerige vocalen van Rachel Goswell, die de plaat van de gelegenheidsband wat mij betreft naar zich toe trekt.
De muziek van Minor Victories heeft zich stevig laten beïnvloeden door de muziek van de onderliggende bands, maar is meer dan de som der delen. Postpunk, noiserock, slowcore, postrock, shoegaze en dreampop vloeien op het debuut van de ‘supergroep’ prachtig samen en creëren een geluid dat herinnert aan het verleden, maar ook een stap vooruit zet, bijvoorbeeld door een elektronische impuls.
Zeker op het eerste deel van de plaat imponeert Minor Victories met geweldige songs en muziek en vocalen om van te watertanden. Het is allemaal zwaar aangezet, maar wanneer de band de teugels wat laat vieren op de tweede helft van de plaat hoor je dat dit een verstandige keuze is, die de muziek van Minor Victories voorziet van veel dynamiek en spanning.
Juist de wat meer ingetogen songs (waaronder een duet met Mark Kozelek) vragen wat meer tijd, maar uiteindelijk blijken ook deze songs van hoog niveau (met het bijna zevenenhalve minuut durende The Thief als prijsnummer). Het zijn de slotakkoorden van een plaat die nog wel even doorgroeit en die met name bij beluistering met de koptelefoon of bij flink volume geweldige dingen laat horen. Dat Minor Victories het predicaat 'supergroep' wel eer aan doet zal inmiddels duidelijk zijn. Erwin Zijleman
