Docks van de Zweedse singer-songwriter Amanda Bergman kwam ik ergens in een jaarlijstje tegen met een omschrijving die me nieuwsgierig maakte en/of in gezelschap van andere platen die me aanspraken (ik weet het eerlijk gezegd niet meer). Toen de eerste noten van de plaat uit de speakers kwamen was ik vrij snel verkocht, want Amanda Bergman klinkt anders dan de meeste van haar collega’s en heeft een geluid dat me zeer aanspreekt.
Dat ligt voor een belangrijk deel aan haar stem die net wat rauwer, warmer en donkerder klinkt dan die van de meeste andere zangeressen in het genre.
Het bijzondere van de stem van Amanda Bergman is dat de rauwe en donkere accenten zeer subtiel zijn. Heel af en toe hoor je een vleugje Marianne Faithfull, Nico of zelfs Amanda Lear in de stem van de muzikante uit Zweden, maar haar stem kan ook warm en toegankelijk of krachtig en emotievol klinken, zodat ik bij beluistering van Docks zowel associaties heb met de platen van Andrea Schroeder als met de geweldige eerste soloplaten van Maria McKee, om het namen noemen maar eens tot twee te beperken.
Docks is niet alleen in vocaal opzicht een opvallende plaat, maar onderscheidt zich ook met de instrumentatie van de concurrentie. Amanda Bergman heeft haar solodebuut met hulp van leden van de band Amason (waarvan Amanda Bergman ook de zangeres is) en Kristian Mattsson (aka The Tallest Man on Earth) voorzien van een geluid dat zowel doet denken aan warme zomeravonden als aan een warm houtvuur in de Scandinavische winter.
Het is een geluid dat is te omschrijven als veelzijdig en gloedvol en het is bovendien een geluid dat de popliedjes van Amanda Bergman zowel iets aanstekelijks als iets intrigerends geeft. En het kan alle kanten op schieten, want het ene moment hoor je indringende roots en het volgende moment 80s pop of een deuntje dat ook van Fleetwood Mac had kunnen zijn (en dat is voor mij altijd een pre).
Docks is zowel vanwege de vocalen als de instrumentatie een opvallende plaat, maar het is de combinatie van de twee die Docks zo’n mooie en bijzondere plaat maakt. Muziek en stem weten elkaar immers op bijzonder fraaie wijze te versterken. Docks is hierdoor een plaat die direct bij eerste beluistering als een warme deken om je heen valt, maar het is ook een plaat die nog heel lang beter en aangenamer wordt bij nieuwe beluistering.
Op het eerste gehoor vond ik het allemaal vooral heel erg aangenaam en sfeervol, maar inmiddels schuurt Amanda Bergman met Docks toch ook tegen de grens van mijn jaarlijstje aan. Heerlijke plaat voor de donkere dagen van 2016, maar als je hem een paar keer hebt gehoord is Docks er een die het hele jaar door gekoesterd kan worden. Erwin Zijleman
