Een week of twee geleden stond de Britse band The Human League nog in een uitverkocht Paradiso. Dat zag er misschien uit als een (fout) jaren 80 feestje, maar zeker achteraf bezien moet worden geconcludeerd dat The Human League een zeer invloedrijke 80s band is geweest en veel meer dan de eendagsvlieg van de hitsingle Don’t You Want Me.
Het is allemaal goed te horen op de onlangs verschenen verzamelaar met de fraaie titel A Very British Synthesizer Group (ondertitel: Anthology). De uit twee cd's bestaande luxe editie van deze verzamelaar geeft een mooi beeld van de lange carrière van The Human League en het is een carrière met vele gezichten.
The Human League brak in 1981 door met het succesvolle Dare! en de nog succesvollere hitsingle Don’t You Want Me, maar had toen met Reproduction (1979) en Travelogue (1980) al twee bijzondere platen afgeleverd. Het zijn platen die ver zijn verwijderd van de succesformule van Dare! en een verrassend experimenteel geluid laten horen.
Het is een geluid dat zeer sterk is beïnvloed door de muziek van Kraftwerk, maar het popliedje met een kop en een staart nog veel verder uit het oog heeft verloren dan de Duitse band aandurfde in de jaren 70. De songs van de eerste twee platen van The Human League bevatten overigens niet alleen volop referenties naar de muziek van Kraftwerk, maar zijn ook hoorbaar beïnvloed door de muziek van een andere baanbrekende Duitse band uit de jaren 70: Tangerine Dream.
Vanaf Dare! moest zanger Philip Oakey het doen zonder de creatieve breinen van versie 1.0 van The Human League (Martyn Ware en Ian Craig Marsh, die vervolgens in de band Heaven 17 zouden opduiken) en rekruteerde hij twee zangeressen, Susanne Sulley en Joanne Catherall. Het bleek een gouden greep, want het door Martin Rushent geproduceerde Dare! zorgde, mede dankzij een aantal hitgevoelige singles, voor het succes dat was uitgebleven na de release van de eerste twee platen.
Don’t You Want Me was van deze singles met afstand de meest succesvolle, maar het is zeker niet de beste track op het zeer overtuigende Dare! dat veel experimenteler is dan de aanstekelijke single doet vermoeden.
Het succes van Dare! steeg The Human League aan het begin van de jaren naar het hoofd, want voor opvolger Hysteria versleet de band minstens twee topproducers en experimenteerde het bovendien ver buiten de kaders van de elektronische popmuziek die het zo goed beheerste. Hysteria is hierdoor een plaat van momenten en uiteraard zijn die vertegenwoordigd op deze verzamelaar.
The Human League zou vervolgens nog vijf platen maken die in heel veel platenkasten ontbreken, maar die, mede door de sterke zang van Oakey, iedere keer altijd wel één of twee echt memorabele popliedjes opleverden.
Het maakt van de beluistering van A Very British Synthesizer Group een verrassend aangename bezigheid. Mijn waardering voor The Human League is door deze mooie compilatie in ieder geval flink gestegen en nog steeds hoor ik geweldige nieuwe dingen op de verzamelaar, die in de nog luxere versies kan worden uitgebreid tot uren beeld en geluid.
The Human League is absoluut “a very British synthesizer group”, maar het is ook een verrassend invloedrijke en verrassend goede synthesizer group. Erwin Zijleman
