Ik ben zeker geen liefhebber van R&B, maar zo af en toe zit er tussen de stapel R&B platen een plaat die me wel weet te boeien. Dit jaar wist een R&B plaat me zelfs zo te boeien dat hij de top 10 van mijn jaarlijstje haalde. Daar sta ik nog steeds volledig achter, want A Seat At The Table van Solange (Knowles) is in alle opzichten een briljante plaat en wat mij betreft stukken beter dan Lemonade van zuslief Beyoncé.
Vanwege mijn zeer positieve woorden voor de plaat van Solange werd me door een lezer van deze BLOG aangeraden om ook eens naar NAO te luisteren.
Dat heb ik inmiddels gedaan en hoewel ik For All We Know toch net wat minder indrukwekkend vind dan de prachtplaat van Solange, is het wel een plaat die iets met me doet en me het gevoel geeft dat ik platen met het etiket R&B niet meer zomaar kan overslaan.
NAO is het alter ego van de Britse muzikante Neo Jessica Joshua, die net als Solange een plaat heeft gemaakt die lak heeft aan de conventies van de R&B en ruimte biedt aan zeer uiteenlopende invloeden.
R&B en pop vormen de basis van de muziek van NAO, maar de muzikante uit Londen is ook niet vies van invloeden uit de soul, disco en funk. Dat is op zich niet eens zo bijzonder, maar NAO verwerkt deze invloeden wel op geheel eigen wijze.
For All We Know valt op door een prachtige productie, bijzondere ritmes, diepe bassen, atmosferische klankentapijten, geweldige vocalen en vooral door veel experiment. De muziek van NAO ligt lekker in het gehoor en is bij vlagen zeker hitgevoelig, maar For All We Know vind ik uiteindelijk toch vooral een hele spannende plaat, die vrijwel continu buiten de lijntjes kleurt.
Vergeleken met de ook van de eerste tot en met de laatste noot spannende plaat van Solange, laat NAO zich wat meer inspireren door muziek uit de jaren 80 (met Janet Jackson’s Control en Rhythm Nation 1814 als duidelijk herkenbare inspiratiebronnen) en 90, al kan de elektronica op de plaat echt alleen maar uit het heden komen.
NAO is helemaal niet vies van toegankelijke popliedjes, maar ik vind haar muziek toch het best wanneer ze de tijd neemt voor het opbouwen van spanningsbogen en het popliedje met een kop en een staart af en toe even uit het oog verliest. Op deze momenten zit ik op het puntje van mijn stoel en dat is bij R&B platen meestal wel anders.
Door Solange ben ik zowaar van het genre gaan houden en ook de plaat van NAO draagt hier flink aan bij. Absoluut te bijzonder om te negeren, ook als R&B normaal gesproken een genre is waar je niet warm voor loopt. Erwin Zijleman
