B.J. Barham timmert met zijn band American Aquarium al ruim tien jaar met wisselend succes aan de weg. Op het in 2015 verschenen Wolves koos de band uit Raleigh, North Carolina, voor een wat steviger en wat minder roots georiënteerd geluid, wat gemengde reacties opriep.
Liefhebbers van meer ingetogen rootsklanken kunnen hun hart ophalen bij beluistering van Rockingham, de eerste soloplaat van B.J. Barham, die naar verluid werd geïnspireerd door de terroristische aanslagen in Parijs in november 2015.
De laatste plaat van American Aquarium deed af en toe wel wat denken aan de muziek van Bruce Springsteen en zijn voltallige E-Street Band. De naam van Springsteen duikt ook bij beluistering van Rockingham meerdere keren op, maar dit keer is zijn soloalbum Nebraska uit 1982 het ijkpunt.
B.J. Barham heeft met Rockingham een uiterst ingetogen soloplaat met vooral invloeden uit de folk en de country afgeleverd. Alle songs op Rockingham vertellen verhalen over het leven op het Amerikaanse platteland in het Zuiden van de Verenigde Staten en net als op Springsteen’s Nebraska zijn het gitzwarte verhalen. Het geeft de plaat een bijzondere lading en het voorziet de songs van de Amerikaan van diepgang.
Vergeleken met Springsteen’s Nebraska is Rockingham een stuk minder sober ingekleurd. B.J. Harman heeft gekozen voor ingetogen maar zeer stemmige en veelkleurige klanken, waardoor zijn eerste soloplaat bijzonder aangenaam klinkt. De criticus zal beweren dat B.J. Barham op zijn eerste soloplaat wel erg nadrukkelijk binnen de lijntjes kleurt, maar voor mij is dit juist de kracht van Rockingham.
B.J. Barham grossiert op Rockingham in tijdloze folk- en countrysongs en het zijn songs die vrij makkelijk onder de huid kruipen. De plaat overtuigt door de aangename en tijdloze klanken heel makkelijk, maar Rockingham is ook een plaat die nog een tijd lang doorgroeit, zeker wanneer de sombere verhalen op de plaat gaan leven.
In muzikaal opzicht klinkt het allemaal niet wereldschokkend, maar wel heel lekker en trefzeker, maar B.J. Barham is nog niet door de sterke wapens heen. Hij beschikt immers over een stem die aangenaam klinkt, maar die ook over het vermogen beschikt om de verhalen over het Amerikaanse platteland te voorzien van emotie. Rockingham maakt je hierdoor deelgenoot van de ellende op het Amerikaanse platteland, waar de situatie sinds Springsteen’s Nebraska alleen maar slechter is geworden.
Rockingham transformeert hierdoor vrij snel van een aangename maar betrekkelijk anonieme rootsplaat in een indringende en doorleefde plaat vol indrukwekkende verhalen, die uiteindelijk indrukwekkender is dan de platen van B.J. Barham’s band. Dat deze al enkele maanden geleden verschenen plaat veel te weinig aandacht heeft gekregen zal duidelijk zijn. Erwin Zijleman
