Daar leek het vorige maand verschenen Ruins niets aan te gaan veranderen, maar sinds ik de plaat bij toeval beluisterde ben ik flink in de ban van de muziek van Wolf People.
Ruins laat zich immers beluisteren als een omgevallen platenkast en het is een platenkast die verdacht veel lijkt op de platenkast die ik in mijn jongere jaren op mijn kamer had staan.
Wolf People vermengt op haar nieuwe plaat op fascinerende wijze invloeden uit de folk, progrock, psychedelica en hardrock en sluit met haar muziek aan bij flink wat van mijn voormalige favoriete bands.
Zo ben ik wanneer een dwarsfluit van stal wordt gehaald direct terug bij de beste platen van Jethro Tull, komt Wolf People op de proppen met gitaarriffs waarvoor Led Zeppelin en Black Sabbath zich niet zouden hebben geschaamd, maakt de Britse band geen geheim van haar liefde voor Britse folk, is het soms net zo onnavolgbaar als Soft Machine of strooit het met geniale passages als Yes, Genesis of Rush en maakt het ook nog eens benevelende psychedelische muziek die herinnert aan de jongere jaren van Pink Floyd.
Het knappe is dat Wolf People je ruim drie kwartier lang mee terug neemt naar de jaren 70, maar muziek maakt die geen seconde gedateerd klinkt. En ook geen seconde verveelt. Het is een kunstje dat Wolf People deelt met bands als Syd Arthur en Tame Impala, maar vergeleken met de platen van deze bands is Ruins een stuk veelzijdiger en een stuk dynamischer.
Ruins is een plaat die je bij voorkeur met de koptelefoon moet beluisteren, of op stevig volume uit de speakers moet laten komen, want wat gebeurt er veel op de nieuwe plaat van de Britse band. Alle songs op de plaat zitten vol invloeden (ook van recentere datum) en al deze invloeden worden door Wolf People voortdurend op één hoop gegooid.
Hierdoor kan Ruins op het ene moment bijna pastoraal folky klinken om je op het volgende moment omver te blazen met meedogenloze riffs of onnavolgbare progrock. Wolf People maakt muziek vol hoogstandjes en vol prachtig gitaarwerk, maar de band schrijft ook nog eens geweldige songs, waardoor Ruins meer structuur bevat dan je op het eerste gehoor verwacht of in de jaren 70 gebruikelijk was.
Ik weet zeker dat als Ruins in de jaren 70 was verschenen het inmiddels een onbetwiste klassieker was geweest, maar wat nog niet is kan nog komen. Hoe vaker ik naar Ruins van Wolf People luister, hoe beter en indrukwekkender de plaat wordt. En waar de plaat me in eerste instantie vooral mee terug nam naar een ver verleden, staat de plaat inmiddels met twee benen in het heden en tussen de betere platen van het moment.
Wolf People heeft al met al een fascinerende luistertrip afgeleverd die je nog lang zal heugen. Je bent bij deze gewaarschuwd. Erwin Zijleman
