Gek hoe sommige platen je direct weten te raken en andere platen in hetzelfde genre weinig tot niets met je doen. Ik had lang niets met The Last American van Ryan Culwell, maar toen de eerste track op de plaat me te pakken had, vielen ook de andere tracks op de plaat als dominostenen om. Ryan Culwell verruilde het Texaanse platteland voor de grote stad, maar maakt op zijn plaat soms de stevige rock van de stad en soms de verstilde folk van het platteland, waarbij de vervagende “American Dream” steeds centraal staat in de teksten. The Last American klinkt vaak als de plaat die Ryan Adams de afgelopen jaren niet meer gemaakt heeft, maar laat ook absoluut de belofte van Ryan Culwell horen.
Over de muziek van Ryan Culwell had ik de afgelopen jaren een minder duidelijke mening. Op het in 2015 verschenen Flatlands maakte de Texaanse muzikant in eerste instantie indruk met verstilde songs die het zware leven in de Texaanse Panhandle (het smalle uitsteeksel in het diepe zuiden van de Lone Star State) bezong. Op een of andere manier bleven de songs van de Amerikaanse singer-songwriter echter niet hangen en verdween Flatlands snel naar de achtergrond.
Dat gebeurde de afgelopen maanden ook een paar keer met The Last American en alleen dankzij de mooie foto op de cover bleef de plaat op de stapel liggen. The Last American is een wat andere plaat dan zijn bijna verstilde voorganger. In de eerste tracks kiest Ryan Culwell voor een lekker stevig geluid en heeft de folk plaatsgemaakt voor rootsrock. Met name de openingstrack deed en doet me flink aan Ryan Adams denken. Het klinkt erg lekker, maar het voegt op het eerste gehoor ook niet veel toe aan alles dat er al is.
Ook in de tweede track scheuren de gitaren aangenaam, maar pas in de derde track maakt Ryan Culwell indruk in de meer ingetogen titeltrack. De Texaanse muzikant vertelt in de meer ingetogen songs mooie maar sombere verhalen en het zijn verhalen die tot leven komen door de mooie instrumentatie op de plaat en door de aansprekende stem van de Amerikaan, die in zijn teksten stevig uithaalt naar de teloorgang van de “American Dream”.
The Last American klinkt, zeker in de wat stevigere tracks, behoorlijk vol geproduceerd en dat pakt bij Amerikaanse rootsmuziek lang niet altijd goed uit. Ook bij beluistering van The Last American stond de productie me in eerste instantie wat tegen, maar hoe vaker ik naar de plaat luister, hoe meer ik er van overtuigd raak dat Ryan Culwell met The Last American een hele knappe rootsplaat heeft gemaakt.
Het is in de uptempo track een plaat die Ryan Adams gemaakt zou kunnen hebben, maar echt al jaren niet meer maakt. Het zijn tracks waarin de gitaren lekker stevig mogen uithalen en subtiel worden omgeven door atmosferische klanken, wat de plaat een bijzondere sfeer geeft. Het is een sfeer die nog beter tot zijn recht komt in de wat meer ingetogen songs op de plaat, die wat meer diepgang laten horen dan de wat rechttoe rechtaan rocksongs op The Last American en hier en daar herinneren aan Springsteen’s Nebraska.
Ryan Culwell nam de plaat overigens op nadat een ongeluk met een kettingzaag hem bijna het leven kostte, waarna hij de ruige Texaanse Panhandle definitief verruilde voor Nashville, Tennessee. Vergeleken met Flatlanders is The Last American ook veel meer een plaat van de stad, maar zeker in de ingetogen songs klinken nog flink wat echo’s van het Amerikaanse platteland door.
Ik had de laatste plaat van Ryan Culwell al een paar keer terzijde geschoven, maar de afgelopen maanden ben ik stiekem ook gaan houden van The Last American, waarna het kwartje de afgelopen dagen definitief viel. Ik had vaak mijn reserves bij de muziek van de Texaanse muzikant, maar kan inmiddels toch alleen maar concluderen dat Ryan Culwell een hele knappe en bij vlagen wonderschone rootsplaat heeft gemaakt. Begin misschien niet met de rocktracks waarmee de plaat opent, maar met het bloedstollend mooie Fucked Up Too halverwege de plaat. Wanneer je eenmaal overtuigt bent van de kwaliteiten van de Amerikaanse muzikant volgen alle andere tracks snel. Erwin Zijleman
De muziek van Ryan Culwell is ook verkrijgbaar via zijn website: https://ryanculwell.bigcartel.com.