Orbit kwam drie jaar geleden als een donderslag bij heldere hemel en wat was ik onder de indruk van het debuut van de in Zuid-Afrika geboren maar al jaren in Berlijn woonachtige Alice Phoebe Lou. Na Orbit, dat hoog opdook in mijn jaarlijstje over 2016, is er Paper Castles en wat is het een prachtige plaat geworden. Alice Phoebe Lou borduurt voort op het geluid van haar debuut, maar verrijkt dit geluid ook op subtiele en avontuurlijke wijze. Het levert een dromerige en sprookjesachtige plaat op die niet van deze wereld is, maar je even meeneemt naar een plek waar alles mooi maar ook breekbaar is.
Orbit kreeg een aantal zeer lovende recensies, maar het succes van Alice Phoebe Lou was uiteindelijk bescheiden, waardoor haar tweede plaat een wat unanieme plek inneemt tussen de nieuwe releases van deze week. Voor mij was het echter de release waar ik met afstand het meest naar heb uitgekeken de afgelopen maanden.
Ik heb Paper Castles inmiddels al een tijdje in huis en hoewel de plaat niet de mokerslag uitdeelt die het zo verrassende Orbit uitdeelde, is het een plaat waarvan ik de afgelopen weken intens ben gaan houden. Paper Castles deelt geen mokerslag uit omdat de plaat duidelijk voortborduurt op Orbit en hierdoor minder verrast, maar dat zegt niets over de schoonheid van de plaat.
Alice Phoebe Lou kiest ook dit keer voor een sprookjesachtig en vaak wat bedwelmend en bezwerend geluid, waarin op bijzondere wijze invloeden uit met name de folk en de jazz zijn verwerkt. Het is een wat zweverig maar ook sprankelend geluid, dat prachtig kleurt bij de vaak fluisterzachte zang van Alice Phoebe Lou, die overigens veel beter is gaan zingen en dit keer ook zwoel en jazzy kan klinken.
Paper Castles voelt voor iedereen die Orbit drie jaar geleden heeft omarmd onmiddellijk als een warm bad, maar de vanuit Berlijn opererende singer-songwriter, die wereldwijd toerde de afgelopen jaren, laat ook flink wat groei horen. Alice Phoebe Lou zingt met meer overtuiging en komt hiernaast op de proppen met een veelkleuriger, avontuurlijker en ook zelfverzekerder geluid dat absoluut als een geheel eigen geluid kan worden bestempeld.
Soms domineert de folk, soms de jazz, maar de Zuid-Afrikaanse singer-songwriter gaat op haar nieuwe plaat net zo makkelijk aan de haal met invloeden uit de psychedelica, funk en soul, pop en wat eigenlijk niet, waardoor haar muziek met geen mogelijkheid in een hokje is te duwen. Ook Paper Castles klinkt weer subtiel en vaak wat sprookjesachtig, maar wat zit er nog veel ander moois verstopt in de bijzondere muziek van Alice Phoebe Lou, die net wat voller en rijker klinkt dan op haar debuut.
Ik heb de plaat zoals gezegd al een tijdje in mijn bezit, maar hoor toch steeds weer andere dingen in de wonderschone muziek op Paper Castles. De bijzondere klanken nemen je steeds weer mee naar een andere wereld, waarna Alice Phoebe Lou de bezwering compleet maakt met haar bijzondere zang.
Orbit was voor mij een onbetwiste jaarlijstjesplaat, maar Paper Castles gaat er dik overheen. Misschien net wat minder verrassing, maar verder is de plaat op alle fronten mooier en beter. En dat van een muzikante die nog 25 moet worden. Zeer indrukwekkend. Erwin Zijleman