De Australische band The Go-Betweens maakte een bovengemiddeld aantal klassiekers, maar ontbreekt helaas in de meeste muziekcollecties. Robert Forster eerde vorig jaar zijn te vroeg overleden bandgenoot Grant McLennan in een prachtig boek en eert nu het werk van zijn band. Inferno is een lome en zwoele plaat die de sfeer van een snikhete zomer in Berlijn vangt. Het is ook een plaat die vol staat met de zonnige en perfecte, maar ook eigenzinnige popliedjes waarop The Go-Betweens sinds het begin van de jaren 80 het patent hebben. Volkomen terecht overladen met superlatieven in de recensies die tot dusver zijn verschenen.
Robert Forster en Grant McLennan vormden de spil van de Australische band en schreven samen de songs van de band (waardoor ze wel de Australische Lennon en McCartney werden genoemd). De band uit Brisbane maakte uiteindelijk zo’n tien platen, waarvan minstens de helft het predicaat meesterwerk verdient. Het zijn platen die helaas lang niet allemaal zijn te beluisteren via de streaming media diensten, maar het zijn ook platen die in geen enkele collectie mogen ontbreken.
Zowel Grant McLennan als Robert Forster maakten in de jaren 90 (een decennium waarin The Go-Betweens niet actief waren) soloplaten. Het zijn soloplaten die in kleine kring werden geprezen, maar die helaas nog minder aandacht trokken dan het werk van hun band. Na het trieste overlijden van Grant McLennan blies Robert Forster zijn solocarrière nieuw leven in, wat in 2008 het indrukwekkende The Evangelist opleverde. Pas in 2015 keerde de Australische muzikant terug met het al even indrukwekkende Songs To Play en een jaar na het zo indrukwekkende boek over zijn jongere jaren met Grant McLennan is Robert Forster terug met een nieuwe plaat, Inferno.
De titel van de plaat verwijst naar de verzengende hitte van de zomer in Brisbane, maar toen Robert Forster vorig jaar zomer in Berlijn neerstreek voor het opnemen van zijn nieuwe plaat, werden ook daar tropische temperaturen gemeten. Het is hoorbaar.
Inferno volgt zoals gezegd op een periode waarin Robert Forster terugkeek op de muziek die hij maakte met The Go-Betweens (hij schreef niet alleen een boek, maar stelde ook een fraaie compilatie samen) en ook dat is te horen op Inferno. De nieuwe plaat van Robert Forster bevat een aantal nagenoeg perfecte popliedjes, die niet zouden hebben misstaan op de beste platen van de Australische band, maar de band bevat ook de donkere accenten die we kennen van de vorige soloplaten van Robert Forster. Het is een inmiddels uit duizenden herkenbaar, maar ook nog altijd volkomen uniek geluid.
Inferno klinkt vaak zwoel, loom en broeierig, wat vast te maken zal hebben met de extreme temperaturen in Berlijn afgelopen zomer, maar wat klinken de songs van Robert Forster ook weer urgent. In zijn stem hoor je dat Robert Forster de zestig inmiddels gepasseerd is, maar zijn songs sprankelen nog net zoals die van The Go-Betweens in hun jonge jaren en persoonlijk vind ik zijn zang alleen maar beter geworden.
Inferno staat vol met volstrekt tijdloze popliedjes die nadrukkelijk citeren uit de catalogus van The Go-Betweens, maar ik hoor ook altijd wat van Lou Reed in de songs van de Australische muzikant, wat zeker ook te maken heeft met de manier van zingen en met de teksten die prachtige sfeerschetsen bevatten. Het zijn niet alleen tijdloze popliedjes, maar ook popliedjes van een niveau dat maar weinig songwriters halen.
Ik kreeg Inferno van Robert Forster al een paar weken geleden in handen en heb de plaat inmiddels heel vaak beluisterd. Ik was direct onder de indruk van de nieuwe plaat van Robert Forster, maar inmiddels zijn vrijwel alle songs op de plaat me zeer dierbaar. Op Inferno raakt Robert Forster meer dan eens aan het torenhoge niveau van The Go-Betweens en overtreft hij zijn vorige, ook al uitstekende soloplaten. De naam Robert Forster zal niet bij iedereen een belletje doen rinkelen, maar deze plaat moet je echt horen. Erwin Zijleman
De muziek van Robert Forster is ook verkrijgbaar via bandcamp: https://robertforster.bandcamp.com/album/inferno.