Trixie Whitley kreeg de muziek met de paplepel ingegoten en trad in de voetsporen van haar te vroeg overleden vader zodra dat kon. De afgelopen jaren was het helaas wat stil, maar de muzikante uit New York keert nu terug met een vol en opwindend geluid. Het is een geluid dat wat meer afstand neemt van de rootsmuziek en nog openlijker flirt met triphop en soul. Het is bovendien een geluid waarin de gitaren het hebben verloren van de synths en de drums, maar het is de geweldige stem van Trixie Whitley die de plaat een flink stuk optilt en er voor zorgt dat ook Lacuna weer makkelijk onder de huid kruipt.
Trixie Whitley, overigens geboren en opgegroeid in Gent, groeide op rond het podium waarop haar vader zo vaak te vinden was en datzelfde podium zocht ze zelf op toen haar vader was overleden.
In 2010 dook ze op als frontvrouw van de gelegenheidsband Black Dub, die verder bestond uit topmuzikanten Daniel Lanois, Brian Blade en Daryl Johnson.
Na het debuut en vooralsnog de enige plaat van Black Dub, dook Trixie Whitley in 2013 op met het sterke Fourth Corner, dat twee jaar later werd gevolgd door het minstens even goede Porta Bohemica. De afgelopen jaren was het stil rond de vanuit New York opererende singer-songwriter, maar deze week keert Trixie Whitley eindelijk terug met een nieuwe plaat.
Op haar debuut koos Trixie Whitley nog vrijwel uitsluitend voor de Amerikaanse rootsmuziek, maar Porta Bohemica liet bijna vier jaar geleden ook flirts met triphop horen. Op Lacuna kiest Trixie Whitley nog wat nadrukkelijker voor een eigen geluid. Haar soulvolle stem is uiteraard gebleven, maar de instrumentatie op de nieuwe plaat is weer flink anders dan op de twee voorgangers. Lacuna staat vol met bijzondere en vaak opzwepende ritmes, biedt veel meer ruimte aan elektronica, flirt incidenteel met roots en jazz, maar biedt vooral een platform aan triphop en soul.
Ik geef direct toe dat ik erg moest wennen aan Lacuna. Van de stem van Trixie Whitley was ik ook dit keer direct onder de indruk, maar de wat drukke instrumentatie op de plaat had me zeker niet direct te pakken. Wanneer de gitaren domineren, en dat is maar zelden het geval op Lacuna, vond ik het allemaal prachtig, maar voor de wat koele synths en nerveuze ritmes kreeg ik de handen zeker niet direct op elkaar.
Lacuna is een plaat waaraan ik flink moest wennen, maar het is ook een plaat waarvan de puzzelstukjes langzaam maar zeker in elkaar vallen. Het siert Trixie Whitley dat ze niet is blijven hangen in de muziek die haar vader maakte, maar constant probeert te veranderen. Invloeden uit de triphop zijn er misschien nog langzaam maar zeker ingeslopen, maar het meer elektronische geluid op Lacuna en de bijzondere wijze waarop ritmes worden gebruikt zijn echt nieuw.
Het is een geluid dat misschien niet direct lijkt te passen bij de soulvolle strot van Trixie Whitley, maar na enige gewenning versterken het instrumentarium en de vocalen elkaar alleen maar. In de meest soulvolle tracks schuift Trixie Whitley op richting de muziek van een band als Massive Attack, maar gelukkig verloochent de muzikante uit New York ook haar wortels in de Amerikaanse rootsmuziek niet en snijdt ze hier en daar weer door de ziel met intense songs die vol emotie worden vertolkt.
In een aantal anders songs gaat Lacuna wat meer de kant van de pop en R&B op, wat waarschijnlijk de verdienste is van de New Yorkse hip-hop producer Little Shalimar aka Torbitt Schwartz, die Trixie Whitley vergezelde in de studio in Brooklyn. Ook in deze genres weet Trixie Whitley zich makkelijk staande te houden en onderscheidt ze zich makkelijk van de concurrentie.
Al met al even wennen dus deze nieuwe plaat van Trixie Whitley, maar geduld wordt absoluut beloond. Erwin Zijleman
De muziek van Trixley Whitley is ook verkrijgbaar via haar bandcamp pagina: https://trixiewhitley.bandcamp.com/album/lacuna.