Met Right Next Door kreeg Robert Cray in de jaren 80 zijn wereldhit, maar een eendagsvlieg is het zeker niet. De Amerikaanse muzikant heeft inmiddels een enorme stapel albums op zijn naam staan en de albums die hij de laatste jaren maakte met producer Steve Jordan zijn wat mij betreft de beste van het stel. Ook op That's What I Heard maakt Robert Cray indruk met een mix van blues en heel veel soul en imponeert hij als zanger en als gitarist. That's What I Heard is vooral een laidback album en in de lome mix van soul en blues voelt de Amerikaanse muzikant zich als een vis in het water. Weer een topalbum.
Na de succesvolle albums uit de jaren 80, die Robert Cray uiteindelijk een plekje in de Blues Hall Of Fame opleverden (in 2011), verloor ik de bluesmuzikant vrijwel volledig uit het oog, tot in 1999 het uitstekende Take Your Shoes Off verscheen. Het samen met producer Steve Jordan gemaakte Take Your Shoes Off schat ik veel hoger in dan de in commercieel opzicht veel succesvollere albums van Robert Cray uit de jaren 80, maar het album verkocht beduidend minder.
Het is een album dat er de afgelopen tien jaar een aantal stevigere concurrenten heeft bijgekregen. Robert Cray dook in 2012 op het met het verassend sterke Nothin But Love, maar de grootse vorm vond hij op het in 2014 verschenen In My Soul en op het in 2017 uitgebrachte Robert Cray & Hi Rhythm.
Laatstgenoemde twee albums werden, net als Take Your Shoes Off, geproduceerd door Steve Jordan en de combinatie Robert Cray en Steve Jordan is er een die wat mij betreft uitstekend werkt. Het is een combinatie die de blues van Robert Cray wat meer de kant van de soul heeft opgetrokken en dat is een genre dat hem uitstekend ligt. De Amerikaanse muzikant beschikt immers over een prachtig soulvolle stem, die met enige regelmaat herinnert aan de grote soulzangers uit de jaren 60 en 70, met Sam Cooke als het meest relevante vergelijkingsmateriaal.
In My Soul en Robert Cray & Hi Rhythm zijn helaas wat onderschatte albums en ook met zijn nieuwe album zal Robert Cray het succes van Strong Persuader waarschijnlijk niet gaan evenaren. Ook op That's What I Heard werkt Robert Cray weer samen met Steve Jordan en ook dit keer is het een samenwerking die uitstekend werkt. That's What I Heard is net als zijn directe voorgangers een album waarop de Amerikaanse muzikant de blues uit zijn jongere jaren vermengt met invloeden uit de soul.
Net als op deze voorgangers heeft Robert Cray zich weten te omringen met topmuzikanten, onder wie Steve Jordan, die het album niet alleen produceerde, maar ook plaatsnam achter de drumkit. That's What I Heard bevat flink wat lome en laidback soultracks en met name in deze tracks hoor je goed hoe mooi en soulvol de stem van Robert Cray is. De muzikant uit Oregon treedt ook dit keer in de voetsporen van de grote soulzangers uit het verleden en overtuigt bijzonder makkelijk.
Dat doet hij niet alleen met zijn stem, maar natuurlijk ook met zijn gitaarspel, dat heerlijk bluesy kan klinken, maar ook buiten de lijntjes van de blues durft te kleuren. That's What I Heard is een voornamelijk ingetogen en subtiel album en het gitaarspel is vaak even ingetogen en subtiel. Het is gitaarspel dat nadrukkelijk de handtekening van Robert Cray bevat, maar ik vind het veel mooier en trefzekerder dan het wat stevigere gitaarwerk uit de jaren 80.
Robert Cray heeft de pensioengerechtigde leeftijd inmiddels bereikt en heeft de veertig dienstjaren er inmiddels ruimschoots opzitten, maar ook op That's What I Heard klinkt de Amerikaanse muzikant weer bijzonder geïnspireerd. Mooi album. Erwin Zijleman