Son Little volg ik al een paar jaar, maar hij maakte nog nooit zoveel indruk als met zijn nieuwe album aloha. De Amerikaanse muzikant kan uit de voeten als een authentieke soulzanger die zo lijkt weggelopen uit de jaren 60, maar hij durft zijn soulmuziek ook te vernieuwen met meer eigentijdse invloeden. Het houdt het album spannend, maar aan de andere kant is er ook altijd een heerlijk broeierig soulgeluid, dat geen last lijkt te hebben van de experimenten met eigentijdse elektronica. Integendeel zelfs. De vorige albums van Son Little gingen me na een tijdje vervelen of zelfs tegen staan, aloha wordt alleen maar beter.
Net als bij beluistering van de vorige twee albums maakte Son Little ook dit keer snel indruk. De muzikant uit Los Angeles, die volgens zijn bandcamp pagina tegenwoordig vanuit Philadelphia, Pennsylvania, opereert, beschikt over een heerlijk soulvolle stem en maakt laid-back soul vol flarden uit het verleden.
Zeker in de eerste tracks op het album neemt Son Little je mee terug naar de hoogtijdagen van de soul. Het geluid op aloha is ingetogen en broeierig, maar ook moddervet en soulvol. Het kleurt allemaal prachtig bij de stem van Aaron Livingston, die laat horen dat hij een groot soulzanger is.
Probleem in dit genre is dat het aanbod enorm is en dat er heel veel geweldige soulplaten uit het verleden liggen. Nieuwe albums moeten zich niet alleen onderscheiden van die van de concurrentie, maar moeten ook iets toevoegen aan alles dat er al is. Daar slaagde Son Little op zijn eerste twee albums wat mij betreft onvoldoende in. Het waren absoluut prima albums waarop in muzikaal en vocaal opzicht veel klopte, maar na een paar keer horen greep ik toch liever naar een soulplaat uit een ver verleden.
Op aloha zoekt Son Little net wat nadrukkelijker de grenzen van de vintage soul op. Het album is verrijkt met invloeden uit de blues, invloeden uit de hedendaagse R&B en hier en daar hoor ik ook een klein beetje reggae. Op de momenten waarop aloha niet klinkt als een vergeten soulklassieker, en dat is in het merendeel van de songs het geval, valt het album op door een even tijdloze als speelse instrumentatie, waarin fraaie elektronische accenten zijn aangebracht en probeert Aaron Livingstone ook in vocaal opzicht voldoende variatie aan te brengen.
Son Little maakte zijn nieuwe album met de Franse producer Renaud Letang, die ik zelf vooral ken van Jamie Lidell en Feist, en dat is een prima keuze geweest. Op het in Parijs opgenomen album klinkt Son Little authentiek en soulvol, maar ook fris en eigentijds. Niet alleen in muzikaal opzicht zet Aaron Livingstone flinke stappen op zijn album, maar ook de songs zijn beter. Het zijn songs die overigens in zeer korte tijd werden geschreven, nadat een harddisk crash werk van de afgelopen twee jaar verloren deed gaan.
Door het lage tempo en de vrij ingetogen instrumentatie en zang was ik nog even bang dat aloha snel zou gaan vervelen, maar dat is vooralsnog niet het geval. De nieuwe songs van Son Little doen het heerlijk op de achtergrond, maar het zijn ook songs die iedere keer nog iets nieuws voor je in petto hebben.
In het genre is het de afgelopen jaren gebruikelijk om te kiezen voor vintage soul die teruggrijpt op de soul uit de jaren 60 en 70 of voor veel moderner klinkende neo-soul en R&B, maar Son Little laat horen dat je beide uitersten ook best kunt combineren en er nog meer invloeden aan kunt toevoegen en nog altijd een album kunt maken dat het predicaat soul verdient, want dat doet aloha. Erwin Zijleman
De muziek van Son Little is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikant: https://sonlittle.bandcamp.com/album/aloha.