Na de archieven van de Laurel Canyon te hebben uitgeplozen, koos Jonathan Wilson op zijn vorige album vol voor de psychedelica. Het leverde een intrigerend, maar ook wat ongrijpbaar album op. Voor zijn nieuwe album vertrok Jonathan Wilson naar Nashville en dat hoor je. Dixie Blur bevat veel meer invloeden uit de countrymuziek uit de Amerikaanse hoofdstad, maar de psychedelica is zeker niet helemaal verdwenen uit de muziek van Jonathan Wilson. Ook de klasse van de Amerikaanse muzikant is weer evident op een album dat je 55 minuten lang in een wurggreep houdt.
Op Fanfare uit 2013 en Rare Bird uit 2018 stormde de muzikant uit North Carolina met zevenmijlslaarzen door de geschiedenis van de popmuziek, al was de voorliefde voor psychedelica uit de jaren 60 en 70 duidelijk hoorbaar. De vergelijking met de muziek van onder andere Crosby, Stills & Nash maakte plaats voor steeds meer invloeden van Pink Floyd, wat ook te maken zal hebben gehad met het feit dat Jonathan Wilson een aantal jaren deel uitmaakte van de band van Roger Waters.
Omdat Jonathan Wilson ook nog eens een veelgevraagd producer is, zat er veel tijd tussen Fanfare en Rare Bird, maar de opvolger van het laatstgenoemde album verschijnt relatief snel. Dixie Blur bevat flink wat elementen van de vorige albums van de Amerikaanse muzikant, maar klinkt ook weer flink anders, vooral omdat invloeden uit de psychedelica aan terrein hebben verloren.
Jonathan Wilson nam Dixie Blur op aanraden van niemand minder dan Steve Earle op in Nashville, Tennessee. Dit niet alleen vanwege de vele geweldige studio’s in de Amerikaanse muziekstad, maar ook vanwege de beschikbaarheid van uitstekende sessiemuzikanten en om nieuwe inspiratie op te doen. Jonathan Wilson betrok de studio in Nashville samen met de van Wilco bekende multi-instrumentalist Pat Sansone, die het album mede produceerde, en kreeg verder hulp van gelouterde krachten als bassist Dennis Crouch, pedal steel virtuoos Russ Pahl, multi-instrumentalist Jim Hoke en de legendarische violist Mark O’Connor.
Dixie Blur klink minder psychedelisch en vooral minder vol dan Rare Bird, maar recensies die beweren dat Jonathan Wilson met Dixie Blur een authentiek rootsalbum heeft gemaakt slaan toch een beetje door. De songs op het nieuwe album van Jonathan Wilson zijn absoluut meer ingetogen en aardser dan de songs op zijn vorige album, maar naast invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek, zijn ook invloeden uit de Laurel Canyon en de psychedelica nog steeds duidelijk hoorbaar.
Zeker wanneer de pedal steel en het geweldige vioolspel het geluid domineren, neemt Jonathan Wilson je mee op een trip langs de archieven van de cosmic country, maar wanneer ook de fluit opdoemt in het geluid, heb je toch ook weer associaties met de psychedelica uit de jaren 60 en 70.
Dixie Blur is een stuk minder overweldigend dan de vorige albums van de Amerikaanse muzikant, maar het woord “saai” dat ik ook in meerdere recensies tegenkom, kan ik toch niet plaatsen. Jonathan Wilson heeft zijn songs op Dixie Blur weer volgestopt met veel moois en heeft een album gemaakt dat het ene moment als een bedwelmende deken over je heen hangt, om je vervolgens toch weer neer te zetten in een bar in Nashville.
Ik vond Rare Bird twee jaar geleden een fascinerend album, maar uiteindelijk vond ik het net wat teveel van alles. Het aardsere en warme Dixie Blur overtuigt me inmiddels een aantal weken en de verveling of weerstaand slaat nog steeds niet toe. Integendeel. Erwin Zijleman
De muziek van Jonathan Wilson is ook verkrijgbaar via zijn bandcamp pagina: https://jonathanwilson.bandcamp.com.