Zeker achteraf bezien viel er de afgelopen jaren weinig te genieten op de albums van Morrissey. Hoe goed I’m Not A Dog On A Chain over een aantal weken bevalt zal de tijd moeten leren, maar vooralsnog lijkt het nieuwe album van de Britse muzikant veel beter dan zijn voorgangers uit de afgelopen 15 jaar. Morrissey verrast met goede songs, een wat meer open geluid en met sterke vocalen. Hier en daar hoor je wat van The Smiths en zijn vroege solowerk, maar Morrissey verrijkt zijn geluid ook op trefzekere wijze met elektronische impulsen. Het levert een album op dat je song na song enthousiast doet opveren en dat was de laatste jaren wel anders.
Hierbij gaat het niet direct over zijn dubieuze politieke uitspraken, want die heeft hij altijd al gedaan. Zo zal zijn wens om Margaret Thatcher onder de guillotine te leggen niet bij iedereen in goede aarde zijn gevallen en hetzelfde geldt voor zijn oproep om disco’s plat te branden en DJ’s op te hangen. Politieke uitspraken van Morrissey neem ik daarom met flinke korrel zout, maar ook in muzikaal opzicht was er de afgelopen jaren toch weinig om echt vrolijk van te worden.
Natuurlijk moeten we van Morrissey niet direct een album van het niveau van Vauxhall And I te verwachten en misschien ook geen Viva Hate, Your Arsenal of You Are The Quarry, maar de afgelopen jaren was het wel heel pover. Ik gaf zijn albums steeds het voordeel van de twijfel, maar achteraf bezien is You Are The Quarry het laatste Morrissey album dat ik echt met plezier uit de kast trek.
Het deze week verschenen I’m Not A Dog On A Chain is gestoken in een werkelijk spuuglelijke hoes en ook andere voortekenen waren niet best. Zo werkt Morrissey op zijn nieuwe album opnieuw met producer Joe Chiccarelli, vooralsnog geen echt gelukkige combinatie en lijkt de rol van rechterhand Boz Boorer, in ieder geval als songwriter, uitgespeeld (Boz Boorer is als muzikant nog wel nadrukkelijk aanwezig op het album).
I’m Not A Dog On A Chain opent echter veelbelovend. Jim Jim Falls valt op door wat ouderwets aandoende elektronica, heerlijk scheurend gitaarwerk en natuurlijk de uit duizenden herkenbare zang van Morrissey, maar het is vooral een hele goede popsong. Het is het soort popsong dat ik al een tijd niet meer van Morrissey had gehoord en het is zeker niet de enige track waar Morrissey verrast met de grandeur die zijn oudere werk kenmerkt.
Ik was tot dusver niet zo onder de indruk van het werk van Joe Chiccarelli, maar voor I’m Not A Dog On A Chain heeft hij degelijk werk afgeleverd. Het geluid op het nieuwe Morrissey album borduurt aan de ene kant voort op zijn vroege werk, maar is ook voorzien van een elektronische impuls die gelukkig niet te modern en klinkt, wat in het geval van Morrissey wat kunstmatig over zou komen.
Jim Jim Falls wordt gevolgd door het eveneens uitstekende Love Is On Its Way Out, waarin Morrissey ook in vocaal opzicht weer excelleert. Na een duet met disco-queen Thema Houston dat in muzikaal opzicht interessant is, maar qua zang wat over de top, volgen een aantal songs die zich laten beluisteren als vintage Morrissey, waarbij zowel flarden van zijn solowerk als flarden van The Smiths opduiken.
Ook in de wat meer ingetogen songs valt op hoe mooi het allemaal is ingekleurd en hoe de instrumentatie toch vooral in dienst staat van de stem van Morrissey. Hier en daar duikt een randje kitsch of bombast op in de muziek van de muzikant uit Manchester, maar de meeste songs op I’m Not A Dog On A Chain blijven toch vrij makkelijk aan de goede kant van de streep.
Hoe goed het album echt is zal de tijd moeten leren, maar de eerste dagen valt I’m Not A Dog On A Chain me zeker niet tegen. Natuurlijk geen Vauxhall And I en ook geen You Are The Quarry, maar veel beter dan alles dat Morrissey de afgelopen 15 jaar heeft gemaakt. Erwin Zijleman
Koop Morrissey - I Am Not A Dog On A Chain op cd voor 15,24 bij Amazon.nl
Koop Morrissey - I Am Not A Dog On A Chain op LP voor 25,41 bij Amazon.nl
