De vijver met jonge vrouwelijke singer-songwriters met een wat donkere kijk op het leven zit al een tijdje overvol, maar desondanks houdt de stroom aan albums in het genre aan. Soccer Mommy gaat op color theory verder waar ze precies twee jaar geleden met Clean ophield. Ze kiest ook dit keer voor geluid waarin zowel plaats is voor folk als rock en combineert mooie klanken met vocalen vol weemoed. Het alter ego van Sophie Allison maakt nog altijd muziek die je verafschuwt of intens liefhebt en ik behoor ook dit keer tot de laatste groep. Soccer Mommy maakt je deelgenoot van haar ellende, maar ze maakt ook hele mooie muziek.
Ik kan me daarom wel voorstellen dat veel muziekliefhebbers het genre wat moe beginnen te worden en zich afvragen wat de meerwaarde van het zoveelste nieuwe album is. Zelf behoor ik niet tot deze groep, want ik heb nog steeds een enorm zwak voor dit soort vrouwelijke singer-songwriters.
Het zorgde ervoor dat ik in de zomer van 2017 meedogenloos werd verleid door de huisvlijt van Soccer Mommy op Collection en precies twee jaar geleden ook viel voor de charmes van het wat stevigere Clean. Soccer Mommy is overigens het alter ego van de in Nashville, Tennessee, geboren Sophie Allison, die de afgelopen jaren vanuit New York opereerde, maar op haar bandcamp pagina nu weer Nashville als thuisbasis opgeeft.
Op Clean werkte Sophie Allison met producer Gabe Wax, die vooral bekend is van The War On Drugs, maar die ook achter de knoppen zat bij Frankie Cosmos, die muziek maakt die verwant is aan die van Soccer Mommy. Gabe Wax heeft ook color theory, het nieuwe album van Soccer Mommy, net als voorganger Clean, voorzien van een geluid waarin ruimte is voor ingetogen songs, maar waarin ook stevigere en wat rijker ingekleurde songs het goed doen.
Het is een geluid dat nog altijd wat lo-fi klinkt, maar dat natuurlijk niet meer is.
Soccer Mommy maakt op color theory muziek die aansluit bij haar vorige album, maar die ook niet ver verwijderd is van die van soortgenoten als Phoebe Bridgers, Snail Mail, Jay Som, Stella Donnelly en noem ze allemaal maar op. Het is de muziek die Juliana Hatfield dertig jaar geleden al maakte, al was haar muziek wel wat rauwer.
Soccer Mommy kiest ook op color theory weer voor een wat zompig geluid, waarin vooral wolken melancholie overdrijven. De Amerikaanse singer-songwriter bekeek het leven op haar vorige albums niet bepaald door een roze bril en doet dat ook op color theory niet. De criticus zal beweren dat het zo langzamerhand wat zeurderig klinkt, maar als je gevoelig bent voor de weemoed van Sophie Allison is ook color theory weer een album vol verleiding.
Ik ben er kennelijk zeer gevoelig voor, want Soccer Mommy overtuigde me vrijwel onmiddellijk. Ook het nieuwe album van de singer-songwriter uit Nashville staat vol met lekker in het gehoor liggende popliedjes. Het zijn popliedjes die zijn verstopt in een wat zompig geluid, waarin echter bij wat aandachtigere beluistering steeds meer mooie en veelkleurige gitaarlijnen opduiken, die weer prachtig combineren met wolken weemoedige synths.
In muzikaal opzicht voegt color theory niet zo heel veel toe aan Clean, al klinkt het album wel wat steviger, maar wat geeft het als het zo lekker klinkt. Soccer Mommy schakelt ook dit keer tussen folky songs en net wat stevigere songs en stort vrijwel continu haar ongeluk over je uit. Haar stem klinkt zacht, weemoedig en hier en daar zelfs wat verveeld, maar het stoort mij geen moment. Integendeel, Sophie Allison zingt als je het mij vraagt prachtig op haar nieuwe album.
Tien songs lang vermaakt Soccer Mommy met het geluid dat we inmiddels van haar kennen en maakt ze de muziek die inmiddels door talloze soortgenoten wordt gemaakt. Het zal niet iedereen wat doen, maar ik ben toch weer als een blok gevallen voor de donkere maar ook zoete verleiding van Sophie Allison. Erwin Zijleman
De muziek van Soccer Mommy is ook verkrijgbaar via bandcamp: https://sopharela.bandcamp.com.