Bronwynne Brent timmert al een aantal jaren aan de weg, maar met Undercover maakt ze voor het eerst echt indruk. De wat zweverige folk uit het verleden heeft plaatsgemaakt voor een veelzijdige mix van soul, jazz en wat Americana en het is een mix die wordt voorzien van een even authentiek als tijdloos klinkend geluid. Het is een geluid dat prachtig past bij de bijzondere stem van de Amerikaanse singer-songwriter, die lekker stevig en soulvol kan zingen, maar die haar songs ook vol gevoel kan vertolken. Het levert een soulvol album op dat iedere keer dat je er naar luistert weer wat beter is en de concurrentie met andere albums in het genre makkelijk aan kan.
Ik heb het twee keer eerder geprobeerd met albums van de Amerikaanse singer-songwriter Bronwynne Brent, maar zowel Deep Black Water uit 2011 als Stardust uit 2014 wisten me niet volledig te overtuigen. Haar nieuwe album Undercover slaagde daar wel direct in.
Dat is voor een belangrijk deel te danken aan de koerswijziging van de muzikante uit Greenville, Mississippi. Waar de vorige album van Bronwynne Brent vooral folky klonken, kiest ze op Undercover voor een mix van vooral jazz en soul. Om deze soul zo puur mogelijk te laten klinken toog ze voor Undercover naar de roemruchte Daptone Studios in Brooklyn, New York, en het resultaat mag er zijn.
Samen met producer Johnny Sangster heeft Bronwynne Brent een authentiek klinkend album opgenomen dat me in eerste instantie vooral deed denken aan Amy Winehouse, bij wie een mix van soul en jazz ook in goede handen was, maar Undercover heeft zich ook laten inspireren door grootheden als Billie Holiday en Nina Simone, om er maar eens twee te noemen.
Producer Johnny Sangster ken ik persoonlijk vooral van bands als Mudhoney en The Posies, maar ook zijn productie van het derde album van Bronwynne Brent is zeer geslaagd. Het is een productie die vooral doet denken aan muziek uit de jaren 60, maar wanneer het gaat om invloeden uit dit decennium is Bronwynne Brent zeker niet eenkennig.
De muzikante uit Greenville, Mississippi, opent haar album met een track die niet had misstaan op Back To Black van Amy Winehouse, maar in de tracks die volgen klinkt haar muziek meer jazzy en ook wat psychedelischer.
Het is muziek die fraai wordt ingekleurd door een competent spelende band, waarvan vooral de drummer als de organist indruk maken. Zeker in de tracks waarin invloeden uit de jazz het winnen van invloeden uit de soul speelt de band behoorlijk subtiel, maar ook nog steeds soulvol. In de tracks waarin soul de hoofdrol speelt is de instrumentatie wat uitbundiger, maar een wall of sound wordt het nooit.
In muzikaal opzicht klinkt het allemaal bijzonder aangenaam, zeker wanneer ook nog blazers worden toegevoegd, en de songs op Undercover zijn stuk voor stuk tijdloos. Het wordt allemaal nog wat beter door de stem van Bronwynne Brent, die zich steeds uitermate trefzeker aanpast aan de muziek van haar band.
In de wat meer uptempo songs imponeert de Amerikaanse muzikante met een rauwe soulstrot die net zo overweldigend klinkt als die van Amy Winehouse, maar ze kan ook meer ingetogen en met veel gevoel zingen.
Nu zijn er wel meer zangeressen die graag de leegte opvullen die niet alleen door Amy Winehouse, maar bijvoorbeeld ook door Sharon Jones is achter gelaten, maar de meeste van deze zangeressen zakken na een aantal tracks door het ijs.
Bronwynne Brent doet dit niet. Enerzijds door flink te variëren met zowel de instrumentatie als de zang en anderzijds door ver te blijven van invloeden uit de hedendaagse pop en R&B, maar wel invloeden uit de Americana toe te voegen.
Undercover is een album dat net zo goed een jaar of vijftig à zestig geleden gemaakt had kunnen worden, maar het is op hetzelfde moment een album dat nooit gedateerd of oubollig klinkt. Op basis van de eerste twee albums van de Amerikaanse muzikante had ik geen hoge verwachtingen, maar wat heeft Bronwynne Brent me verrast. Erwin Zijleman
De muziek van Bronwynne Brent is verkrijgbaar via bandcamp: https://bronwynnebrent.bandcamp.com/album/undercover.