De muziek van Erasure associeer ik vooral met de jaren 80, maar het Britse duo bracht in de jaren 80 maar vier albums uit en hierna een enorme stapel. Desondanks neemt het afgelopen zomer verschenen The Neon me onmiddellijk mee terug naar de jaren 80. Naar de elektronische muziek uit het decennium, waarin Vince Clark tot de pioniers behoorde en naar de aanstekelijke jaren 80 pop, waarin Erasure toen al grossierde. Vince Clark laat op The Neon zo af en toe wat van zijn kunsten horen, maar The Neon is vooral een album met bijzonder lekker in het gehoor liggende popliedjes, met Andy Bell als prima zanger. The Neon is een bijzonder lekker album, niks meer, maar ook niks minder.
Toch wel enigszins tot mijn verbazing zag ik de afgelopen weken The Neon van Erasure opduiken in nogal wat aansprekende jaarlijstjes. Ik heb zelf maar drie albums van het Britse duo in mijn bezit en dat zijn de eerste drie albums die Vince Clarke en Andy Bell uitbrachten.
Na 1988 hield ik het wat betreft Erasure voor gezien, maar hierna volgde nog een behoorlijk imposante stapel albums, die ik echter geen van allen heb beluisterd. Hieronder dus The Neon, dat afgelopen zomer werd uitgebracht.
Dat ik Erasure al een aantal decennia negeer is op zich gek, want Andy Bell is een prima zanger, terwijl Vince Clarke natuurlijk een zeer interessant muzikant is. De Brit stond ooit aan de basis van Depeche Mode en timmerde hierna (samen met Alison Moyet) aan de weg met Yazoo.
Vince Clarke is een van de belangrijkste pioniers van de elektronische popmuziek uit de jaren 80, maar koos met Erasure voor een wat lichtvoetiger en meer pop georiënteerd geluid. Voor mijn gevoel is er de afgelopen decennia niet heel veel veranderd in het geluid van Erasure, want The Neon voelde voor mij onmiddellijk als een verrassend warm bad.
Vince Clarke tekent binnen Erasure nog steeds voor lekker in het gehoor liggende beats en voor elektronica die meestal slechts de beats ondersteunt, maar zo af en toe grootser mag klinken en dan herinnert aan de elektronische popmuziek uit de jaren 70 en 80. Andy Bell beschikt nog altijd over een lekker soulvolle stem en het is een stem die de tand des tijds verrassend goed heeft doorstaan.
Niets aan de hand dus, zou je op basis van het bovenstaande kunnen concluderen, maar The Neon is een verrassend lekker album. De elektronica op het album is wat avontuurlijker dan ik me van Erasure herinner en haalt meer dan eens het 80s gevoel naar boven. Nog veel belangrijker is het feit dat Vince Clark en Andy Bell grossieren in geweldige songs.
Het zijn songs die zijn gemaakt voor op de dansvloer of voor een thuisfeestje, maar het zijn zeker geen hapklare brokken die het Britse duo citeert. The Neon staat vol met songs waarmee Erasure het songfestival moet kunnen winnen, maar het zijn ook songs die mij herinneren aan de elektronische popmuziek die in de jaren 80 zo vaak de gitaren verdreef. Je hoort flarden van het vroege werk van Depeche Mode, flink wat van Yazoo en natuurlijk veel van de muziek waarmee Vince Clarke en Andy Bell in de tweede helft van de jaren 80 opdoken.
Aan de ene kant verbaast het me wel wat dat juist dit Erasure album zoveel jaarlijstjes heeft gehaald, maar aan de andere kant verbaast het me ook niet. Erasure is in een donker jaar goed voor een beetje vrolijkheid en een beetje nostalgie en dat kunnen we goed gebruiken. Er wordt misschien niet heel veel gevarieerd op The Neon, maar mede hierdoor gaat het album er bij mij in als koek.
De afgelopen decennia had ik geen enkele behoefte om de muziek van Erasure weer eens uit de kast te trekken, maar het laatste album van het Britse tweetal is aangenaam gezelschap en blijft bij herhaalde beluistering verrassend goed op smaak. Ik vind het album het best wanneer de elektronica voorzichtig los mag gaan, maar ook met de pure pop van Erasure is verrassend weinig mis. Een guilty pleasure ... op zijn minst. Erwin Zijleman
