Mede dankzij een indrukwekkende lijst gastmuzikanten begon ik aan Roses van de Australische band The Paper Kites. Het was mijn eerste kennismaking met de muziek van de band uit Melbourne en het is er een die naar veel meer smaakt. Roses staat vol met bijzonder aangename, zeer sfeervolle en vaak wat dromerige popliedjes. Het zijn popliedjes die opvallen door de mooie stem van voorman Sam Bentley en uiteraard ook door de bijdragen van de geweldige zangeressen die de band op heeft weten te trommelen voor dit album. Heerlijke muziek om je mee op te sluiten als het buiten koud en donker is of als je niet naar buiten mag, zoals op het moment.
De muziek van de Australische band The Paper Kites was me tot voor kort, om onduidelijke redenen, volledig ontgaan. Het is zonde, doodzonde zelfs, want de vier albums die de band uit Melbourne tussen 2013 en 2018 heeft uitgebracht vind ik inmiddels prachtig en hadden zeker niet misstaan op de krenten uit de pop.
Dat Roses, het vijfde album van de Australische band, wel mijn aandacht heeft getrokken, dankt The Paper Kites in eerste instantie aan de imposante lijst gastzangeressen die werd opgetrommeld voor het nieuwe album. Op de gastenlijst prijken immers de namen van onder andere Aoife O'Donovan, Julia Stone, Nadia Reid, Lucy Rose en Rosie Carney en dat zijn stuk voor stuk persoonlijke favorieten. Inmiddels weet ik dat de andere zangeressen op het album (MARO, Lydia Cole, Ainslie Wills, Amanda Bergman en Gena Rose Bruce) zomaar persoonlijke favorieten kunnen worden.
Met tien tracks en tien gastzangeressen deed Roses van The Paper Kites me op voorhand wel wat denken aan het recent verschenen In Quiet Moments van het Britse project Lost Horizons, maar dat valt na beluistering erg mee. Op Roses van The Paper Kites staan tien duetten en bovendien is het album van de Australische band een stuk consistenter dan dat van Lost Horizons, dat eind vorige maand een bont gekleurd album afleverde. De muziek van The Paper Kites is bijzonder sfeervol en doet verlangen naar een fraai winterlandschap buiten en een knisperende open haard binnen.
Iedereen die de bovenstaande zangeressen kent zal begrijpen dat het in vocaal opzicht wel goed zit op Roses. Dat is overigens niet alleen de verdienste van deze zangeressen, want ook The Paper Kites voorman Sam Bentley beschikt over een bijzonder aangenaam stemgeluid.
De muziek van de band uit Melbourne is van het zwoele soort en verwarmt de ruimte op even fraaie als aangename wijze. Hier en daar hoor ik een vleugje uit de jaren 80 in de muziek van The Paper Kites en door dit vleugje 80s en de keuze voor duetten, hoor ik hier en daar wel wat echo’s van een band als Cock Robin, al klinkt de muziek van The Paper Kites wel wat lomer en zwoeler. Sam Bentley heeft een zwak voor zangeressen die zacht en dromerig zingen en dat past waarschijnlijk ook het best bij de muziek van de Australische band die laveert tussen folk en softpop.
Van alle zangeressen die meedoen op dit album is Julia Stone waarschijnlijk de bekendste, naar vreemd genoeg vind ik haar bijdrage het minst goed. De Australische zangeres trekt de song net wat teveel haar eigen kant op, waardoor de song wat detoneert op dit album. Voor de rest is het heerlijk wegdromen en genieten van de wonderschone klanken en de heerlijke stemmen, met hier en daar een snufje Mazzy Star als bonus.
The Paper Kites beschikt in de persoon van Christina Lucy zelf overigens ook over een prima zangeres, maar zij had het betrekkelijk rustig tijdens de opnamen van het album, al draaft ze wel op voor het duet met Lucy Rose.
Albums met veel gastmuzikanten en zeker albums met veel gastvocalisten doen vaak wat fragmentarisch aan en zijn daarom lang niet altijd interessant. Lost Horizons liet een week of twee geleden al horen dat het ook anders kan en The Paper Kites doet het met het sfeervolle en vaak wonderschone Roses wat mij betreft nog net wat beter. We moeten het nog even doen met de avondklok, maar met dit albums door de speakers is dat geen straf. Erwin Zijleman
