Binnen de Amerikaanse rootsmuziek valt op het moment ontzettend veel te kiezen. Zoveel dat ook uitstekende albums buiten de boot vallen, maar het derde album van Esther Rose uit New Orleans zou ik zeker niet laten liggen. De net wat vollere instrumentatie en productie pakken geweldig uit op How Many Times en Esther Rose is een uitstekende zangeres die haar wat weemoedige songs over slechte ervaringen in de liefde met veel gevoel vertolkt. Haar vorige albums vond ik wat te traditioneel en net niet aansprekend genoeg, maar How Many Times is van de eerste tot de laatste noot raak. Ik heb er weer een favoriete rootsmuzikant bij, dat is zeker.
How Many Times is het derde album van de Amerikaanse singer-songwriter Esther Rose. Voorgangers This Time Last Night uit 2017 en You Made It This Far uit 2019 vond ik op zich best interessante albums, maar ze waren me net wat te traditioneel en klonken naar mijn smaak ook wel wat te kaal.
Voor How Many Times deed Esther Rose voor het eerst een beroep op een producer en dat heeft wat mij betreft zijn vruchten afgeworpen. De singer-songwriter uit New Orleans, Louisiana, koos voor de productie van How Many Times voor de ook uit New Orleans afkomstige en van de synthpop band Video Age bekende Ross Farbe.
Het is een opvallende keuze, maar liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek hoeven niet bang te zijn. Op How Many Times is immers geen synthesizer te horen, maar het geluid van Esther Rose klinkt wel een stuk voller.
Net als op haar vorige twee albums spelen de viool en de pedal steel een belangrijke rol in het geluid van Esther Rose, dat verder wordt aangevuld door een prima spelende ritmesectie en vooral door geweldig gitaarwerk van Max Bien Kahn.
De zeer competent spelende muzikanten die Esther Rose om zich heen heeft verzameld tekenen nog altijd voor een wat traditioneel aandoend rootsgeluid met vooral invloeden uit de folk en de country. Dat stond me op de vorige albums nog wat tegen, maar met name door de geweldige gitaarimpulsen, is het geluid van Esther Rose wel wat opgeschoven richting eigentijds klinkende rootsmuziek.
Het geluid klinkt niet alleen een stuk voller dan we van Esther Rose gewend zijn, maar ook een stuk warmer. Zeker door de geweldige bijdragen van gitaar, pedal steel en viool, wordt het geluid op How Many Times een flink stuk opgetild en verleidt het album een stuk makkelijker dan zijn voorgangers.
Dat verleiden doet Esther Rose ook met haar karakteristieke stem. Het is een stem die gemaakt is voor Amerikaanse rootsmuziek in het algemeen en voor countrymuziek in het bijzonder, maar af en toe hoor ik ook wel een randje zwoele pop in de stem van de Amerikaanse muzikante.
Door de stem van Esther Rose en de hier en daar prachtig jankende lap steel krijgt de muziek van de singer-songwriter uit New Orleans iets melancholisch en weemoedigs, wat nog verder wordt versterkt door de teksten, waarin de door de liefde veroorzaakte ellende een belangrijke rol speelt.
Het klinkt misschien wat stereotiep, maar Esther Rose is zeker geen dertien in een dozijn countryzangeres die met een snik in haar stem afrekent met alle overspelige mannen in haar leven. How Many Times doet zoals gezegd wat traditioneel aan, maar na herhaalde beluistering vind ik het toch vooral een eigentijds roots of alt-country album, dat absoluut buiten de lijntjes van het genre durft te kleuren.
Door al het liefdesverdriet dat wordt bezongen is How Many Times een intiem en wat donker album, maar Esther Rose slaagt er absoluut in om je deelgenoot te maken van haar gevoelens, waardoor How Many Times makkelijk indruk maakt.
Het is nog altijd dringen binnen de Amerikaanse rootsmuziek, maar het derde album van Esther Rose zou ik er zeker uit pikken. How Many Times is immers een album dat zowel in muzikaal als in vocaal opzicht makkelijk indruk maakt en ook nog een tijd lang beter wordt. Erwin Zijleman
How Many Times van Esther Rose is verkrijgbaar via de Mania webshop:
De muziek van Esther Rose is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de muzikante uit New Orleans: https://estherrosemusic.bandcamp.com/album/how-many-times.