WE ARE is mijn eerste kennismaking met de muziek van Jon Batiste en wat is het een imponerende kennismaking. Hier en daar klinkt WE ARE als het album dat Prince waarschijnlijk best had willen maken en een groter compliment kun je een muzikant niet geven. Het album schiet ook nog talloze andere kanten op. Soul, funk, disco, gospel, hiphop, jazz, R&B en pop worden keer op keer op bijzonder aangename wijze aan elkaar gesmeed, waarbij het smullen is van de songs, de zang, de instrumentatie en de productie. Jon Batiste had van mij best wat kieskeuriger mogen zijn met het toevoegen van invloeden, wat mogelijk een soulklassieker had opgeleverd, maar de diversiteit van WE ARE heeft ook zijn charme.
De Amerikaanse muzikant Jon Batiste heeft al een flinke stapel (jazz)albums op zijn naam staan, maar persoonlijk ken ik hem alleen als bandleider van de Amerikaanse tv-show The Late Show (met Stephen Colbert) en van de song WE ARE.
Laatstgenoemde song werd vorig jaar een van de lijfliederen van de Black Lives Matter demonstranten en het is ook de titeltrack en openingstrack van het nieuwe album van Jon Batiste. Het is een track waarin invloeden uit de soul, gospel, funk en disco worden gecombineerd met een onweerstaanbaar gitaarloopje dat zo van de hand van Nile Rodgers had kunnen zijn, met een zeer aanstekelijk refrein en met een vleugje jazz aan het eind.
Het is een prima start van een album dat vervolgens op fascinerende wijze aan de haal gaat met de archieven van de zwarte muziek. Luister naar WE ARE en een heel arsenaal aan grote soulzangers komt voorbij. De ene keer kiest Jon Batiste voor de stuwende funk van James Brown om niet veel later de hoge noten van Al Green te evenaren of juist te kiezen voor de soul en hiphop uit het heden. In vocaal opzicht klinkt het allemaal geweldig. Jon Batiste is niet alleen een geweldige soulzanger, maar kan ook in alle hoeken van het genre en in enkele omliggende genres uit de voeten.
Zoals gezegd put de muzikant uit New Orleans stevig uit de archieven van de zwarte muziek en met alle invloeden uit deze archieven springt hij van de hak op de tak. Van vintage jaren 70 soul tot stuwende funk, van jazzy soul tot de hiphop van het moment, inclusief raps (waar ik persoonlijk nog steeds niet zo gek op ben, maar dat zal de leeftijd zijn).
Jon Batiste stapt met zevenmijlslaarzen door genres en tikt iedere keer weer iets anders aan. Ik vind het zeker niet allemaal even goed en het had van mij ook best wat consistenter gemogen, maar de beste tracks op het album zijn ook echt heel erg goed. En wat kun je van een muzikant uit New Orleans anders verwachten dan een smeltkroes vol invloeden.
In vocaal opzicht staat het als een huis, maar ook in muzikaal opzicht houdt Jon Batiste een enorm hoog niveau vast. De Amerikaanse bandleider en zijn medemuzikanten kunnen de soul en funk uit een ver verleden met grote precisie reproduceren, maar sluiten net zo makkelijk aan bij jazzy klanken uit een nog verder verleden, met uiteraard fantastisch pianospel van de man die ooit vooral bekend was als jazzpianist, of juist bij de R&B en hiphop van het moment.
Zeker in de moddervet klinkende tracks met blazers, veel keyboards en wat ingetogen vocalen hoor ik echo’s van de muziek van Prince, die een album als WE ARE waarschijnlijk ook graag gemaakt zou hebben. Een groter compliment kan ik Jon Batiste persoonlijk niet geven.
Na de songs, de zang en de muziek, verdient ook de productie van het album, waarvoor Jon Batiste een aantal producers in huis haalde, een pluim, want wat komt het allemaal lekker uit de speakers. Een aantal gastmuzikanten van naam en faam, onder wie Mavis Staples en Quincy Jones zijn de kers op de taart.
Jon Batiste heeft met WE ARE een eigentijds album gemaakt dat de pop niet schuwt, maar dat vooral de zwarte muziek uit het heden en het verleden eert. Ik sla af en toe een track over moet ik toegeven, maar het is toch zeker een half uur intens genieten. Erwin Zijleman
