Bij eerste beluistering vond ik het allemaal wel wat veel, maar hoe vaker ik naar Dark River van Lydia Luce luister, hoe meer ik onder de indruk raak van de bijzondere arrangementen op het album, van de vaak prachtig volle instrumentatie en van de gloedvolle wijze waarop de muzikante uit Nashville haar songs vertolkt. Het is absoluut geworteld in Amerikaanse rootsmuziek, maar Lydia Luce durft ook flink op te schuiven richting pop en rock. Na enige gewenning werd het vooral aangenaam, maar Dark River groeit en groeit maar door en is een album dat binnen en buiten de kringen van de Amerikaanse rootsmuziek alle aandacht verdient.
De Amerikaanse singer-songwriter Lydia Luce debuteerde in 2018 met Azalea. Ik vond het destijds een heel aardig album, maar ook niet meer dan dat. De songs waren prima, de zang mooi en de instrumentatie verzorgd, maar zich echt onderscheiden deed Lydia Luce wat mij betreft niet. Dat lukt de Amerikaanse muzikante veel beter met het deze week verschenen Dark River, dat in alle opzichten flinke stappen zet.
Lydia Luce groeide op in Florida, waar ze de muziek en met name klassieke muziek met de paplepel kreeg ingegoten, studeerde vervolgens aan het gerenommeerde Berklee College of Music in Boston en kwam via Washington D.C. en Los Angeles uiteindelijk terecht in Nashville, Tennessee.
Met haar ingetogen en folky debuut kon ik Lydia Luce nog wel plaatsen in Nashville, maar Dark River is zo nu en dan ver verwijderd van de muziek zoals die over het algemeen in de hoofdstad van de Amerikaanse rootsmuziek wordt gemaakt, al bevat het album ook zeker songs waarin invloeden uit het genre wel een belangrijke rol spelen.
Lydia Luce heeft haar tweede album voorzien van opvallend rijke arrangementen. Dat hoor je vooral wanneer de strijkers stevig aanzwellen, maar ook de rest van het geluid op Dark River is behoorlijk vol. Het is ook een geluid vol dynamiek, want de songs op het album hebben ook rustigere passages, die in eerste instantie het makkelijkst overtuigen, zeker wanneer de rootsmuziek je dierbaar is.
Wanneer de strijkers aanzwellen heeft de muziek op het album een bijna filmisch karakter, maar ik hoor op een of andere manier ook wel wat van de muziek die k.d. lang zo vaak heeft gemaakt. Dat ligt meer aan de strijkers dan aan de zang op Dark River, maar Lydia Luce is absoluut een uitstekend zangeres, die zich makkelijk staande houdt binnen de volle en vaak zelfs wat overweldigende arrangementen op het album en die beschikt over een warm en krachtig stemgeluid.
Het heeft hier en daar absoluut raakvlakken met Amerikaanse rootsmuziek, maar waar Lydia Luce op haar debuut vooral een folkie was, hoor ik nu een muzikante die ook stevig de kant van de rijk gearrangeerde pop en rock op gaat. Daar moet je van houden en ik hou er kennelijk wel van, want ik was eigenlijk onmiddellijk onder de indruk van het album.
De muzikante uit Nashville leunt af en toe stevig tegen de radiovriendelijke pop en rock uit de jaren 80 en 90 aan, maar kan ook uitpakken met klassiek aandoende arrangementen waarmee ze terugkeert naar de invloeden die ze tijdens haar jeugd oppikte met een moeder die een groot orkest dirigeerde en het leren bespelen van de viool als een verplicht onderdeel van de opvoeding. Het contrasteert fraai met de jazzy en folky momenten op het album.
Dark River is niet alleen getekend door de jeugd van Lydia Luce, maar ook door enkele nare ervaringen in haar persoonlijk leven als een relatiebreuk en een orkaan die het op haar huis had voorzien, wat het album ook in tekstueel opzicht interessant maakt.
Naast enige liefde voor pop en rock is ook liefde voor grootse en meeslepende arrangementen een voorwaarde voor het kunnen houden van Dark River van Lydia Luce, maar wanneer aan beide voorwaarden is voldaan is het een album dat lang aan kracht en schoonheid wint en dat uiteindelijk ook liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek zal weten te overtuigen. Erwin Zijleman