Ik had geen hoge verwachtingen van 30 en deze leken uit te komen toen ik de eerste helft van het album had beluisterd en eigenlijk pas één echt goede song had gehoord. Adele werkt op de eerste helft van het album vooral met oudgediende Greg Kurstin en die voegt niets nieuws toe aan het geluid van Adele. Op de tweede helft van het album ontworstelt Adele zich op fascinerende wijze aan de wat zouteloze pop van de eerste tracks en laat ze horen wat ze ook kan. Zeker aan de hand van producer Inflo (Sault) bloeit Adele op en vuurt ze weer recht op het hart gerichte pijlen af met haar fascinerende stem. 30 scoort al met al een dikke voldoende, maar een prachtalbum lag absoluut binnen bereik.
De Britse zangeres Adele (Atkins) debuteerde in 2008, op haar negentiende, bijzonder knap met het uitstekende 19, waarmee ze zich schaarde onder de betere jonge zangeressen met soul van dat moment. Met 19 plantte de Britse zangeres de zaadjes voor wereldfaam en die kwam met het drie jaar later verschenen 21, dat wat opschoof richting de singer-songwriter muziek uit de jaren 70 en dat, nog meer dan 19, liet horen dat Adele een exceptioneel zangeres is.
Het wereldwijde succes duwde Adele helaas ook wat in de richting van de mainstream pop, die wat mij betreft teveel domineerde op het 2015 verschenen 25. De afgelopen zes jaar was het in muzikaal opzicht vooral stil rond Adele, maar deze week keert ze terug met 30. Het nieuwe album van Adele volgt op een periode waarin een einde kwam aan haar huwelijk en het is dan ook niet zo gek dat dit sporen heeft nagelaten op het nieuwe album van de Britse zangeres, dat echter zeker niet alleen een breakup album is.
Ik was eerlijk gezegd wel wat uitgekeken op de muziek van Adele en had hele lage verwachtingen rond haar nieuwe album. 30 wordt vooralsnog echter uitvoerig de hemel in geprezen en verrassend vaak het beste album van Adele tot dusver genoemd. Ik vind het zelf, ook na meerdere keren horen, een heel lastig album en zeker niet beter dan het frisse 19.
Natuurlijk laat ook 30 weer horen dat Adele een geweldige zangeres is, maar ik vind 30 toch wat wisselvalliger dan ik teruglees in de meeste recensies die tot dusver zijn verschenen. 30 opent bijzonder met Strangers By Nature dat niet had misstaan in de originele versie van The Wizard Of Oz uit 1939.
Het is wat zoetsappig, maar het is ook een frisse start van het album, dat vervolgt met de single die aan het album voorafging, Easy On Me. Het is een typische Adele song, waarin haar geweldige stem vooral wordt ondersteund door piano. Een echte Adele track, maar wel een van het betere soort.
My Little Love is een wat lome en zoete soultrack, die op zich wel potentie heeft, maar een draak van een song wordt door de dialogen met haar zoontje en het gesnotter van Adele zelf aan het eind. Niet doorheen te komen wat mij betreft en bijna reden om het album uit het raam te smijten, waarna het meer uptempo en met een snufje reggae versierde Cry Your Heart Out gelukkig weer iets beter is, maar ook niet heel opzienbarend.
Hetzelfde geldt voor Oh My God, dat een modern popgeluid met flink wat R&B laat horen. Het is de vierde track op rij die is geproduceerd door oudgediende Greg Kurstin, die er wat mij betreft toch onvoldoende in slaagt om de muziek van Adele te vernieuwen. Can I Get It, dat werd geproduceerd, door Max Martin en Shellback, is niet veel beter en hooguit een aardig niemendalletje, waardoor Adele na zes tracks blijft steken op één echt goede song, een magere score voor een album dat dan op de helft is.
De tweede helft van 30 is gelukkig een stuk beter. I Drink Wine is een pianoballad van het soort dat Elton John zo vaak maakte in de jaren 70 en het is een track waarin Adele niet alleen geweldig zingt, maar ook overtuigt met emotie. Ook het jazzy All Night Parking, dat ook Amy Winehouse niet zou hebben misstaan, overtuigt met wat meer avontuur en wederom geweldige zang.
In de laatste vier tracks op het album tekent drie keer de van het project Sault bekende producer Inflo voor de productie en stijgt 30 alsnog tot grote hoogten in een aantal langere tracks, die laten horen dat Adele zich wel degelijk kan vernieuwen.In het door de akoestische gitaar gedragen Woman Like Me zingt Adele wederom de sterren van de hemel en dat doet ze ook in de pianoballad Hold On, die langzaam maar zeker transformeert in een zwoele en rijk georkestreerde soulsong.
Tobias Jesso Jr. produceerde de jazzy pianoballad To Be Loved, waarin Adele nog maar eens laat horen waartoe ze in vocaal opzicht in staat is, met uithalen die uit haar tenen komen, waarna Inflo het album fraai mag afsluiten met een zwierige track die in muzikaal opzicht aansluit bij de openingstrack, maar waarin de kosmische soul het overneemt in de grootse apotheose.
Door de tweede helft van het album is 30 uiteindelijk toch nog van een redelijk niveau, maar het had veel beter gekund. Ik weet wel wie ik zou benaderen voor de productie van 33, 35 of 40, want de klassieker die ze volgens velen heeft gemaakt met 30, hebben we wat mij betreft nog tegoed. Erwin Zijleman
30 van Adele is verkrijgbaar via de Mania webshop: