Taylor Swift haalde vorig jaar met twee albums de top 10 van mijn jaarlijstje. Dat gaat haar dit jaar niet lukken, maar ik ben absoluut gecharmeerd van de nieuwe versies die ze dit jaar heeft gemaakt van twee van haar oude albums, waarvan ze rechten op de masters verloor. Na het prima countrypopalbum Fearless vindt Taylor Swift deze week Red opnieuw uit. Het is het album waarop ze de countrypop verruilde voor de pop en waarmee ze een wereldster werd. Ik hoor zelf liever de twee albums van vorig jaar, maar op ‘Taylor’s Version’ van Red valt absoluut veel te genieten. Het album klinkt fantastisch, Taylor Swift zingt geweldig en de songs op het album zijn gewoon heel goed.
Dat Taylor Swift zich niet laat piepelen door de muziekindustrie was al bekend. Toen ze een paar jaar geleden niet tevreden was over de vergoeding die ze kreeg voor haar muziek op de streaming media diensten, haalde ze haar zeer succesvolle albums hier gewoon van af. Ook het feit dat ze zelf niet meer beschikt over de rechten op de masters van haar eerste zes albums heeft de Amerikaanse muzikante alleen maar strijdbaarder gemaakt.
Eerder dit jaar verscheen al een nieuwe versie van haar tweede album Fearless uit 2008 en deze week is het de beurt aan ‘Taylor’s Version’ van Red uit 2012. Met Fearless brak Taylor Swift definitief door als countrypopprinses, terwijl ze de countrypop op Red definitief verruilde voor de pure pop en een wereldster werd.
Vorig jaar liet Taylor Swift op de jaarlijstjeswaardige albums Folklore en Evermore horen dat ze ook uit de voeten kan met indiefolk, maar dit jaar ligt de nadruk op het opnieuw uitvinden van haar oudere werk, al is het maar om de huidige eigenaar van de masters van haar eerste zes albums dwars te zitten.
De Amerikaanse muzikante heeft zich zeker niet makkelijk afgemaakt van de remake van Red, dat volgens velen haar beste album is. De nieuwe versie van Red bevat maar liefst twee uur en tien minuten muziek en voegt veertien songs toe aan de zestien songs van de oorspronkelijke versie van Red.
Ook voor de nieuwe versie van Red werd weer een flink blik topproducers open getrokken, onder wie Aaron Dessner en Jack Antonoff, die Taylor Swift vorig jaar ook bijstonden op Folklore en Evermore en zich nu focussen op de nieuwe tracks., terwijl voor de songs van het originele album de originele producers werden uitgenodigd, onder wie Christopher Rowe en Jacknife Lee. Hiernaast laat Taylor’s Version van Red bijdragen horen van onder andere Phoebe Bridgers, Ed Sheeran, Gary Lightbody en Chris Stapleton.
Red is niet mijn favoriete album van Taylor Swift, daarvoor kies ik toch voor Folklore of Evermore, maar net als de eerder dit jaar verschenen nieuwe versie van Fearless, gaat ook de nieuwe versie van Red er in als koek. Ook de nieuwe versie van Red is prachtig geproduceerd en knalt uit de speakers. De stem van Taylor Swift is de afgelopen jaren mooier geworden, waardoor de nieuwe versie van Red ook in vocaal opzicht beter is dan het origineel. Net als dit origineel staat Taylor’s Version van Red vol met geweldige songs, die met nog wat meer vuur en kracht worden uitgevoerd, zeker als een oude geliefde een veeg uit de pan moet krijgen.
Red is zoals gezegd het album waarmee Taylor Swift de countrypop verruilde voor de pure pop en hiermee Nashville voor Los Angeles. In een aantal tracks is het me net wat teveel pop en verlang ik onmiddellijk naar de nieuwe versie van Fearless en vooral naar de twee albums van vorig jaar, maar er staan ook flink wat geweldige songs op Red.
Waar ik op voorhand wat bang was dat het album na de originele songs van Red als een nachtkaars uit zou gaan, vind ik het tweede deel van Taylor’s Version van Red misschien nog wel beter, zeker als Phoebe Bridgers opduikt in het fraaie Nothing New, een van mijn favorieten op het album. Op naar de volgende remake (van het sterke 1989 bijvoorbeeld), maar hopelijk is er in 2022 ook weer tijd voor een nieuw album. Erwin Zijleman
Red (Taylor's Version) van Taylor Swift is verkrijgbaar via de Mania webshop: