Het is nog altijd flink dringen binnen de Nashville countrypop, waarin wekelijks vele nieuwkomers worden geïntroduceerd. Nicolle Galyon is in deze groep een wat vreemde eend in de bijt. Ze timmert immers al heel wat jaren aan de weg in de hoofdstad van de countrymuziek, maar nam genoegen met een rol achter de schermen. Met firstborn eist ze eindelijk haar plekje in de spotlights op en dat doet ze met heel veel overtuiging. Nicolle Galyon vertelt op haar debuutalbum mooie verhalen, vertolkt ze met veel gevoel en heeft ze verpakt in aansprekende songs. Het zijn mooi ingekleurde songs die voor de afwisseling eens niet te glad geproduceerd zijn. Mooi album.
Veel liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek en zeker de liefhebbers van de traditionele of juist alternatieve Amerikaanse rootsmuziek moeten er niets van hebben, maar persoonlijk heb ik een zwak voor Nashville countrypop. Het is echter zeker niet zo dat ik alles dat momenteel in dit genre wordt gemaakt, en dat is de laatste jaren echt heel erg veel, kan waarderen, maar voor goed gemaakte countrypop ben ik altijd wel te porren.
Bij goed gemaakte countrypop denk ik aan albums waarop de country het makkelijk wint van de pop, waarop in muzikaal opzicht veel te genieten valt, waarop mooie en bij voorkeur persoonlijke verhalen worden verteld, waarop de songs lekker in het gehoor liggen maar niet te eenvormig zijn, waarop de zang uitblinkt en waarop de productie mooi verzorgd maar niet al te glad is.
Bovenstaande criteria reduceren het enorme aanbod in het genre stevig, maar ik kom iedere week nog wel een kleine handvol albums tegen die zich niet schamen voor het predicaat ‘Nashville countrypop’ en zo af en toe zit er een hele goede tussen. In de laatste categorie valt firstborn (geen hoofdletter) van de Amerikaanse muzikante Nicolle Galyon.
Deze Nicolle Galyon draait al een tijd mee in de muziekscene van Nashville, maar nam tot dusver genoegen met een rol achter de schermen. Met een eigen platenlabel en het nodige talent als songwriter besloot ze op haar 38e dat het tijd werd voor een eerste soloalbum, waarmee ze tussen alle jonkies in het genre een wat vreemde eend in de bijt is.
Nicolle Galyon maakte haar eerste album niet alleen voor zichzelf, maar ook voor haar dochters, voor wie ze haar levensverhaal vertelt. In de openingstrack van het album vertelt de Amerikaanse muzikante hoe ze opgroeide in Winner, Kansas, en geeft ze zichzelf direct bloot. Het debuutalbum van Nicolle Galyon staat vol met persoonlijke verhalen, waardoor het album zich weet te onderscheiden van de bulk van de albums in het genre.
De Amerikaanse kent de weg in Nashville en het is dan ook niet verbazingwekkend dat firstborn bijzonder mooi klinkt. Het debuutalbum van Nicolle Galyon hoort onmiskenbaar thuis in het hokje Nashville countrypop, maar het album is gemaakt met veel respect voor de countrymuziek van weleer en in tegenstelling tot de meeste albums in het genre klinkt firstborn niet te glad.
Nicolle Galyon heeft hiermee al heel wat van de hierboven vereiste vinkjes binnen, maar maakt ook als zangeres en als songwriter makkelijk indruk. De Amerikaanse muzikante beschikt over een stem die is gemaakt voor het genre, maar waar deze stemmen in de countrypop wel eens zoetsappig kunnen klinken of een overdreven snik inzetten, overtuigt Nicolle Galyon makkelijk met mooie zang.
Dat overtuigen doet ze ook met haar songs, die ze in het verleden schreef voor anderen, maar die ze zelf met net wat meer overtuiging en gevoel vertolkt. Het levert een mooi countrypop album op, waarop de Amerikaanse muzikante hier en daar voorzichtig de grenzen opzoekt, waardoor firstborn wat mij betreft niet klinkt als een dertien in een dozijn countrypop album. Nicolle Galyon moet als bijna veertiger concurreren met een heel legioen aan jonge en veelbelovende countrypop zangeressen, maar het gaat er gemakkelijk af op een van de betere albums in het genre dit jaar. Erwin Zijleman