Ik was Rio, het tweede album van de Britse band Duran Duran, eerlijk gezegd al lang weer vergeten, maar toen ik het album onlangs weer tegen kwam, was ik verrast door de kwaliteit van het album. Duran Duran klinkt op Rio een stuk avontuurlijker dan op de albums die zouden volgen en kruipt dicht tegen bands als Roxy Music en vooral Japan aan. In muzikaal opzicht is het allemaal verrassend goed en ook de zang van Simon Le Bon valt op dit album helemaal niet tegen. De singles van het album zijn natuurlijk bekend, maar het zijn vooral de wat minder bekende tracks die er uit springen op een album dat wat mij betreft niet misstaat tussen de betere albums uit de jaren 80.
Ik was aan het begin van de jaren 80 niet erg geïnteresseerd in de verrichtingen van de Britse band Duran Duran, maar het in 1982 verschenen en in een fraaie hoes gestoken Rio vond ik destijds een prima album. Rio was de opvolger van het in 1981 verschenen titelloze debuut van de band, dat ik destijds niet opmerkte maar dat ook zeker niet slecht is, en legde de basis voor de grote successen die de band uit Birmingham iets later in het decennium zou vieren. Die successen gingen helaas samen met in artistiek opzicht duidelijk minder interessante albums, waardoor ik ook Rio al snel uit het oog verloor.
Met alle andere albums van Duran Duran is wat mij betreft een prima verzamelaar te vullen, maar Rio vind ik als album een stuk interessanter en consistenter dan de rest van het werk van de Britse band. Ik verloor Rio zoals gezegd uit het oog toen Duran Duran in de tweede helft van de jaren 80 vol koos voor de hitgevoelige popmuziek, maar toen ik het album een paar weken geleden opdook in mijn zoektocht naar vergeten albums uit het verleden, was ik direct weer onder de indruk van de hoge kwaliteit van het album.
Op Rio is Duran Duran geen moment de dertien in een dozijn popband die het een paar jaar later zou worden, maar maakt het muziek die niet eens zo heel ver verwijderd is van die van door de critici bejubelde bands als Roxy Music en met name Japan. Ik herinnerde me nog wel een aantal songs van het album, waaronder de singles Hungry Like The Wolf, Save A Prayer en de titeltrack van het album, maar ik was vergeten hoe knap de rest van het album in muzikaal opzicht in elkaar steekt.
Bij beluistering van Rio springen de bijzondere en ook prachtige basloopjes direct in het oor en het zijn deze basloopjes die voor een belangrijk deel verantwoordelijk zijn voor de associaties met de muziek van Japan, maar ook het drumwerk valt in positieve zin op. De uitstekend spelende ritmesectie wordt gecombineerd met een uitgebalanceerde mix van gitaren en synths, die beiden zeer smaakvol klinken.
Over de vocale verrichtingen van zanger Simon Le Bon zijn de meningen altijd verdeeld geweest, maar op de zang op Rio heb ik niets aan te merken. Ook de productie van Colin Thurston, die in de jaren 80 een paar albums produceerde, maar geen heel indrukwekkend CV opbouwde, verdient overigens alle lof.
In muzikaal opzicht is Rio een stuk avontuurlijker en interessanter dan het latere werk van de band en dat geldt ook voor de songs op het album. Buiten de singles was ik de meeste songs op Rio al lang weer vergeten, maar het zijn stuk voor stuk songs die zowel aanstekelijk als in artistiek opzicht interessant zijn. De minder bekende tracks op het album doen overigens zeker niet onder voor de hitsingles. Integendeel zelfs.
Duran Duran slaagt er op Rio in om invloeden uit de rockmuziek en de synthpop uit de jaren 80 met elkaar te verbinden en voegt er hier en daar op smaakvolle wijze een jaren 70 Roxy Music accent aan toe, wat het duidelijkst is te horen wanneer de band een saxofoon van stal haalt. Wat invloeden uit de disco, funk en soft-rock maken het geluid op Rio compleet.
Duran Duran wordt door de keuze voor veel minder interessante pop halverwege de jaren 80 veel minder serieus genomen dan andere bands uit de jaren 80 die het label New Romantic kregen opgeplakt, maar Rio doet geen moment onder voor vergelijkbare albums uit de jaren 80 die wel uitvoerig werden geprezen. Ik had er lang niet meer naar geluisterd, maar het album staat momenteel op repeat. Erwin Zijleman
