Schlagenheim uit 2019 en Cavalcade uit 2021van black midi waren allebei fascinerende albums, maar ook albums die het de luisteraar niet makkelijk maakten. Ook op album nummer drie, het deze week verschenen Hellfire, is de band uit Londen wars van compromissen. Hellfire is een album waar je af en toe stapelgek van wordt, maar het is ook een album dat respect afdwingt en dat hopeloos fascineert. De jonge Britse honden spelen ook dit keer de pannen van het dak en vermengen een hoeveelheid invloeden om bang van te worden. Het ene moment word je opgejaagd door muziek met een intensiteit die je bij de strot grijpt, het volgende moment fluiten de vogeltjes. Wat een album.
Hellfire is het derde album van de Britse band black midi (zonder hoofdletters) en het is net als zijn twee voorgangers een album waarop zoveel gebeurt dat het je vrijwel continu duizelt. Omdat de band uit Londen er op haar nieuwe album nog een flinke schep bovenop doet, is Hellfire bij vlagen een album waar ik heel onrustig of zelfs stapelgek van wordt, maar black midi dwingt ook dit keer bewondering af met haar grenzeloze muzikaliteit.
Ik probeerde de muziek van black midi in mijn recensie van het debuutalbum Schlagenheim uit 2019 te vangen met het noemen van een hele lijst genres (mathrock, folk, progrock, Krautrock, funk, postpunk, postrock, psychedelica en nog veel meer) en relevant vergelijkingsmateriaal (met name King Crimson, Van der Graaf Generator, Genesis, Talking Heads, Slint, Sonic Youth, The Fall, Wire, Can, Pere Ubu en Devo), maar inmiddels weet ik dat beide pogingen zinloos zijn.
Op het vorig jaar verschenen Cavalcade voegde black midi vooral invloeden uit de jazz toe aan haar muziek en werd de muziek van de band een nog complexer vat vol tegenstrijdigheden. Het is een lijn die wordt doorgetrokken op Hellfire, dat werkelijk alle kanten op schiet. Ik heb het album inmiddels flink wat keren beluisterd en het is, nog meer dan zijn voorgangers, een album dat ik afwisselend haat en liefheb.
Zeker wanneer de band op volle snelheid speelt, grossiert in onverwachte wendingen en de (praat)zanger van de band de woorden uitspuugt of zijn leven er van af hangt, vergt Hellfire veel van de luisteraar, zeker met de hoge temperaturen van het moment. De Britse band slaagt er echter ook dit keer in om muziek met een intensiteit en complexiteit om bang van te worden af te wisselen met meer ingetogen en voorzichtig toegankelijke of zelfs lieflijke passages (compleet met fluitende vogeltjes), maar tijd om op adem te komen is er nauwelijks.
Hellfire ligt in het verlengde van het vorige album van black midi, maar klinkt ook weer net wat anders. De band uit Londen bestaat nog altijd uit een stel (relatief) jonge honden, maar wat kunnen ze spelen. Net als op het vorige album maakt vooral de drummer van de band heel veel indruk, maar ook het gitaarwerk op het album heeft zijn briljante momenten, net als de saxofonist, die als een razende tekeer kan gaan. Ik ben nog steeds niet heel gek op praatzang, maar bij black midi kan praatzang zomaar omslaan in bijna hysterisch gegil of juist in zang die melodieus mag worden genoemd, zeker wanneer de zanger de Frank Sinatra in zichzelf naar boven haalt.
Ik gaf hierboven al aan dat Hellfire in alle opzichten tegenstrijdige reacties oproept. Het ene moment is het genieten, het volgende moment uitzitten en ook na een aantal keren horen heb ik totaal geen vat op het album, dat me ook als ik het drie keer na elkaar beluister nog continu weet te verrassen (en soms te beangstigen). Iedere keer dat ik de draad definitief kwijt lijk te raken, is er altijd weer die fantastische drummer die het oppikt of schakelt de band een heleboel tanden terug zodat ik even op adem kan komen.
Hellfire is over het algemeen genomen geen album dat je opzet bij de temperaturen van de laatste dagen, al passen de vele jazzy passages prima en is een conceptalbum over de zelfkant van de samenleving en met de titel Hellfire op zijn minst enigszins verbonden met erg hoge temperaturen. Hellfire is bijna veertig minuten zware kost, maar het is ook een album dat veertig minuten een bijzondere band op de toppen van haar kunnen laat horen. Erwin Zijleman
De muziek van black midi is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse band: https://bmblackmidi.bandcamp.com.
Hellfire van black midi is verkrijgbaar via de Mania webshop: