Het debuut van de Amerikaanse band Pool Kids heb ik vier jaar geleden helemaal gemist en ook het deze week verschenen tweede album van de band uit Florida ging bijna aan me voorbij. Albums met het etiket ‘emo’ sla ik immers meestal over en dit etiket wordt in de meeste recensies op het album van Pool Kids geplakt. Hiermee doe je de band flink tekort, want wat is het titelloze tweede album van de Amerikaanse band een mooi en avontuurlijk album, dat uitblinkt door schitterend gitaarwerk, emotievolle zang en onnavolgbare wendingen, maar ook door behoorlijk toegankelijke popsongs. Verplichte kost voor iedere liefhebber van de betere indierock.
Music To Practice Safe Sex To, het debuutalbum van de Amerikaanse band Pool Kids, werd in 2018 omschreven als een mix van emo en mathrock en dat was en is voor mij geen aanbeveling. Toen ik het album deze week alsnog beluisterde kon ik alleen maar concluderen dat de labels die vier jaar geleden op het debuut van de band uit Tallahassee, Florida, werden geplakt op zijn minst gezegd kort door de bocht waren. Music To Practice Safe Sex To is immers een avontuurlijk en werkelijk wonderschoon album, waarop de band rond Christine Goodwyne, die op het album alle gitaren, bassen en vocalen voor haar rekening nam, diepe indruk maakt.
Het is me door de onjuiste labels destijds ontgaan en ik ben zeker niet de enige die het debuutalbum van Pool Kids heeft gemist. De band uit Florida keert deze week terug met een tweede en titelloos album, dat aanvoelt als een nieuwe start. Pool Kids was vier jaar geleden nog vooral een project van Christine Goodwyne, maar is inmiddels een echte band. Vergeleken met Music To Practice Safe Sex To klinkt het titelloze tweede album van Pool Kids een stuk voller. Er zijn nog wat extra lagen gitaren toegevoegd aan het geluid van de band, dat verder is versierd met wat extra keyboards.
Ook in recensies van het nieuwe album van Pool Kids duiken de namen van genres als emo en mathrock op. Christine Goodwyne zingt inderdaad met veel emotie en met name het gitaarwerk op het album is behoorlijk complex, maar ik hoor toch vooral indierock zoals die in de jaren 90 werd gemaakt door bands met een vrouwelijk boegbeeld, met hier en daar een vleugje Paramore, de band waarmee Pool Kids het vaakst wordt vergeleken.
Bij eerste beluistering vond ik het nieuwe album van Pool Kids een behoorlijk overweldigend album. Zeker wanneer de band op alle fronten voluit speelt en ook de zang niet inhoudt, komt het album als een muur van geluid uit de speakers en daar moet je voor in de stemming zijn. Zeker bij herhaalde beluistering blijkt het tweede album van Pool Kids een bijzonder fascinerende muur van geluid en bovendien een muur van geluid waarin met enige regelmaat de nuance wordt opgezocht.
Pool Kids is op haar tweede album verder niet vies van invloeden uit de pop, wat een aantal zeer toegankelijke songs oplevert. Zowel in de meer pop georiënteerde songs als in de songs waarin de rock of zelfs een vleugje progrock domineert laat Pool Kids horen dat het bulkt van het talent. Dit gaat vooral op voor Christine Goodwyne die imponeert als gitarist, als songwriter en als zangeres.
Het nieuwe album van Pool Kids put hier en daar uit de archieven van de 90s indierock, maar het maakt ook muziek die met beide benen in 2022 staat. Het is muziek die bij vluchtige beluistering misschien niet heel bijzonder klinkt, maar wat is er veel moois verstopt op dit album, ook voor muziekliefhebbers die zich net als ik laten afschrikken door etiketten als emo en mathrock.
Dat de band zo getergd klinkt is overigens niet zo gek: toen het album bijna op de band stond, liep de studio waar het album werd opgenomen onder en kon de band opnieuw beginnen. Het zal ongetwijfeld niet vanzelf zijn gegaan, maar het heeft de songs van Pool Kids voorzien van een heerlijke dosis woede, frustratie, energie en passie. Vooral niet te snel oordelen over dit bijzondere album. Erwin Zijleman
De muziek van Pool Kids is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://poolkidsband.bandcamp.com/album/pool-kids.