De Amerikaanse muzikante Danielle Durack verraste drie jaar geleden met haar uitstekende derde album No Place, waarmee ze in muzikaal opzicht weliswaar in de voetsporen van Phoebe Bridgers stapte, maar waarop de muzikante uit Phoenix, Arizona, ook een behoorlijk hoog niveau aantikte. Dat doet ze ook weer op het deze week verschenen Escape Artist, waarop Danielle Durack wederom makkelijk indruk maakt met haar bijzonder mooie stem, met fraai ingekleurde songs en met aansprekende en zeer persoonlijke songs. Het valt niet mee om aandacht te treken in dit (over)volle genre, maar Escape Artist van Danielle Durack steekt ruimschoots boven het maaiveld uit.
Net iets meer dan drie jaar geleden mopperde ik in mijn recensie van No Place van Danielle Durack al over het grote aantal albums van jonge vrouwelijke singer-songwriters in het indiesegment. Dat aantal albums is sindsdien alleen maar gegroeid, waardoor ik wekelijks kan kiezen uit een stapeltje albums waar het etiket indiepop, indierock of indiefolk op kan worden geplakt en waarvan de maker een jonge vrouwelijke singer-songwriter is.
No Place, het derde album van Danielle Durack vond ik ruim drie jaar geleden echter goed genoeg voor een plekje op de krenten uit de pop. De singer-songwriter en multi-instrumentalist uit Phoenix, Arizona, maakte niet alleen indruk met een bijzonder mooie stem en even smaakvolle klanken, maar overtuigde ook met sterke songs, die vooral folky klonken, maar ook uit de voeten konden met invloeden uit de indiepop en indierock. Op No Place liet Danielle Durack zich absoluut beïnvloeden door de koningin van het genre, Phoebe Bridgers, maar liet ze zelf ook voldoende kwaliteit horen om haar vanaf dat moment nauwlettend in de gaten te houden.
Het geduld werd sindsdien wat op de proef gesteld, maar deze week verscheen het vierde album van de Amerikaanse muzikante, die Phoenix sinds kort heeft verruild voor Nashville, Tennessee. Ook op Escape Artist maakt Danielle Durack makkelijk indruk met haar mooie stem, een smaakvolle instrumentatie en sterke songs. Het zijn ook dit keer songs die associaties oproepen met de muziek van Phoebe Bridgers en zeker ook met haar boygenius collega’s Lucy Dacus en Julien Baker, die met zijn drieën nog altijd het indieveld aanvoeren.
Danielle Durack maakte haar nieuwe album voor een belangrijk deel samen met producer Samuel Rosson, die ook een deel van de instrumentatie voor zijn rekening nam. Escape Artist is een vooral ingetogen album waarop de echt prachtige stem van Danielle Durack centraal staat, maar ook in muzikaal opzicht valt er meer dan genoeg te genieten op het album. Bijna serene folky klanken kunnen immers zomaar omslaan in uitbarstingen van stevige gitaren, al domineren de ingetogen klanken op het album met hier en daar wat uitbundigere uitstapjes.
Alleen met haar stem weet Danielle Durack wat mij betreft al voldoende de aandacht te trekken, maar de Amerikaanse muzikante schrijft ook mooie en fantasierijke songs, die steeds weer weten te verrassen met een bijzonder accent of een verrassende wending. Het zal voor Danielle Durack waarschijnlijk niet meevallen om aandacht te trekken, want het is nog altijd stevig dringen in het genre, maar de nieuwe inwoner van Nashville verdient deze aandacht absoluut.
Naast goede songs en flink wat vocale en muzikale kwaliteiten maakt Danielle Durack ook indruk met haar zeer persoonlijke songs, die zijn getekend door een aantal heftige gebeurtenissen in haar leven waaronder de zelfmoord van haar stiefvader, verloren liefdes en de coronapandemie die het leven van een startende muzikante heel erg lastig maakte. Escape Artist is negen songs en ruim een half uur bijzonder mooi en hierna wil ik eigenlijk alleen maar meer muziek van Danielle Durack horen. Dat is op zich geen probleem, wamt ook bij herhaalde beluistering gaat haar nieuwe album niet vervelen en wordt het alleen maar mooier. Erwin Zijleman
De muziek van Danielle Durack is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://danielledurack.bandcamp.com/album/escape-artist.