Meis komt uit een muzikale familie, maar haar debuutalbum Zwart/Wit maakt niet alleen indruk door haar muzikaliteit. De Nederlandse muzikante doet op haar eerste album verslag van een zeer ingrijpende persoonlijke gebeurtenis en doet dit met zoveel gevoel dat luisteren naar de teksten bijna pijn doet. Meis combineert deze heftige teksten met fluisterzachte zang, die prachtig past bij de fascinerende klanken op het album. Zwart/Wit is soms vol en soms bijna minimalistisch ingekleurd met vooral elektronica en houdt je elf songs lang op het puntje van je stoel. Het is dringen in het kielzog van Eefje de Visser, maar Meis houdt zich op het prachtige Zwart/Wit heel makkelijk staande.
Nederlandstalige popmuziek gaat nooit echt mijn ding worden vrees ik, maar de heftige weerstand die ik in het verleden vaak voelde is inmiddels gelukkig wel verdwenen. Mijn reserves ten opzichte van popmuziek in de eigen taal zijn er echter nog steeds en dat is waarschijnlijk de reden dat ik het eerder deze maand verschenen Zwart/Wit van Meis niet direct in de week van de release heb opgepikt. Ik ben heel blij dat ik het album uiteindelijk wel heb beluisterd, want het debuutalbum van Meis is een bijzonder indrukwekkend en verpletterend mooi album.
Dat het zo’n indrukwekkend album is heeft voor een belangrijk deel te maken met de zware thematiek op Zwart/Wit. Meis is het alter ego van Aysha Meis de Groot, die met Boudewijn de Groot een beroemde grootvader heeft en die zijn muzikale genen mee kreeg. De Nederlandse muzikante kreeg echter ook te maken met minder wenselijke genen, die er voor zorgden dat haar oma en haar moeder op jonge leeftijd overleden aan een erfelijke vorm van maagkanker. Meis moest op jonge leeftijd het besluit nemen om haar maag preventief te laten verwijderen, wat niet alleen zorgde voor een flink litteken op haar buik, maar ook voor een enorme kras op haar ziel.
Het hele proces staat centraal op Zwart/Wit waarin Meis de luisteraar deelgenoot maakt van de lastige keuzes, de forse gevolgen en vooral ook van de vele persoonlijke twijfels. Het levert een zeer persoonlijk album op, dat respect afdwingt voor de persoon Meis. Dat afdwingen van respect doet Meis ook met de songs op haar album, die stuk voor stuk opvallen door schoonheid, intimiteit en avontuur.
Meis speelt in de band van Eefje de Visser en dat hoor je. De muziek van Eefje de Visser is absoluut een inspiratiebron geweest voor Zwart/Wit. Nu hoor ik veel vaker invloeden van Eefje de Visser voorbij komen en dat is ook niet zo gek, want ze behoort tot het beste dat de Nederlandse popmuziek te bieden heeft. Bij Meis slaan de invloeden van Eefje de Visser echter nergens te ver door, waardoor Zwart/Wit een duidelijk eigen identiteit heeft.
Het debuutalbum van Meis is in muzikaal opzicht een fascinerend album. Meis kleurt haar songs vooral met elektronica in, maar op de achtergrond hoor je in een aantal songs ook meer organische klanken van onder andere gitaren en blazers. Door te variëren met klanken klinkt Zwart/Wit niet eenvormig, wat in dit genre vaak anders is. Met name wanneer Meis kiest voor bijna minimalistische elektronica aangevuld met ritmes is haar geluid niet alleen avontuurlijk, maar ook bijzonder mooi. Wanneer de elektronica niet alleen minimalistisch is maar ook schuurt passen de klanken perfect bij de persoonlijke teksten van de Nederlandse muzikante, die alle heftige gevoelens heeft laten neerdalen in prachtige teksten.
Het zijn teksten die Meis op fraaie wijze voordraagt. Ze beschikt over een fluisterzachte stem die flink wat gevoel meegeeft aan de heftige woorden en die song na song de juiste snaar weet te raken. In de vooral elektronisch ingekleurde Nederlandstalige popmuziek is de autotune de laatste jaren een ware plaag, maar Meis doet het gelukkig zonder en overtuigt makkelijk met haar stem.
Elf songs staan er op Zwart/Wit en ze zijn me inmiddels allemaal dierbaar. Het zijn songs die steeds weer net een andere kant op buigen, wat het debuutalbum van Meis veelzijdig en nog wat indrukwekkender maakt. Zwart/Wit is in alle opzichten een wonderschoon en indringend album. Ik ben er echt ven stil van. Erwin Zijleman
