Review: Free Range - Lost & Found

Free Range, een project van de Amerikaanse muzikant Sofia Jensen, debuteerde twee jaar geleden heel knap met het fraaie Practice, maar laat op Lost & Found een voller, mooier en ook interessanter geluid horen
Het duurde even voor ik twee jaar geleden onder de indruk raakte van Practice van Free Range, maar vervolgens was mijn liefde voor het debuutalbum van het project van de Amerikaanse muzikant Sofia Jensen ook onvoorwaardelijk. Vergeleken met het behoorlijk ruw klinkende Practice klinkt het deze week verschenen Lost & Found een stuk mooier, maar gepolijst klinken de songs van Sofia Jensen zeker niet. Het zijn songs met invloeden uit meerdere genres en het zijn songs die met veel gevoel worden vertolkt, waarbij opvalt dat de stem van Sofia Jensen alleen maar mooier is geworden. Free Range is in Nederland volslagen onbekend, maar check dit uitstekende album zeker eens.

De Amerikaanse muziekwebsite Pitchfork zette me net iets meer dan twee jaar geleden op het spoor van Practice, het debuutalbum van Free Range. Het is een album dat ik bij eerste beluistering absoluut mooi maar niet heel erg bijzonder vond, maar langzaam maar zeker ben ik enorm gaan houden van het album. 

Free Range is een project van Sofia Jensen uit Chicago, Illinois, die zichzelf ziet als een non-binair persoon, wat in het huidige en bizarre politieke klimaat in de Verenigde Staten vast niet eenvoudig is. Sofia Jensen was tijdens het opnemen van Practice pas 18 jaar oud, maar het debuutalbum van Free Range bleek een opvallend volwassen album. 

Sofia Jensen balanceerde op het debuutalbum van Free Range op het snijvlak van folk, Americana en indierock en maakte indruk met songs die op het eerste gehoor misschien niet heel bijzonder klonken, maar steeds mooier en indringender werden. De Amerikaanse muzikant maakte bovendien indruk met een mooie stem, die ouder klonk dan de achttien jaar die Sofia Jensen tijdens het opnemen van het album oud was. 

Pitchfork heeft het deze week verschenen tweede album van Free Range helaas niet opgenomen in de lijst met nieuwe albums die je zeker moet beluisteren, maar gelukkig kwam ik Lost & Found zelf tegen in een lijstje met nieuwe releases en bovendien was dit keer de Amerikaanse muziekwebsite Paste bij de les. 

Free Range leek twee jaar geleden nog een soloproject van Sofia Jensen, maar wordt inmiddels gepresenteerd als een band. Dat hoor je ook wel op het tweede album van Free Range dat voller klinkt dan het debuutalbum. Er zijn wat extra instrumenten toegevoegd aan het geluid, wat in ieder geval zorgt voor iets warmere klanken. Met name de rol van de piano is flink toegenomen, wat zorgt voor een sfeervoller geluid. 

De muziek van Free Range is nog altijd redelijk sober, maar Lost & Found klinkt rijker dan zijn wat Spartaanse voorganger en dat vind ik persoonlijk een verbetering. Sofia Jensen, inmiddels 21, heeft dit keer ook meer oog gehad voor de productie, want het tweede album van Free Range klinkt veel mooier dan het debuutalbum. Nu voorzag het ruwe en Spartaanse karakter van Practice het album wel van een bepaalde charme, maar ik heb toch een duidelijke voorkeur voor het geluid op Lost & Found. 

Ook de zang komt veel mooier uit de speakers, wat deels de verdienste zal zijn van de fraaie productie, maar Sofia Jensen is ook beter gaan zingen. Net als op Practice zit de zang van de muzikant uit Chicago, Illinois, vol emotie, waardoor de songs op Lost & Found makkelijk indruk maken. 

Ik twijfelde bij eerste beluistering van het debuutalbum van Free Range nog wel wat over het onderscheidend vermogen van de muziek van Free Range, maar bij eerste beluistering van Lost & Found maakte ik me hier geen zorgen over. De songs van Sofia Jensen klinken teder en intiem, maar kunnen ook een aangenaam ruw randje hebben. 

Bovendien slaagt Free Range er ook dit keer in om op het snijvlak van meerdere genres te opereren, met dit keer indiefolk, Americana en een subtiel vleugje indierock als belangrijkste ingrediënten. Elliott Smith is de muzikale held van Sofia Jensen en ook dat hoor je op het album, dat hier en daar wel wat heeft van de muziek die Elliott Smith maakte voor hij, deels tegen wil en dank, doorbrak naar een groter publiek. Lost & Found van Free Range is geen album dat veel aandacht trekt, maar verdient deze aandacht absoluut. Erwin Zijleman

Review: Lola Young - My Mind Wanders And Sometimes Leaves Completely (2023)

Lola Young is absoluut een van de sensaties van 2025, maar dat de jonge Britse muzikante niet uit de lucht komt vallen hoor je op haar geweldige debuutalbum My Mind Wanders And Sometimes Leaves Completely uit 2023
Met Messy maakte Lola Young uit Londen vorig jaar een oorwurm die met geen mogelijkheid uit je hoofd is te krijgen. De single is afkomstig van het album This Wasn’t Meant For You Anyway, waarmee Lola Young momenteel hoge ogen gooit. Veel minder bekend is haar debuutalbum My Mind Wanders And Sometimes Leaves Completely uit 2023. Het debuutalbum van Lola Young is wat mij betreft nog veel beter dan haar doorbraakalbum. Het album klinkt door de inzet van elektronica origineler en ook de zang op het album spreekt me net wat meer aan. Het is een album dat ik in 2023, ondanks heel veel lovende recensies, niet heb opgemerkt, maar inmiddels heb ik het omarmd.

De Britse muzikante Lola Young timmert momenteel stevig aan de weg met haar album This Wasn’t Meant For You Anyway, dat vorig jaar verscheen. Ook ik was eerder dit jaar diep onder de indruk van de geweldige single Messy, die je echt met geen mogelijkheid uit je hoofd krijgt, maar de rest van het album maakte op mij vorig jaar helaas veel minder indruk, waardoor ik het album niet selecteerde voor een recensie op de krenten uit de pop. 

Inmiddels durf ik wel te concluderen dat ik het album van Lola Young vorig jaar flink heb onderschat, want This Wasn’t Meant For You Anyway is een uitstekend album, dat laat horen dat Lola Young niet de zoveelste jonge Britse zangeres is die een poging doet om in de voetsporen van Amy Winehouse te treden, maar niet beschikt over het benodigde talent. Lola Young beschikt zeker over dit talent en laat dat horen in flink wat songs op haar vorig jaar verschenen album. 

Ik was daarom van plan om alsnog aandacht te besteden aan This Wasn’t Meant For You Anyway, tot ik op Spotify ook het debuutalbum van Lola Young tegen kwam. De muzikante uit Londen bracht al in 2019, op slechts 18-jarige leeftijd, het mini-album Intro uit en kwam, mede door de coronapandemie, pas in 2023 op de proppen met My Mind Wanders And Sometimes Leaves Completely. Het is een album dat ik nog veel beter vind dan het vorig jaar verschenen This Wasn’t Meant For You Anyway, waarmee Lola Young doorbrak naar een groot publiek. 

Op My Mind Wanders And Sometimes Leaves Completely laat Lola Young een net wat ander en wat mij betreft origineler geluid horen. Dat het geluid me zo aanspreekt is overigens best bijzonder, want My Mind Wanders And Sometimes Leaves Completely ligt op zich verder buiten mijn muzikale comfort zone dan het meest recente album van Lola Young. 

De Britse muzikante draagt haar teksten in een aantal gevallen en zeker aan het begin van het album bijna voor en omringt zich bovendien met flink wat elektronica. Dat zou ik normaal minder moeten waarderen dan de soulvolle strot en de meer organische klanken waarmee Lola Young zich momenteel omringt, maar My Mind Wanders And Sometimes Leaves Completely heeft iets bijzonders of zelfs unieks. 

Vooral met elektronica ingekleurde albums klinken vaak wat kil, maar het debuutalbum van Lola Young klinkt warm en avontuurlijk. De jonge Britse muzikante draagt op My Mind Wanders And Sometimes Leaves Completely inderdaad een deel van haar teksten voor, maar ze zingt zeker op het tweede deel van het album echt prachtig en laat ook, meer dan op haar vorig jaar verschenen album, een eigenzinnig geluid horen. Bij beluistering van My Mind Wanders And Sometimes Leaves Completely denk ik niet of nauwelijks aan Amy Winehouse, wat ik bij beluistering van This Wasn’t Meant For You Anyway wel doe. 

Lola Young maakt op haar debuutalbum muziek die me normaal gesproken niet erg aanspreekt, maar het album heeft iets. Het heeft vast te maken met het zeer karakteristieke stemgeluid van de jonge muzikante uit Londen, maar ook in muzikaal opzicht prikkelt het album makkelijk de fantasie. Ik begrijp dan ook volkomen dat de Britse muziekpers in 2023 laaiend enthousiast was over het album, al heb ik daar toen niets van mee gekregen. Zelf ben ik inmiddels ook overtuigd van de kwaliteiten van Lola Young, die vooral op haar debuutalbum behoorlijk imponeert. Erwin Zijleman

My Mind Wanders And Sometimes Leaves Completely van Lola Young is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 22,99 euro

CD, 17,99 euro

Review: Maya Delilah - The Long Way Round

De jonge Britse muzikante Maya Delilah laat op haar debuutalbum The Long Way Round horen dat ze bulkt van het talent en maakt indruk als zangeres en als gitarist op een bijzonder smaakvol en gevarieerd album
Maya Delilah uit Londen beschikt over een stem die je heerlijk kan bedwelmen. Het is een warme stem met veel soul en jazz, waardoor de jonge Britse muzikante inmiddels is vergeleken met een aantal grote zangeressen. Maya Delilah kan niet alleen geweldig zingen, maar maakt op haar debuutalbum ook indruk als gitarist, zeker wanneer ze melodieuze solo’s uit haar gitaar tovert. The Long Way Round staat ook nog eens vol met uitstekende songs en het zijn songs die zich makkelijk over de grenzen van meerdere genres bewegen. Alle reden voor met name de Britse muziekpers om Maya Delilah een supertalent te noemen, wat ik na beluistering van haar debuutalbum zeker niet overdreven vind.

De Britse muzikante Maya Delilah, een voormalig leerling van de inmiddels fameuze BRIT school, die deze week debuteert met het album The Long Way Round, heeft het perfecte album gemaakt voor een mooie lentezondag. Het is een album met lome en soulvolle klanken en een stem die de ruimte vult met warmte. Het klinkt allemaal bijzonder aangenaam en het wordt meer dan aangenaam wanneer Maya Delilah ook nog bijzonder fraai gitaarwerk toevoegt aan haar songs. 

De pas 24 jaar oude muzikante uit Londen wordt inmiddels al een tijdje geprezen als zangeres, als songwriter en als gitarist en laat op haar debuutalbum horen dat dit niet overdreven is. The Long Way Round is verschenen op het prestigieuze Blue Note label, dat niet over één nacht ijs gaat en dat met Maya Delilah een supertalent heeft binnengehaald. 

De Britse muzikante wordt meer dan eens vergeleken met Norah Jones en dat is een vergelijking die ik begrijp. Net als Norah Jones beschikt Maya Delilah over een bijzonder mooi en warm stemgeluid en ook de stem van de Britse muzikante gedijt uitstekend in songs met vooral invloeden uit de soul en de jazz. Invloeden uit de jazz spelen op The Long Way Round overigens een meer bescheiden rol dan op een aantal van de albums van Norah Jones, want invloeden uit de soul, de R&B en de pop domineren op het album. 

The Long Way Round klinkt voor een belangrijk deel vertrouwd, tot Maya Delilah interessante gitaarakkoorden en gitaarsolo’s toevoegt aan haar songs en de Eric Clapton in zichzelf naar boven haalt. Met name de solo’s verwacht je niet in de muziek van Maya Delilah, maar op een of andere manier past het prachtig. Echt ontsporen doet het overigens nergens, waardoor het debuutalbum van de Britse muzikante vooral een loom en wat zwoel karakter houdt. 

Daar is niets mis mee en zeker niet wanneer de songs zo smaakvol zijn als die op The Long Way Round. Er wordt met veel smaak en gevoel gespeeld op het album, waarvoor gelouterde muzikanten en producers werden ingeschakeld. De muzikanten die zijn te horen op het album zijn van hoog niveau en ook de zang van Maya Delilah is zeer smaakvol. 

Ze beschikt over een stem die vooral wanneer de Britse muzikante wat zachter zingt vol schoonheid en verleidingskracht zit, maar het is ook een stem die in uiteenlopende genres uit de voeten kan en zowel soulvol, jazzy, folky, bluesy als funky kan klinken. Wanneer invloeden uit de funk worden toegevoegd klinkt Maya Delilah opeens als een protegé van Prince, overigens een van haar muzikale helden, maar zelf hoor ik haar toch liefst in de wat broeierige songs met vooral invloeden uit de soul, blues en de jazz, die domineren op het album. Maya Delilah zingt in deze songs niet alleen heel erg mooi, maar zingt bovendien met veel precisie en gevoel. 

De jonge Britse muzikante schakelt bijna achteloos tussen genres, wat een uiterst veelzijdig album oplevert. Het is een album dat het zoals gezegd uitstekend doet een mooie zondag in de lente, maar The Long Way Round doet ook later op de avond wonderen en lijkt me een album voor alle seizoenen. Maya Delilah is op meerdere plekken genoemd als een van de muzikanten die we in de gaten moeten houden in 2025 en na beluistering van haar uitstekende debuutalbum begrijp ik dat helemaal. Erwin Zijleman

The Long Way Round van Maya Delilah is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 19,99 euro

Review: Lucy Dacus - Forever Is A Feeling

Lucy Dacus levert na het prachtalbum van boygenius met Forever Is A Feeling alweer haar vierde soloalbum af en het prachtig geproduceerde, zeer persoonlijke en uiterst veelzijdige album is haar beste tot dusver
Direct vanaf de eerste noten van Forever Is A Feeling is duidelijk dat Lucy Dacus op haar vierde album nieuwe wegen in slaat. Het geluid op het album is meer gelaagd en veelzijdiger, de songs zijn persoonlijker en intiemer en de stem van Lucy Dacus klinkt mooier. Samen met topproducer Blake Mills tekent de Amerikaanse muzikante voor een prachtig geluid, dat haar songs voorziet van nog wat meer glans. Bijgestaan door een aantal gasten van naam en faam, onder wie uiteraard haar boygenius collega’s Julien Baker en Phoebe Bridgers, heeft Lucy Dacus een prachtalbum gemaakt, dat de lat hoog legt voor de andere vrouwelijke muzikanten uit de indie scene van het moment.

Lucy Dacus stond lange tijd wat in de schaduw van haar boygenius collega’s Julien Baker en Phoebe Bridgers, maar met het deze week verschenen Forever Is A Feeling stapt de Amerikaanse muzikante wat mij betreft definitief uit de schaduw van haar medebandleden. Lucy Dacus heeft na de release van haar nieuwe album niet alleen meer soloalbums op haar naam staan dan Julien Baker en Phoebe Bridgers, maar heeft bovendien een album afgeleverd waarop menig indie muzikant dit jaar de tanden stuk zal bijten. 

Dat Lucy Dacus een geweldig album heeft gemaakt is op zich natuurlijk geen verrassing, want met No Burden (2016), Historian (2018) en Home Video (2021) leverde ze al drie geweldige albums af. Het zijn albums waarop ze zowel uit de voeten kon met ingetogen folksongs als met lekker stevige indierock, wat de albums voorzag van flink wat dynamiek. 

De muziek van Lucy Dacus klonk in het verleden redelijk basic, maar op Forever Is A Feeling laat ze een wat voller en rijker geluid horen. Lucy Dacus produceerde haar nieuwe album samen met de geweldige muzikant en producer Blake Mills (Feist, Laura Marling, Jesca Hoop), die ook al schitterde op het vorige week verschenen album van Japanese Breakfast. Blake Mills heeft het album voorzien van een mooi maar ook avontuurlijk geluid, waarin steeds bijzondere klanken opduiken en waaraan af en toe fraaie strijkersarrangementen zijn toegevoegd. 

De naam van Blake Mills is niet de enige grote naam op de gastenlijst, want ook Madison Cunningham, Phoenix Rousiamanis, Bartees Strange, Hozier en Melina Duterte (Jay Som) zijn te horen en uiteraard zijn ook boygenius collega’s Julien Baker en Phoebe Bridgers van de partij. 

In muzikaal opzicht is Forever Is A Feeling wat mij betreft een stuk interessanter dan de vorige drie albums van Lucy Dacus en ook haar zang vind ik nog een stuk overtuigender. De stem van Lucy Dacus vond ik in het verleden minder dan die van Phoebe Bridgers en Julien Baker, maar de zang op haar nieuwe album is echt heel mooi. 

Lucy Dacus worstelde op haar eerste drie 'coming of age' albums nog vooral met het volwassen worden, maar op Forever Is A Feeling omarmt ze de liefde, die ze inmiddels deelt met haar boygenius collega Julien Baker, wat een aantal zeer persoonlijke beschouwingen oplevert. 

Lucy Dacus werkte op haar vorige album Home Video al aan een meer eigen geluid en dit heeft ze gevonden op haar vierde album. Het album bevat een aantal behoorlijk vol klinkende songs, maar met een intieme folksong als For Keeps maakt de Amerikaanse muzikante net zo makkelijk indruk. 

Lucy Dacus maakt ook op Forever Is A Feeling de indiepop en indierock van het moment, maar meer dan op haar vorige albums kunnen haar songs dit keer ook nostalgisch klinken. Het levert een verrassend veelkleurig album op, maar alle songs bevatten de karakteristieke handtekening van Lucy Dacus, die zich nog wat meer bloot geeft dan op haar vorige albums, wat van Forever Is A Feeling een intiem album maakt. 

Het is een album dat enorm profiteert van het vakwerk van Blake Mills, die weer eens laat horen hoe belangrijk een goede producer is. Ik was al zeer gecharmeerd van de eerste drie albums van Lucy Dacus en zeker van haar vorige album Home Video, maar op Forever Is A Feeling zet de Amerikaanse muzikante wat mij betreft een enorme stap. Wat een prachtalbum. Erwin Zijleman

De muziek van Lucy Dacus is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://lucydacus.bandcamp.com/album/forever-is-a-feeling.

Luminescent Creatures van Ichiko Aoba is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (indie gold), 29,99 euro

LP (crystal clear), 29,99 euro

CD, 19,99 euro

Review: Lola Kirke - Trailblazer

Lola Kirke klinkt iedere keer als ze nieuwe muziek uitbrengt weer net wat anders, maar op het prachtige Trailblazer heeft ze samen met topproducer Daniel Tashian haar wat mij betreft ultieme geluid gevonden
Als groot fan van Kacey Musgraves valt me op dat haar unieke geluid tot dusver nauwelijks invloed heeft op andere muzikanten. Dat verandert deze week met Trailblazer van Lola Kirke, die haar nieuwe album opnam met Kacey Musgraves producer Daniel Tashian en dat hoor je. Trailblazer heeft de aangename vibe die ook de albums van Kacey Musgraves kenmerkt en Lola Kirke is een uitstekende zangeres. Trailblazer omarmt nog wel wat steviger invloeden uit de country en dat klinkt echt bijzonder lekker. Ik was al erg enthousiast over de vorige albums van Lola Kirke, maar met dit geweldige album zou ze toch moeten kunnen doorbreken naar een veel groter publiek

Lola Kirke, de dochter van Simon Kirke, de drummer van 70s iconen Free en Bad Company, debuteerde in het voorjaar van 2018 met het uitstekende Heart Head West. Het is een album waarop Lola Kirke me meer dan eens deed denken aan Aimee Mann en dat is een van mijn favoriete singer-songwriters aller tijden. Vergeleken met Aimee Mann verwerkte Lola Kirke op haar debuutalbum flink wat invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek, wat het album alleen maar aangenamer maakte. 

Toen vier jaar later Lady For Sale verscheen hoopte ik op meer van hetzelfde, maar op haar tweede album maakte Lola Kirke muziek die deed denken aan de countrypop uit de jaren 90. Daar had ik in de jaren 90 echt niets mee, maar Lady For Sale vond ik uiteindelijk een geweldig album, al was het maar vanwege de krachtige stem van Lola Kirke, die gemaakt leek voor de countrypop op het album. 

Vorig jaar verscheen de bijzonder aangename EP Country Curious, waarop Lola Kirke opeens weer klonk als een countryzangeres uit de jaren 70, compleet met een fraaie snik. Het kan dus alle kanten op bij de Amerikaanse muzikante, die deze week terugkeert met haar derde volwaardige album. 

Als ik moet kiezen tussen de twee albums en de EP die Lola Kirke de afgelopen jaren maakte, kies ik uiteindelijk toch voor haar debuutalbum Heart Head West. Het is wat mij betreft dan ook goed nieuws dat het deze week verschenen Trailblazer me meer doet denken aan het debuutalbum van Lola Kirke dan aan het countrypop album en de country EP die volgden. 

Lola Kirke slaat echter ook dit keer weer andere wegen in, maar is zeker niet vergeten welke uitstapjes ze de afgelopen jaren heeft gemaakt. Trailblazer heeft een duidelijke country vibe, maar het is geen traditioneel countryalbum en geen puur countrypop album. Die country vibe hoor je terug in het geweldige snarenwerk op het album, maar ook de zang van Lola Kirke heeft een country feel. 

Het klinkt in muzikaal opzicht allemaal bijzonder lekker, maar het zit ook knap in elkaar, wat je goed hoort wanneer je het album met de koptelefoon beluistert. Met Trailblazer vindt Lola Kirke aansluiting bij de grote countryzangeressen van het moment en vooral bij degenen die niet vies zijn van uitstapjes naar omliggende genres. 

Het doet me meer dan eens denken aan de muziek van Kacey Musgraves en dat is geen toeval, want Lola Kirke vertrouwde voor de productie van haar nieuwe album op de kunsten van Kacey Musgraves producer Daniel Tashian. Het zorgt er voor dat Trailblazer ook in productioneel opzicht een razend knap album is, maar de ster van het album is wat mij betreft Lola Kirke zelf. 

De tegenwoordig in Nashville woonachtige muzikante zingt nog een stuk beter dan op haar vorige albums en is ook als songwriter gegroeid. Ze schrijft inmiddels prima teksten met de nodige humor, verbeeldingskracht en diepgang en tekent op Trailblazer voor tien direct memorabele songs, hier en daar geholpen door de beste songwriters uit Nashville. 

Met Trailblazer schaart Lola Kirke zich wat mij betreft onder de smaakmakers in het genre en maakt ze de belofte van haar vorige albums meer dan waar. We zullen het dit jaar zeer waarschijnlijk zonder een nieuw Kacey Musgraves album moeten doen, maar Trailblazer van Lola Kirke is wat mij betreft een prima alternatief. Erwin Zijleman

Review: Liz Longley - New Life

Voor een talentvolle singer-songwriter als Liz Longley zouden de platenmaatschappijen in de rij moeten staan, maar ook dit keer moest de Amerikaanse muzikante zelf haar boontjes doppen, wat wederom een prima album oplevert
Ik mis helaas zo af en toe een album van Liz Longley, die echt veel te weinig aandacht krijgt, maar New Life stond de afgelopen week gelukkig wel op de lijsten met nieuwe albums. Het is een album waarop de muzikante uit Nashville zowel met pop en rock als met Amerikaanse rootsmuziek uit de voeten kan en in alles genres maakt ze indruk met uitstekende songs, fraaie klanken en een hele mooie stem. Net als het vorige album van Liz Longley is ook New Life een zeer veelzijdig album, maar het zit me geen moment in de weg, al vind ik de wat meer roots georiënteerde songs uiteindelijk het mooist. Hoogste tijd dat het talent van Liz Longley in bredere kring wordt opgemerkt.

Bijna precies tien jaar geleden ontdekte ik het titelloze album van de Amerikaanse muzikante Liz Longley. Het bleek een album van een verrassend hoge kwaliteit. Het in Nashville gemaakte album liet flink wat invloeden uit de countrymuziek horen, maar verwerkte ook absoluut invloeden uit de folk en de pop. 

Liz Longley kon in Nashville een beroep doen op een aantal uitstekende muzikanten, waardoor het album prachtig klonk. De Amerikaanse muzikante maakte echter nog veel meer indruk met de kwaliteit van haar songs en vooral met haar bijzonder mooie stem. Vanwege het ontbreken van een titel ging ik er van uit dat het in 2015 verschenen album het debuutalbum van Liz Longley was, maar de aan het prestigieuze Berklee College of Music in Boston opgeleide muzikante bleek al een aantal albums op haar naam te hebben staan. 

De muziek van Liz Longley krijgt tot dusver helaas niet heel veel aandacht, zeker niet in Nederland, waardoor ik een in 2016 verschenen album en een vorig jaar verschenen mini-album helaas heb gemist, maar ik was in 2020 wel zeer onder de indruk van het album Funeral For My Past, waarop Liz Longley haar vleugels uitsloeg. Het album kon binnen de Americana op een breed terrein uit de voeten, maar verwerkte ook flink wat invloeden uit de pop en de rock, waarmee de inmiddels in Nashville woonachtige muzikante zich definitief ontworstelde aan het predicaat countryzangeres. 

De lijn van Funeral For My Past wordt doorgetrokken op het deze week verschenen New Life, waarop Liz Longley wederom laat horen dat ze met meerdere invloeden uit de voeten kan. New Life is bij vlagen, nog meer dan Funeral For My Past, een popalbum, maar het is een popalbum waarop Liz Longley haar muzikale verleden zeker niet verloochent. 

New Life bevat een aantal 100% popsongs, maar het album biedt ook zeker ruimte aan de singer-songwriter Liz Longley. Ook bij beluistering van New Life valt op dat Liz Longley een uitstekende zangeres is, die net zo makkelijk indruk maakt met een ingetogen folksong als met een uptempo popsong. 

Liefhebbers van Americana zullen New Life bij vlagen net wat teveel pop vinden, maar vinden op het album ook zeker een aantal songs die stevig in de smaak zullen vallen. Zelf kan ik zowel met pop als met roots uit de voeten en ook de afslag richting pop levert wat mij betreft een aantal prima songs op. Liz Longley is wat ouder dan de populaire popzangeressen van het moment en bezingt ook wat andere thema's, maar haar songs en haar zang zijn absoluut goed genoeg om ook een wat meer pop georiënteerd publiek aan te spreken. 

Ik ga New Life niet vergelijken met het inmiddels tien jaar oude titelloze album van Liz Longley, want het zijn in meerdere opzichten en in ieder geval een deel van de songs twee flink verschillende albums. Wat de albums met elkaar gemeen hebben zijn de hoge kwaliteit van de songs, de prachtige instrumentatie en de geweldige zang. Ik vind de stem van Liz Longley persoonlijk het mooist in de net wat meer ingetogen en aan Amerikaanse rootsmuziek rakende songs, waarin ze echt excelleert, maar ook op de rest van het album is de zang echt heel goed. 

Het blijft voor mij onbegrijpelijk en ook doodzonde dat een singer-songwriter met de kwaliteiten van Liz Longley steeds maar weer moet afwachten of iemand haar album wil uitbrengen en in de meeste gevallen zelf het benodigde geld bij elkaar moet krijgen. Het is gelukkig ook voor New Life weer gelukt. Erwin Zijleman

Review: Olivia Ellen Lloyd - Do It Myself

Het debuutalbum van de Amerikaanse singer-songwriter Olivia Ellen Lloyd kreeg in 2021 helaas niet heel veel aandacht, maar de nog net wat betere opvolger Do It Myself verdient absoluut een beter lot
Het is nog altijd dringen binnen de Amerikaanse rootsmuziek, waarin muzikanten uit Nashville net wat makkelijker de aandacht trekken. Olivia Ellen Lloyd komt uit New York en was ook voor het maken van haar tweede album op zichzelf aangewezen. Het levert wederom een uitstekend album op, want na Loose Cannon weet ook Do It Myself zich te onderscheiden binnen het enorme aanbod van het moment. Ook Do It Myself is weer een knap gemaakt rootsalbum met vooral invloeden uit de folk en de country, een aansprekend rootsgeluid, interessante en persoonlijke songs en een stem die alles nog een beetje verder optilt. Echt een talent deze muzikante uit New York.

Aan het begin van 2021 verscheen Loose Cannon, het debuutalbum van de Amerikaanse muzikante Olivia Ellen Lloyd. Midden in de coronapandemie konden muzikanten niet veel anders doen dan albums uitbrengen, waardoor het aanbod destijds overweldigend was. Loose Cannon sneeuwde daarom helaas wat onder, maar zelf kwam ik het album in de zomer van 2021 alsnog tegen en raakte ik snel gecharmeerd van het album. 

Olivia Ellen Lloyd kwam voor de afwisseling eens niet uit Nashville, maar uit New York, wat een net wat ander soort rootsalbum opleverde. De folk en country van Olivia Ellen Lloyd klonk op Loose Cannon zowel traditioneel als eigentijds en vooral de stem van de Amerikaanse muzikante sprak me enorm aan. Alle reden dus om enthousiast op te veren toen ik deze week de naam van Olivia Ellen Lloyd tegen kwam in de lijst met nieuwe albums. 

Do It Myself is de opvolger van het debuutalbum van 2021 en het is wederom een uitstekend rootsalbum geworden. Het is een album dat gelukkig de aandacht heeft getrokken van de Amerikaanse muziekwebsite No Depression, een begrip onder liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek, want verder lees ik helaas nog maar heel weinig over dit uitstekende album. 

Do It Myself ligt voor een belangrijk deel in het verlengde van het debuutalbum van Olivia Ellen Lloyd. De Amerikaanse muzikante integreert net wat traditioneler aandoende klanken uit de folk en de country met een wat eigentijdser geluid, waardoor het album zowel authentiek als fris klinkt. 

Snareninstrumenten, waaronder de pedal steel, de viool en de mandoline, domineren in het geluid op het album, dat zowel ingetogen als wat steviger kan klinken. Ik heb ook dit keer weinig informatie over de muzikanten die zijn te horen op het album, maar het klinkt allemaal uitstekend. 

Olivia Ellen Lloyd liet op haar debuutalbum al horen dat ze een uitstekend songwriter is en dat hoor je ook op haar nieuwe album. De songs op Do It Myself dringen zich makkelijk op en klinken vaak als songs die je al langer lijkt te kennen, wat iets zegt over het tijdloze karakter van de songs van de Amerikaanse muzikante. 

Met de muziek en de songs is Do It Myself al een prima album, maar Olivia Ellen Lloyd schrijft ook teksten die ergens over gaan, met wederom een verloren liefde als centraal thema. Boven alles is Olivia Ellen Lloyd een geweldige zangeres. Ze beschikt over een mooi en zeker ook karakteristiek stemgeluid en het is een stemgeluid dat in ieder geval met mij iets doet. 

De muzikante uit New York kan zowel krachtig als ingetogen zingen en zingt ook altijd met veel gevoel, wat goed past bij haar wat melancholische folk- en countrysongs. Er zit ook lekker veel vaart in haar songs en ook in de wat meer uptempo songs valt de zang van Olivia Ellen Lloyd in positieve zin op. 

Ook dit keer heeft de Amerikaanse muzikante haar album zelf uitgebracht, wat het er allemaal niet makkelijker op maakt, maar het resultaat mag er zijn en verdient echt de aandacht van liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek. Olivia Ellen Lloyd moet het doen zonder de hulp van de machtige muziekindustrie in Nashville, maar ook op het uitstekende Do It Myself laat ze de muziek weer spreken en overtreft ze haar al zo goede debuutalbum. Erwin Zijleman

Review: Lilian Hak - RESET

Het is heel lang stil geweest rond de Nederlandse muzikante Lilian Hak, maar deze week keert ze terug met RESET dat een veelkleurig en avontuurlijk geluid laat horen dat iets toevoegt aan alle muziek die er al is
De Nederlandse muzikante Lilian Hak maakte twintig jaar geleden twee uitstekende albums met toegankelijke maar ook spannende elektronische popmuziek. Hierna verloor ik haar uit het oog waardoor ik twee interessante albums heb gemist. Het deze week verschenen RESET heb ik gelukkig niet gemist, want ook het vijfde album van Lilian Hak is een hele mooie. Ook dit keer verwerkt de Nederlandse muzikante uiteenlopende invloeden in haar songs, die soms nostalgisch en filmisch klinken. In muzikaal opzicht zit het allemaal weer razend knap in elkaar en ook de zang van Lilian Hak is weer van hoog niveau. We hebben lang op RESET moeten wachten, maar het is wederom een indrukwekkend album.

Tussen de nieuwe albums van deze week kwam ik RESET van Lilian Hak tegen. Het is een naam waarvoor ik even terug in de tijd moest, want in 2004 en 2006 was ik zeer te spreken over de eerste twee albums van de Nederlandse muzikante. Op Silence Feels Safe (2004) en Love's Victory March (2006) maakte Lilian Hak aanstekelijke maar ook avontuurlijke of zelfs experimentele elektronische popmuziek, die niet onder deed voor de muziek die in het buitenland in dit genre werd gemaakt. 

Na deze twee albums kwam ik Lilian Hak alleen nog tegen op een album van de eveneens Nederlandse muzikante iET, die ik helaas ook wat uit het oog ben verloren. Ik had wat beter op moeten letten, want zowel van iET als van Lilian Hak verschenen sindsdien nog twee albums. Het zijn albums waar ik niet eens naar heb geluisterd en dat is zonde, want Lilian Hak maakte met Old Powder New Guns (2010) en Lust Guns & Dust (2013) twee interessante albums (naar die van iET ga ik nog luisteren). 

Het zijn albums waarop de elektronica een stapje terug deed ten gunste van een filmisch geluid dat bij vlagen zeer nostalgisch klonk en hier en daar invloeden van soundtracks van Spaghetti westerns liet horen. Het zijn twee albums die een veel beter lot hadden verdiend. De kans op eerherstel komt met het deze week verschenen RESET, dat na een stilte van twaalf jaar is verschenen. 

Het is goed dat Lilian Hak terug is, want ze heeft nog altijd veel te bieden. Ook op RESET laat ze een wat nostalgisch en met enige regelmaat ook filmisch geluid horen. Het is een geluid met in de openingstrack flink wat blazers, wat het album voorziet van soul. Het is slechts een van de vele invloeden die is te horen op het album, want ook invloeden uit de jazz, triphop en zeker ook de filmmuziek hebben hun weg gevonden naar het vijfde album van Lilian Hak en dat is nog lang niet alles. 

De Utrechtse muzikante werkt op RESET met meerdere producers en flink wat gastmuzikanten en dat is te horen. Het album klinkt fantastisch en laat een spannend en veelkleurig geluid horen, dat zich niet makkelijk in een hokje laat duwen. Het is een persoonlijk album geworden waarop Lilian Hak zoekt naar rust in een chaotische wereld, waarin we op persoonlijk niveau wel een reset kunnen gebruiken (overigens niet de great reset uit onzinnige complottheorieën). 

Het doet me af en toe denken aan de muziek van Portishead, zeker wanneer de ritmes belangrijk zijn, wat ook direct een compliment is voor de zang van Lilian Hak op het abum. De Nederlandse muzikante zingt vooral ingetogen, maar echt bijzonder mooi en met veel gevoel, hier en daar bijgestaan door de eerder genoemde iET. 

Zeker in de meest ingetogen tracks, die vaak een kosmisch soulgeluid laten horen, is de stem van Lilian Hak bijzonder mooi en verdient overigens ook de muziek een groot compliment, want wat wordt er met veel precisie gespeeld op het album. Het organisch en vaak soulvolle klinkende RESET is echt mijlenver verwijderd van de muziek die ik zo’n twintig jaar geleden van Lilian Hak leerde kennen, maar ook dit keer hoor je haar talent en klasse. RESET is ook nog eens een album dat anders klinkt dan de meeste andere albums van het moment, wat het nieuwe album van Lilian Hak nog wat knapper en bijzonderder maakt. Goed dat ze terug is. Erwin Zijleman

RESET van Lilian Hak is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 16,99 euro

Review: Men I Trust - Equus Asinus

De Canadese band Men I Trust heeft met haar nieuwe album Equus Asinus een zwoel, dromerig en verleidelijk album gemaakt dat zomaar de soundtrack kan worden van hele mooie en zorgeloze lentedagen
Men I Trust uit Montreal heeft al een aantal albums op haar naam staan, maar slaat op het deze week verschenen Equus Asinus een wat andere weg in. Het tempo ligt wat lager en de muziek van de Canadese band klinkt ook wat minder elektronisch. Invloeden uit de folk en de dreampop hebben aan terrein gewonnen en wat lome en dromerige klanken domineren. Het past uitstekend bij de stem van zangeres Emma Proulx, die het verleidelijke karakter van de muziek van Men I Trust nog wat verder versterkt. Ik had nog niet eerder geluisterd naar muziek van Men I Trust, maar Equus Asinus klinkt heerlijk, zeker in de aangename lentezon van het moment.

Op basis van de covert art zou ik Equus Asinus (de wetenschappelijke naam van de ezel) van Men I Trust zeker niet geselecteerd hebben voor een plekje op de krenten uit de pop, maar als de Amerikaanse muziekwebsite Paste enthousiast is over een album, moet ik toch op zijn minst even luisteren. 

Het is sowieso niet de week van de mooie cover art, want ik heb deze week maar weinig covers gezien die ik ingelijst aan de muur zou willen hebben en een heleboel waar ik absoluut niet tegenaan zou willen kijken. Het is stiekem ook wel een voordeel van muziek luisteren via de streaming media platforms en toen ik het album via Spotify beluisterde beviel het me wel. Op datzelfde Spotify zag ik trouwens een kleine handvol albums van Men I Trust, een naam die bij mij echt geen belletje deed rinkelen. 

Het heeft er vast mee te maken dat de andere albums van Men I Trust een stuk elektronischer en een stuk meer uptempo klinken dan het deze week verschenen Equus Asinus en zelfs in het hokje electropop worden geduwd. Dat is een hokje waarin het nieuwe album van Men I Trust zeker niet thuis hoort. In welk hokje het album wel thuis hoort is niet zo makkelijk te zeggen. De muziek van Men I Trust bevat hier en daar invloeden uit de dreampop, maar ook invloeden uit de zwoele softpop en de folk hebben hun weg gevonden naar het geluid van de band. 

Men I Trust is overigens een drietal uit het Canadese Montreal dat bestaat uit Jessy Caron, Dragos Chiriac en Emmanuelle "Emma" Proulx. Ik heb de vorige albums van de band ook beluisterd en die klinken bij vlagen best aangenaam, maar het deze week verschenen nieuwe album van de band bevalt me een flink stuk beter. Het is voor een belangrijk deel de verdienste van de stem van Emma Proulx, die zacht en verleidelijk zingt. Het voorziet de muziek van Men I Trust van iets aangenaam zacht en lieflijks, wat het uitstekend doet in de inmiddels losgebarsten lente. 

Nu zijn er momenteel wel heel veel zangeressen die zacht en lieflijk zingen, maar de stem van Emma Proulx is mooier dan gemiddeld en deed mij onmiddellijk smelten. De zang is een van de belangrijkste sterke punten van Equus Asinus, maar er valt absoluut meer te genieten op het album. In muzikaal opzicht maakt de Canadese band makkelijk indruk met dromerige klanken, die de stem van Emma Proulx nog net wat mooier uit laten komen. 

Het zijn deels organische en deels elektronische klanken, maar het combineert allemaal prachtig. Het veelkleurige geluid van de synths valt op, maar ik heb ook wel wat met de mooie en zeer trefzekere baslijnen in de songs van Men I Trust. Het heeft af en toe een randje dreampop, maar Men I Trust laat zich door meerdere genres beïnvloeden en vermengt al deze invloeden in een bijzonder mooi geluid. 

Het is een geluid dat ook wel wat Frans aandoet en een aantal decennia geleden zomaar door Serge Gainsbourg geproduceerd had kunnen zijn. Serge Gainsbourg had overigens ook wel raad geweten met de stem van Emma Proulx, zeker als ze in de track Girl (2025) uiteindelijk kiest voor het Frans, dat haar stem nog wat zwoeler en verleidelijker maakt. Equus Asinus van Men I Trust komt nog wat beter tot zijn recht wanneer je op een mooie lentedag in het gras gaat liggen met dit album door de koptelefoon. De wereld ziet er vervolgens opeens een flink stuk mooier uit. Erwin Zijleman

De muziek van Men I Trust is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Canadese band: https://menitrust.bandcamp.com/album/equus-asinus.

Review: Cross Record - Crush Me

Emily Cross heeft na het vorig jaar verschenen album van Loma haar project Cross Record weer opgepakt en heeft met Crush Me een wat experimenteel en ongrijpbaar, maar ook mooi en interessant album afgeleverd
Cross Record was in het verleden een project van Emily Cross en Dan Duszynski, die ook zijn toegetreden tot de band Loma, maar is op het deze week verschenen Crush Me alleen een project van Emily Cross. We kennen haar van de zang op de albums van Loma en ook op het nieuwe album van Cross Record maakt ze indruk met haar stem. Crush Me is een behoorlijk experimenteel album, dat absoluut tijd vraagt van de luisteraar. Emily Cross doet met haar project Cross Record nadrukkelijk haar eigen ding en dat levert sfeervolle maar ook ongrijpbare muziek op. Cross Record zal de populariteit van Loma niet gaan benaderen, maar Crush Me is zeker de moeite waard.

De naam Cross Record ken ik eigenlijk alleen dankzij de verhalen rond de albums van de Amerikaanse gelegenheidsband Loma. De albums van Cross Record vielen een jaar of vijf geleden zeer in de smaak bij Shearwater voorman Jonathan Meiburg. Hij was zo onder de indruk van de muziek van het toenmalige echtpaar Emily Cross en Dan Duszynski dat hij ze meenam op tournee met Shearwater en niet veel later de gelegenheidsband Loma formeerde. 

Loma heeft inmiddels drie uitstekende albums op haar naam staan en lijkt momenteel actiever dan Shearwater en Cross Record. Deze week verscheen echter het vierde album van Cross Record, dat sinds het huwelijk van Emily Cross en Dan Duszynski op de klippen is gelopen alleen nog een project van eerstgenoemde is. Crush Me is voorzien van wat mij betreft weinig aansprekende cover art, maar de muziek van Cross Record, die ik volgens mij nog niet eerder had gehoord, valt me zeker niet tegen. 

De mooie stem van Emily Cross kennen we van de albums van Loma en bepaalt voor een belangrijk deel ook het geluid van Cross Record. Met haar eigen project maakt Emily Cross wel muziek die een stuk experimenteler is dan de muziek van Loma. Het is muziek die niet makkelijk is te slijten aan een breed publiek en het realiseren van het album bleek dan ook een flinke worsteling. 

De Amerikaanse muzikante verruilde Austin, Texas, voor het Britse Dorset en huurde vervolgens een appartement in Berlijn voor het opnemen van het album. Het proces verliep door een gebrek aan middelen uitermate moeizaam en toen het album eindelijk af was, leek het er op dat niemand het uit wilde brengen. Ik ben blij dat het uiteindelijk toch gelukt is, want Crush Me van Cross Record is een bijzonder album. 

Ik begrijp overigens wel dat de platenmaatschappijen niet stonden te springen, want Crush Me is zeker geen makkelijk album. Emily Cross heeft lak aan de conventies van de toegankelijke popsong en laat de muzikanten die meewerkten aan het album flink experimenteren en improviseren. De muziek op het album is mooi en interessant, maar het valt niet altijd mee om de structuur te ontdekken. 

Hetzelfde geldt eigenlijk voor de zang van Emily Cross. De Amerikaanse muzikante beschikt over een mooie en vaak fluisterzachte stem, maar net als de muziek op het album doet ook de stem van Emily Cross vooral haar eigen ding. Toch is Crush Me van Cross Record zeker geen ontoegankelijk album. De spannende en soms voorzichtig ontsporende klanken op het album zorgen voor een bijzondere sfeer en prikkelen uitvoerig de fantasie. 

Het is absoluut zoeken naar een song met een kop en een staart, maar door de mooie zang van Emily Cross wordt deze song nooit helemaal uit het oog verloren. Door het lage tempo en de zachte zang is Crush Me van Cross Record een album waarbij het op een of andere manier makkelijk ontspannen is, al gebeurt er in muzikaal opzicht ook zo veel op het album dat je net zo makkelijk op het puntje van de stoel kunt blijven zitten. 

Emily Cross zal met Loma ongetwijfeld succesvoller zijn dan met haar eigen project, maar Crush Me van Cross Record is een album dat het absoluut verdiend om gehoord te worden. En hou het niet bij één keer, want pas nu ik het album meerdere keren heb gehoord begin ik het langzaam maar zeker op de juiste waarde te schatten. Erwin Zijleman

De muziek van Cross Record is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse muzikante: https://crossrecord.bandcamp.com/album/crush-me.

Crush Me van Cross Record is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 34,99 euro

Review: Tamino - Every Dawn's A Mountain

Every Dawn's A Mountain is vreemd genoeg mijn eerste kennismaking met de muziek van Tamino, maar het derde album van de Belgisch-Egyptische muzikant heeft een verpletterende indruk gemaakt
Tamino dook een paar jaar geleden op met de prachtige single Habibi en is sindsdien de wereld aan het veroveren. Het was me helemaal ontgaan, maar na eerste beluistering van zijn derde album Every Dawn's A Mountain ben ik helemaal bij de les. Het derde album van Tamino klinkt soms als een singer-songwriter album van een hele tijd geleden, maar het is ook een uniek klinkend album, al is het maar vanwege het veelvuldig gebruik van de oed op het album. Every Dawn's A Mountain wordt een volkomen uniek album door de stem van de Belgisch-Egyptische muzikant. Het is een stem die van alles met je doet en die, zeker ook in combinatie met de prachtige muziek, tien songs lang schittert.

Ook als je denkt dat je de ontwikkelingen in de popmuziek heel goed bij houdt mis je helaas wel eens wat. Ik moet eerlijk toegeven dat ik tot deze week echt nog nooit van Tamino had gehoord. Dat is best bijzonder, want de Belgisch-Egyptische muzikant debuteerde een jaar of negen geleden, bracht met Amir (2018) en Sahar (2022) twee uitvoerig geprezen albums uit en werd vergeleken met muzikanten die ik echt heel hoog heb zitten, onder wie Jeff Buckley en Radiohead. 

Ook het deze week verschenen Every Dawn's A Mountain stond oorspronkelijk niet op mijn lijstje en kwam er pas op nadat ik het album bij toeval hoorde in een lokale platenzaak. Inmiddels heb ik alle drie de albums van Tamino beluisterd en ben ik diep onder de indruk van zijn muziek. Amir en Sahar zijn in muzikaal opzicht fascinerende albums, staan vol met prachtige songs en worden vervolgens mijlenver opgetild door de geweldige stem van de Belgisch-Egyptische muzikant. 

Op Amir en Sahar moet ik misschien later nog eens terug komen, want deze week gaat alle aandacht uit naar Every Dawn's A Mountain. Tamino verruilde Antwerpen een paar jaar geleden voor Amsterdam, maar heeft zich inmiddels gevestigd in New York. Zijn nieuwe album werd opgenomen in Brussel, New Orleans en New York, maar kwam vooral ‘on the road’ tot stand. 

Tamino schreef de songs voor zijn nieuwe album met de oed, een twaalfsnarig instrument dat uit het Midden-Oosten stamt, en het geluid van dit bijzondere instrument speelt ook een centrale rol op Every Dawn's A Mountain. Het zorgt er voor dat het album anders klinkt dan andere albums in het genre.

De muziek van Tamino is in het verleden zoals gezegd vergeleken met de muziek van Jeff Buckley en dat begrijp ik wanneer ik luister naar de songs op het nieuwe album van de Belgisch-Egyptische muzikant. De songs van Tamino hebben een verrassende intimiteit, maar het zijn ook meeslepende songs. Het zijn songs die worden gedragen door een stem die je teder omarmt maar ook ruw bij de strot kan grijpen. Wat mij betreft hebben de songs van Tamino echter een uniek karakter en doe je hem met geen enkele vergelijking recht. 

Every Dawn's A Mountain bevat een aantal sobere songs met de oed als basis, maar de songs van Tamino kunnen ook worden verrijkt met stevig aangezette strijkers, wat zijn songs voorziet van vaart en dramatiek. Atmosferische klanken, fraaie koortjes en een prachtig duet met Mitski voegen nog wat extra glans toe aan de fraaie klanken op het album. 

De muziek is echt prachtig, maar ik vind de stem van Tamino nog een stuk indrukwekkender. De zang op Every Dawn's A Mountain varieert in kracht en tempo en steeds als je denkt dat de grenzen van het enorme bereik van de stem van Tamino wel zijn bereikt doet hij er nog een schepje bovenop. De muzikant uit New York klinkt af en toe als een singer-songwriter uit een ver verleden, maar Every Dawn's A Mountain is ook een album dat overloopt van hedendaagse urgentie. 

Tien songs lang maakt Tamino diepe indruk met prachtige persoonlijke songs, met muziek die zich als een warme deken om je heen slaat en met een stem die je voorgoed wilt koesteren. Ik schaam me diep dat ik de muziek van Tamino tot dusver niet had opgemerkt, maar het voordeel is dat ik er opeens drie fantastische albums bij heb. Van deze albums vind ik het zeer sfeervolle Every Dawn's A Mountain vooralsnog het mooist, maar ook Amir en Sahar zullen zonder enige twijfel uitgroeien tot persoonlijke favorieten. Erwin Zijleman

Every Dawn's A Mountain van Tamino is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 26,99 euro

CD, 14,99 euro

Review: Cat Power - Moon Pix (1998)

Cat Power maakte in 1995 en 1996 drie albums die nauwelijks werden opgemerkt, maar met het ruwe en intense Moon Pix zette zichzelf in 1998 op de kaart als een bijzondere en zeer talentvolle singer-songwriter
Halverwege de jaren 90 raakte ik langzaam maar zeker steeds meer geïnteresseerd in vrouwelijke singer-songwriters. Tussen mijn favoriete albums van vrouwelijke singer-songwriters uit dit decennium zit zeker Moon Pix van Cat Power. Het was het eerste album van het alter ego van Chan Marshall dat ik beluisterde en ik vind het nog altijd haar beste album. Moon Pix is ongepolijst en soms wat stekelig, maar het is ook een intiem en emotievol album, waarop Chan Marshall op bijzondere wijze de singer-songwriter in zichzelf ontdekt. Het oeuvre van de Amerikaanse muzikante is helaas wat wispelturig, maar het intense en indringende Moon Pix is en blijft een prachtig album.

De Amerikaanse muzikante Chan Marshall, beter bekend onder de naam Cat Power, leverde in 2018 met Wanderer een van haar beste albums tot dat moment af. Het is een album dat verscheen na een stilte van zes jaar en dat volgde op twee net wat mindere albums. 

Sindsdien ben ik helaas niet volledig overtuigd van de productie van Chan Marshall, want sinds Wanderer hebben we het moeten doen met een aardig tussendoortje met covers en een remake van het legendarische concert dat Bob Dylan in 1966 gaf in de Londense Royal Albert Hall. Het is het concert dat de boeken in is gegaan als het concert waarin Bob Dylan door iemand in het publiek Judas werd genoemd, al was dat feitelijk een paar dagen eerder in Manchester. Chan Marshall eert de oude meester op zich op fraaie wijze, maar uiteindelijk heb ik maar één keer geluisterd naar het meest recente album van Cat Power. 

Hoe anders was het in 1998, toen ik haar album Moon Pix ontdekte. Het was mijn eerste kennismaking met de muziek van Cat Power, maar het was al haar vierde album. Moon Pix was wel het album waarmee Chan Marshall doorbrak naar een groter publiek en waarop ze zich voor het eerst als folky singer-songwriter manifesteerde. Ik vind het nog altijd haar beste album, al heb ik ook wel wat met het eerder genoemde Wanderer en met het soulvolle en wat meer gladgestreken The Greatest uit 2006. 

Op Moon Pix klinken de songs van Cat Power nog een stuk ruwer en stekeliger en hoewel ik dat niet altijd aansprekend vind pakt het op het vierde album van Cat Power echt geweldig uit. Chan Marshall nam haar vierde album op in Australië en werd onder andere bijgestaan door twee leden van The Dirty Three (gitarist Mick Turner en drummer Jim White). 

Moon Pix is een album zonder opsmuk. Je hoort vooral de akoestische of elektrische gitaar, een subtiele ritmesectie en hier en daar een fluit. De sobere instrumentatie staat volledig in dienst van de zang van Chan Marshall. Het is een zang die in 1998 ook wel gemengde reacties opriep en in mijn omgeving had destijds echt niemand iets met de stem van Chan Marshall. 

Zelf was ik direct gecharmeerd van de wat ongepolijste maar ook mooie en emotievolle zang van Chan Marshall, die ook perfect past bij de even ongepolijste muziek op het album. Ook de songs van Cat Power op Moon Pix spraken me in 1998 onmiddellijk aan en zijn me nog steeds dierbaar. 

Het verhaal achter het album is ook mooi. Chan Marshall schreef de meeste songs voor het album in één nacht, nadat ze was ontwaakt uit een buitengewoon heftige en zeer beangstigende nachtmerrie. Het heeft gezorgd voor een serie zeer intense songs. Het zijn songs die zoals gezegd wat ongepolijst kunnen klinken, maar de songs op Moon Pix hebben ook een bijzondere ruwe schoonheid. 

Ik had om onduidelijke redenen al lang niet meer naar Moon Pix geluisterd, maar ben sinds kort weer helemaal in de ban van het album dat in 1998 zoveel impact had en dat een van de albums was die mijn liefde voor vrouwelijke singer-songwriters hebben aangewakkerd. De laatste jaren valt de muziek van Cat Power me toch wat tegen, maar ze heeft ook een aantal geweldige albums op haar naam staan, met wat mij betreft het beangstigend intense Moon Pix als onbetwist hoogtepunt. Erwin Zijleman

Moon Pix van Cat Power is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 32,99 euro

CD, 17,99 euro

Review: Ebba Åsman - When You Know

Ebba Åsman is een Zweedse muzikante, die dankzij haar trombonespel inmiddels bekend is in de jazzwereld, maar die op haar nieuwe album When You Know laat horen dat ze ook in andere genres uit de voeten kan
Zonder een NTR documentaire die ik op een zondagmiddag tijdens het zappen toevallig tegen kwam had ik waarschijnlijk nooit gehoord van de Zweedse muzikante Ebba Åsman. Dankzij deze documentaire raakte ik verknocht aan haar debuutalbum en sindsdien volg ik haar. Het levert deze week met When You Know weer een nieuw album op. Ebba Åsman beperkte zich op haar debuutalbum tot haar trombone, maar op When You Know zingt ze ook en dat doet ze zeer verdienstelijk. Ebba Åsman vermengt op haar nieuwe album invloeden uit de jazz, soul, R&B en hiphop en vermengt deze invloeden in eigenzinnige maar ook zeer toegankelijke songs. Een mooie stap weer van deze talentvolle Zweedse muzikante.

Een jaar of zes geleden zag ik een documentaire over een piepjonge Zweedse muzikante, die aan de Rotterdamse muziekopleiding Codarts studeerde. De documentaire (overigens nog steeds te zien op NPO Start) vertelde niet alleen een mooi verhaal over een jonge ambitieuze muzikante, maar trok ook de aandacht met prachtige muziek, waarin de trombone van Ebba Åsman, want dat was de hoofdpersoon in de documentaire, centraal stond. 

De muziek in de documentaire kwam van haar in 2019 verschenen debuutalbum Zoom Out, dat ik nog altijd met enige regelmaat beluister. Het is een instrumentaal jazzalbum en dat is zeker niet het soort album waar ik vaak naar luister, maar het prachtige trombonespel op het album doet iets met me en Zoom Out blijkt bovendien een album voor vele gelegenheden. 

Ik ben Ebba Åsman sindsdien blijven volgen, wat in het voorjaar van 2023 het (mini-)album Be Free opleverde. Het is een album dat wat meer buiten de lijntjes van de jazz kleurde, een wat voller geluid liet horen en ook invloeden uit de soul en R&B bevatte. Het trombonespel van Ebba Åsman, inmiddels een professioneel muzikante, was ook op Be Free weer sfeerbepalend. 

De Zweedse muzikante, die zich inmiddels weer in Zweden heeft gevestigd, keert deze week terug met When You Know, waarop ze volgende stappen zet. Ebba Åsman had van mij eindeloos albums als Zoom Out blijven maken, want dat is een album dat ik nog altijd intens koester, maar ook haar nieuwe stappen in de muziek zijn zeker interessant. 

Ook op When You Know speelt de trombone een belangrijke rol, maar waar zang op Zoom Out geen rol van betekenis speelde en op Be Free slechts een zeer beperkte rol, laat Ebba Åsman op When You Know horen dat ze zich ook als zangeres heeft ontwikkeld. When You Know is een veelzijdig album, waarop invloeden uit de jazz worden gecombineerd met invloeden uit de soul, R&B en hiphop. Ebba Åsman verrast op haar derde album met lome beats, soulvolle klanken en zeer overtuigende vocalen en verrast bovendien met lekker in het gehoor liggende popsongs, die ook durven te experimenteren. 

De Zweedse muzikante nam haar nieuwe album op in een cabin op het Zweedse platteland, terwijl de temperatuur buiten tot -30 daalde. Daar is niets van te merken op het album, want When You Know heeft een warm en soms zelfs wat broeierig geluid. De stem van Ebba Åsman speelt op haar nieuwe album een belangrijkere rol dan haar trombone, maar als ze haar trombone er bij pakt hoor je toch ook weer wat van de zo aangename en wat mij betreft magische sfeer op Zoom Out en Be Free. 

De Zweedse muzikante was pas 18 jaar oud toen ze haar debuutalbum opnam en is de afgelopen zes jaar enorm gegroeid. When You Know laat een zelfverzekerde muzikante horen, die nadrukkelijk haar eigen ding doet en een geluid heeft ontwikkeld dat eigenzinnig klinkt, maar dat ook een groot publiek aan moet kunnen spreken. 

Dat ik een enorm zwak heb voor het debuutalbum van Ebba Åsman zal inmiddels duidelijk zijn, maar ook When You Know bevalt me zeer, ook al is ook dit een album in een genre waar ik normaal gesproken niet vaak naar luister. Het was zes jaar geleden puur toeval dat ik aanraking kwam met de muziek van de Zweedse muzikante, maar Ebba Åsman is echt een groot talent, wat ook weer is te horen op het uitstekende When You Know, dat zich bij mij echt steeds meer opdringt. Erwin Zijleman

De muziek van Ebba Åsman is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Zweedse muzikante: https://ebbaasman.bandcamp.com/album/when-you-know-1.

When You Know van Ebba Åsman is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 26,99 euro