Danger Mouse & Sparklehorse - Dark Night Of The Soul
Het zal ongeveer een jaar geleden zijn dat de eerste berichten over Dark Night Of The Soul verschenen. Naar dit samenwerkingsverband tussen Sparklehorse, producer Danger Mouse en vele gasten, werd door menigeen reikhalzend uitgekeken, maar dankzij een conflict tussen Danger Mouse en zijn platenmaatschappij hoorden uiteindelijk alleen degenen die een beroep hadden gedaan op illegale downloadsites hoe de plaat klonk. Een jaar later ligt de plaat alsnog in de winkel, maar inmiddels is Dark Night Of The Soul omgeven door een diepzwarte rouwrand. Sparklehorse voorman Mark Linkous pleegde eerder dit jaar zelfmoord en ook één van de gastmuzikanten op deze plaat, Vic Chesnutt, maakte het afgelopen jaar een eind aan zijn leven. Het maakt de beluistering van Dark Night Of The Soul tot een trieste gebeurtenis, al valt er op de plaat wel degelijk flink wat te genieten. Samenwerkingsverbanden als deze klinken, zeker wanneer een beroep wordt gedaan op gastmuzikanten van een nogal uiteenlopend pluimage, vaak weinig consistent en dit geldt ook voor Dark Night Of The Soul. In vrijwel alle songs zijn de songwriting skills van Mark Linkous en de productionele vaardigheden van Danger Mouse te herkennen, maar door de zeer uiteenlopende vocalisten klinken ze allemaal anders. Naast filmmaker David Lynch, die niet alleen de verpakking (inclusief een fraai fotoboek voor de limited edition) van de plaat ontwierp, maar ook verantwoordelijk was voor hier en daar bijna beangstigende geluiden op deze plaat, is een indrukwekkend lijstje gastvocalisten op komen draven. Wat te denken van James Mercer (The Shins), Wayne Coyne (The Flaming Lips), Jason Lytle (voorheen Grandaddy), Suzanne Vega, Vic Chesnutt, Black Francis, Iggy Pop, Gruff Rhys (Super Furry Animals), Julian Casablancas (The Strokes) en Nina Persson (voorheen The Cardigans)? Een aantal van de songs op Dark Night Of The Soul valt in de categorie stevige rocksongs, terwijl de meeste andere songs in het hokje passen waarin ook de donkere en breekbare Americana van Sparklehorse is in te delen. Het zijn de laatste songs die op mij verreweg de meeste indruk maken en het zijn ook deze songs die duidelijk maken hoezeer we het unieke talent van Mark Linkous zullen missen de komende jaren. Of Dark Night Of The Soul uiteindelijk de boeken in zal gaan als een klassieke plaat of als een aardig tussendoortje zal de tijd moeten leren, maar vooralsnog ben ik, mede door de fraaie hoogtepunten (gezongen door Wayne Coyne, Suzanne Vega, Vic Chesnutt, ulian Casablancas, Jason Lytle en Mark Linkous zelf), zeker niet ontevreden. Erwin Zijleman
Het zal ongeveer een jaar geleden zijn dat de eerste berichten over Dark Night Of The Soul verschenen. Naar dit samenwerkingsverband tussen Sparklehorse, producer Danger Mouse en vele gasten, werd door menigeen reikhalzend uitgekeken, maar dankzij een conflict tussen Danger Mouse en zijn platenmaatschappij hoorden uiteindelijk alleen degenen die een beroep hadden gedaan op illegale downloadsites hoe de plaat klonk. Een jaar later ligt de plaat alsnog in de winkel, maar inmiddels is Dark Night Of The Soul omgeven door een diepzwarte rouwrand. Sparklehorse voorman Mark Linkous pleegde eerder dit jaar zelfmoord en ook één van de gastmuzikanten op deze plaat, Vic Chesnutt, maakte het afgelopen jaar een eind aan zijn leven. Het maakt de beluistering van Dark Night Of The Soul tot een trieste gebeurtenis, al valt er op de plaat wel degelijk flink wat te genieten. Samenwerkingsverbanden als deze klinken, zeker wanneer een beroep wordt gedaan op gastmuzikanten van een nogal uiteenlopend pluimage, vaak weinig consistent en dit geldt ook voor Dark Night Of The Soul. In vrijwel alle songs zijn de songwriting skills van Mark Linkous en de productionele vaardigheden van Danger Mouse te herkennen, maar door de zeer uiteenlopende vocalisten klinken ze allemaal anders. Naast filmmaker David Lynch, die niet alleen de verpakking (inclusief een fraai fotoboek voor de limited edition) van de plaat ontwierp, maar ook verantwoordelijk was voor hier en daar bijna beangstigende geluiden op deze plaat, is een indrukwekkend lijstje gastvocalisten op komen draven. Wat te denken van James Mercer (The Shins), Wayne Coyne (The Flaming Lips), Jason Lytle (voorheen Grandaddy), Suzanne Vega, Vic Chesnutt, Black Francis, Iggy Pop, Gruff Rhys (Super Furry Animals), Julian Casablancas (The Strokes) en Nina Persson (voorheen The Cardigans)? Een aantal van de songs op Dark Night Of The Soul valt in de categorie stevige rocksongs, terwijl de meeste andere songs in het hokje passen waarin ook de donkere en breekbare Americana van Sparklehorse is in te delen. Het zijn de laatste songs die op mij verreweg de meeste indruk maken en het zijn ook deze songs die duidelijk maken hoezeer we het unieke talent van Mark Linkous zullen missen de komende jaren. Of Dark Night Of The Soul uiteindelijk de boeken in zal gaan als een klassieke plaat of als een aardig tussendoortje zal de tijd moeten leren, maar vooralsnog ben ik, mede door de fraaie hoogtepunten (gezongen door Wayne Coyne, Suzanne Vega, Vic Chesnutt, ulian Casablancas, Jason Lytle en Mark Linkous zelf), zeker niet ontevreden. Erwin Zijleman