Tired Pony - The Place We Ran From
Ik heb nooit zoveel gehad met de muziek van Snow Patrol en ook de andere projecten van Snow Patrol voorman Gary Lightbody, waaronder het met leden van Mogwai en Belle & Sebastian aangevulde The Reindeer Section, wisten me nooit echt te overtuigen. Ik had op voorhand dan ook niet veel vertrouwen in Lightbody’s nieuwste project Tired Pony, maar na de plaat met enige tegenzin beluisterd te hebben, moet ik toegeven dat de muziek van de Schot me dit keer niet onberoerd laat. Voor het debuut van Tired Pony wist Gary Lightbody een aantal grote namen te strikken. Naast Lightbody duiken onder andere Iain Archer (die in begindagen van Snow Patrol deel uitmaakte van de band en sindsdien een aantal fraaie soloplaten afleverde), producer Jacknife Lee, Richard Colburn (Belle & Sebastian), Scott McCaughey (officieus R.E.M. lid) en R.E.M. gitarist Peter Buck op als bandleden, terwijl Zooey Deschanel (She & Him), M. Ward en Editors zanger Tom Smith gastbijdragen leveren. Met The Place We Ran From wilde Gary Lightbody eigenlijk een echte countryplaat maken, maar dat is maar ten dele gelukt. Het debuut van Tired Pony is een veelzijdige plaat met invloeden uit de rootsmuziek, maar ook volop invloeden uit de muziek van Snow Patrol. Het levert een cd op ruimtelijk klinkende songs die net zo makkelijk weghappen als de songs van Snow Patrol, maar die ook zijn voorzien van een interessanter instrumentarium en meer diepgang. Het absolute hoogtepunt van de plaat is het bloedstollende duet met Zooey Deschanel, Get On The Road, maar ook de meeste andere songs voldoen ruimschoots aan de verwachtingen. Tired Pony heeft zoals gezegd een nogal divers geluid, waarin kampvuurballades hand in hand gaan met stadionrock, traditionele rootsklanken en het soort muziek waarmee R.E.M. zichzelf op de kaart heeft gezet. Ondanks het feit dat de plaat al na twee weken op de band stond, klinkt The Place We Ran From nergens als een snel afgeraffeld tussendoortje. Het debuut van Tired Pony is een plaat waarop geïnspireerd en met hoorbaar plezier muziek van hoog niveau wordt gemaakt. Het is muziek die over de hele linie een ruime voldoende verdient, maar het zijn de paar uitschieters die de plaat echt interessant maken. The Place We Ran From is daarom misschien vooral een plaat die doet uitzien naar een opvolger, maar voldoet in de tussentijd ook prima als een lekker afwisselende plaat met muziek die de som der delen weet te overstijgen en bovendien steeds mooier wordende muziek laat horen. Erwin Zijleman
Ik heb nooit zoveel gehad met de muziek van Snow Patrol en ook de andere projecten van Snow Patrol voorman Gary Lightbody, waaronder het met leden van Mogwai en Belle & Sebastian aangevulde The Reindeer Section, wisten me nooit echt te overtuigen. Ik had op voorhand dan ook niet veel vertrouwen in Lightbody’s nieuwste project Tired Pony, maar na de plaat met enige tegenzin beluisterd te hebben, moet ik toegeven dat de muziek van de Schot me dit keer niet onberoerd laat. Voor het debuut van Tired Pony wist Gary Lightbody een aantal grote namen te strikken. Naast Lightbody duiken onder andere Iain Archer (die in begindagen van Snow Patrol deel uitmaakte van de band en sindsdien een aantal fraaie soloplaten afleverde), producer Jacknife Lee, Richard Colburn (Belle & Sebastian), Scott McCaughey (officieus R.E.M. lid) en R.E.M. gitarist Peter Buck op als bandleden, terwijl Zooey Deschanel (She & Him), M. Ward en Editors zanger Tom Smith gastbijdragen leveren. Met The Place We Ran From wilde Gary Lightbody eigenlijk een echte countryplaat maken, maar dat is maar ten dele gelukt. Het debuut van Tired Pony is een veelzijdige plaat met invloeden uit de rootsmuziek, maar ook volop invloeden uit de muziek van Snow Patrol. Het levert een cd op ruimtelijk klinkende songs die net zo makkelijk weghappen als de songs van Snow Patrol, maar die ook zijn voorzien van een interessanter instrumentarium en meer diepgang. Het absolute hoogtepunt van de plaat is het bloedstollende duet met Zooey Deschanel, Get On The Road, maar ook de meeste andere songs voldoen ruimschoots aan de verwachtingen. Tired Pony heeft zoals gezegd een nogal divers geluid, waarin kampvuurballades hand in hand gaan met stadionrock, traditionele rootsklanken en het soort muziek waarmee R.E.M. zichzelf op de kaart heeft gezet. Ondanks het feit dat de plaat al na twee weken op de band stond, klinkt The Place We Ran From nergens als een snel afgeraffeld tussendoortje. Het debuut van Tired Pony is een plaat waarop geïnspireerd en met hoorbaar plezier muziek van hoog niveau wordt gemaakt. Het is muziek die over de hele linie een ruime voldoende verdient, maar het zijn de paar uitschieters die de plaat echt interessant maken. The Place We Ran From is daarom misschien vooral een plaat die doet uitzien naar een opvolger, maar voldoet in de tussentijd ook prima als een lekker afwisselende plaat met muziek die de som der delen weet te overstijgen en bovendien steeds mooier wordende muziek laat horen. Erwin Zijleman