Wavves - King Of The Beach
Wavves debuteerde vorig jaar met twee vrijwel identiek verpakte platen, Wavves en Wavvves. Met name de laatste plaat wist nogal wat aandacht te trekken en zorgde ervoor dat Wavves, feitelijk een soloproject van Nathan Williams, door de alternatieve muziekpers werd binnengehaald als één van de sensaties van 2009. Ik hoorde het er persoonlijk niet aan af. Wavvves was wat mij betreft een behoorlijk rommelige plaat met surfpunk overgoten met gitaarherrie, waarop je flink moest zoeken naar de paar goede popsongs die er na enige gewenning wel op bleken te staan. Toen Nathan Williams vervolgens de druk niet aan bleek te kunnen en op de vuist ging met zijn bandleden, gaf ik geen cent meer voor de toekomst van Wavves. Nauwelijks een jaar later laat Nathan Williams, die zich tegenwoordig laat bij staan door de voormalige ritmesectie van de eerder dit jaar overleden Jay Reatard, horen dat ik het bij het verkeerde eind had. King Of The Beach is dan ook een andere plaat dan zijn twee voorgangers. Voor King Of The Beach dook Williams samen met zijn nieuwe bandleden de studio in met producer Dennis Herring (Modest Mouse, Counting Crows), die het wel erg rauwe en rammelende geluid van de eerste twee Wavves platen vervolgens net voldoende wist te polijsten en op te poetsen. King Of The Beach is nog altijd een rauwe en rammelende plaat, maar de goede popsongs die Nathan Williams wel degelijk in zich heeft komen dit keer wel aan de oppervlakte. King Of The Beach klinkt als de perfecte synthese van The Beach Boys, The Jesus And Mary Chain en Nirvana (Williams noemt King Of The Beach niet voor niets zijn Nevermind). Het is een plaat vol zonnige surfpop die is voorzien van een rauw randje noisepop. Ondanks het feit dat de muziek behoorlijk rammelt en zo nu en dan alles kanten op schiet, lijkt het alsof Wavves popsongs maakt die je na één keer horen meezingt. Uiteindelijk blijken ze hier net wat te eigenzinnig voor, maar heeft Wavves je wel te pakken. Waar de eerste twee platen van Wavves ruwe stenen waren waarin alleen de fijnproever iets van een diamant kon ontdekken, is King of The Beach een geslepen steen die flink wat van zijn pracht prijs geeft. Vorig jaar hoorde ik er niets in, maar met King Of The Beach heeft Wavves me alsnog overtuigd. Erwin Zijleman
Wavves debuteerde vorig jaar met twee vrijwel identiek verpakte platen, Wavves en Wavvves. Met name de laatste plaat wist nogal wat aandacht te trekken en zorgde ervoor dat Wavves, feitelijk een soloproject van Nathan Williams, door de alternatieve muziekpers werd binnengehaald als één van de sensaties van 2009. Ik hoorde het er persoonlijk niet aan af. Wavvves was wat mij betreft een behoorlijk rommelige plaat met surfpunk overgoten met gitaarherrie, waarop je flink moest zoeken naar de paar goede popsongs die er na enige gewenning wel op bleken te staan. Toen Nathan Williams vervolgens de druk niet aan bleek te kunnen en op de vuist ging met zijn bandleden, gaf ik geen cent meer voor de toekomst van Wavves. Nauwelijks een jaar later laat Nathan Williams, die zich tegenwoordig laat bij staan door de voormalige ritmesectie van de eerder dit jaar overleden Jay Reatard, horen dat ik het bij het verkeerde eind had. King Of The Beach is dan ook een andere plaat dan zijn twee voorgangers. Voor King Of The Beach dook Williams samen met zijn nieuwe bandleden de studio in met producer Dennis Herring (Modest Mouse, Counting Crows), die het wel erg rauwe en rammelende geluid van de eerste twee Wavves platen vervolgens net voldoende wist te polijsten en op te poetsen. King Of The Beach is nog altijd een rauwe en rammelende plaat, maar de goede popsongs die Nathan Williams wel degelijk in zich heeft komen dit keer wel aan de oppervlakte. King Of The Beach klinkt als de perfecte synthese van The Beach Boys, The Jesus And Mary Chain en Nirvana (Williams noemt King Of The Beach niet voor niets zijn Nevermind). Het is een plaat vol zonnige surfpop die is voorzien van een rauw randje noisepop. Ondanks het feit dat de muziek behoorlijk rammelt en zo nu en dan alles kanten op schiet, lijkt het alsof Wavves popsongs maakt die je na één keer horen meezingt. Uiteindelijk blijken ze hier net wat te eigenzinnig voor, maar heeft Wavves je wel te pakken. Waar de eerste twee platen van Wavves ruwe stenen waren waarin alleen de fijnproever iets van een diamant kon ontdekken, is King of The Beach een geslepen steen die flink wat van zijn pracht prijs geeft. Vorig jaar hoorde ik er niets in, maar met King Of The Beach heeft Wavves me alsnog overtuigd. Erwin Zijleman