School Of Seven Bells - Disconnect From Desire
Na bijna een jaar lang recensiemoe te zijn geweest, begon ik op 5 januari 2009 met de krenten uit de pop. De eerste plaat die me wist te inspireren tot een recensie was Alpinisms; het debuut van het Amerikaanse trio School Of Seven Bells. Op haar debuut betoverde School Of Seven Bells met een combinatie van authentiek klinkende dreampop en invloeden uit zowel vervlogen als nieuwe tijden. Het leverde een zweverige prachtplaat vol verrassingen op. Inmiddels ben ik bijna 500 recensies verder en ligt de tweede plaat van School Of Seven Bells in de winkel. Ook Disconnect From Desire is weer een plaat om te koesteren. Ik was persoonlijk best tevreden geweest met Alpinisms deel twee, maar gitarist Benjamin Curtis en zingende zusjes Alejandra en Claudia Deheza hebben er voor gekozen om een duidelijk andere plaat te maken. Waar op Alpinisms invloeden uit de dreampop en shoegaze domineerden, laat Disconnect From Desire een wat minder zweverig geluid horen, waarin een belangrijke rol is weggelegd voor invloeden uit de dance en elektronica uit de jaren 80. Waar Alpinisms het moest hebben van bezwerende klankentapijten en hemelse vocalen, moet Disconnect From Desire het hebben van hemelse vocalen en meer down to earth popsongs. Invloeden van bands als Cocteau Twins, Lush, Siouxsie & The Banshees en My Bloody Valentine zijn zeker niet verdwenen, maar moeten dit keer stevig concurreren met invloeden van New Order, Depeche Mode, Curve en zelfs The Human League. Hoewel Disconnect From Desire een stuk minder zweverig klinkt dan zijn voorganger, heeft School Of Seven Bells ook op haar nieuwe plaat een voorkeur voor atmosferische en dromerige klankentapijten. Het zijn klanken die fraai kleuren bij de nog altijd betoverende vocalen van de zusjes Deheza. Disconnect From Desire is op het eerste gehoor wat minder verrassend dan Alpinisms, maar na enige gewenning blijken ook de meeste songs op deze nieuwe plaat voorzien van een dubbele bodem. Waar School Of Seven Bells de luisteraar op Alpinisms wist te verleiden met prima songs verstopt achter mysterieus aandoende klanken, verleidt de band dit keer met prima popsongs met een zweverig randje, waardoor de verschillen tussen beide platen uiteindelijk niet zo groot zijn als ze op het eerste gehoor misschien lijken. Wederom een hele mooie plaat van dit bijzondere Amerikaanse trio. Erwin Zijleman
Na bijna een jaar lang recensiemoe te zijn geweest, begon ik op 5 januari 2009 met de krenten uit de pop. De eerste plaat die me wist te inspireren tot een recensie was Alpinisms; het debuut van het Amerikaanse trio School Of Seven Bells. Op haar debuut betoverde School Of Seven Bells met een combinatie van authentiek klinkende dreampop en invloeden uit zowel vervlogen als nieuwe tijden. Het leverde een zweverige prachtplaat vol verrassingen op. Inmiddels ben ik bijna 500 recensies verder en ligt de tweede plaat van School Of Seven Bells in de winkel. Ook Disconnect From Desire is weer een plaat om te koesteren. Ik was persoonlijk best tevreden geweest met Alpinisms deel twee, maar gitarist Benjamin Curtis en zingende zusjes Alejandra en Claudia Deheza hebben er voor gekozen om een duidelijk andere plaat te maken. Waar op Alpinisms invloeden uit de dreampop en shoegaze domineerden, laat Disconnect From Desire een wat minder zweverig geluid horen, waarin een belangrijke rol is weggelegd voor invloeden uit de dance en elektronica uit de jaren 80. Waar Alpinisms het moest hebben van bezwerende klankentapijten en hemelse vocalen, moet Disconnect From Desire het hebben van hemelse vocalen en meer down to earth popsongs. Invloeden van bands als Cocteau Twins, Lush, Siouxsie & The Banshees en My Bloody Valentine zijn zeker niet verdwenen, maar moeten dit keer stevig concurreren met invloeden van New Order, Depeche Mode, Curve en zelfs The Human League. Hoewel Disconnect From Desire een stuk minder zweverig klinkt dan zijn voorganger, heeft School Of Seven Bells ook op haar nieuwe plaat een voorkeur voor atmosferische en dromerige klankentapijten. Het zijn klanken die fraai kleuren bij de nog altijd betoverende vocalen van de zusjes Deheza. Disconnect From Desire is op het eerste gehoor wat minder verrassend dan Alpinisms, maar na enige gewenning blijken ook de meeste songs op deze nieuwe plaat voorzien van een dubbele bodem. Waar School Of Seven Bells de luisteraar op Alpinisms wist te verleiden met prima songs verstopt achter mysterieus aandoende klanken, verleidt de band dit keer met prima popsongs met een zweverig randje, waardoor de verschillen tussen beide platen uiteindelijk niet zo groot zijn als ze op het eerste gehoor misschien lijken. Wederom een hele mooie plaat van dit bijzondere Amerikaanse trio. Erwin Zijleman