David Gray - Foundling
De carrière van David Gray verloopt tot dusver bijzonder grillig. Zijn eerste drie platen krijgen totaal geen aandacht en verkopen daarom nauwelijks, maar met White Ladder groeit Gray vervolgens in no time uit tot de lieveling van de critici en een groot publiek, om met de platen die volgen vrijwel alle gewonnen sympathie weer net zo makkelijk te verspelen. Eerlijk gezegd begrijp ik daar niets van. In mijn ogen is David Gray geen muzikant met slechts één goede plaat, maar is het een muzikant die de afgelopen 7 jaar een indrukwekkend en behoorlijk constant oeuvre heeft opgebouwd. Waar David Gray bij de critici geen goed meer kon doen na White Ladder, leverde hij wat mij betreft met A New Day at Midnight (2002), Life in Slow Motion (2005) en Draw the Line (2009) drie platen af die niet of nauwelijks onder deden voor White Ladder. Het zijn platen die voortborduurden op White Ladder, maar veel meer deden dan slechts het reproduceren van het succesvolle geluid van deze zo bewierookte plaat. David Gray nam na Life In Slow Motion flink de tijd voor Draw The Line, maar keert nauwelijks een jaar na het verschijnen van deze plaat al weer terug met een nieuwe plaat. Foundling bestaat uit twee cd’s en bevat in totaal 19 tracks, die grotendeels uit de Draw The Line sessies komen. Toch is Foundling geen logisch vervolg op Draw The Line. Foundling is David Gray’s meest ingetogen plaat in jaren en moet het doen zonder de impulsen uit de elektronica die zijn vorige platen een modern en hitgevoelig geluid gaven. Foundling is wat meer een singer-songwriter plaat die vertrouwt op Gray’s stem en zijn vermogen om aansprekende en doorleefde songs te schrijven. De instrumentatie is met name op het eerste deel van de plaat sober maar spannend en geeft de herkenbare en wat betreft hele mooie stem van David Gray alle ruimte. Waar David Gray sinds White Ladder kon varen op speelse elektronica, staat hij er op Foundling weer alleen voor. Er zijn niet veel songs voor nodig om te concluderen dat David Gray in deze soberdere setting eigenlijk veel beter tot zijn recht komt. Foundling staat vol wonderschone popsongs die aan de ene kant klinken zoals je dat van David Gray verwacht, maar die aan de andere kant laten horen dat David Gray veel meer kan dan zijn vorige platen suggereerden. Natuurlijk zitten er tussen de 19 songs op Foundling wel een aantal die net wat minder indruk maken, maar de meeste songs op David Gray’s nieuwe plaat weten te overtuigen en te betoveren. De critici zullen het wel weer niks vinden en ook de meeste fans van White Ladder zullen niet terugkeren op het oude nest, maar de enkeling die de tijd zal nemen voor Foundling zal alleen maar kunnen concluderen dat David Gray zijn beste plaat tot dusver heeft gemaakt. Erwin Zijleman
De carrière van David Gray verloopt tot dusver bijzonder grillig. Zijn eerste drie platen krijgen totaal geen aandacht en verkopen daarom nauwelijks, maar met White Ladder groeit Gray vervolgens in no time uit tot de lieveling van de critici en een groot publiek, om met de platen die volgen vrijwel alle gewonnen sympathie weer net zo makkelijk te verspelen. Eerlijk gezegd begrijp ik daar niets van. In mijn ogen is David Gray geen muzikant met slechts één goede plaat, maar is het een muzikant die de afgelopen 7 jaar een indrukwekkend en behoorlijk constant oeuvre heeft opgebouwd. Waar David Gray bij de critici geen goed meer kon doen na White Ladder, leverde hij wat mij betreft met A New Day at Midnight (2002), Life in Slow Motion (2005) en Draw the Line (2009) drie platen af die niet of nauwelijks onder deden voor White Ladder. Het zijn platen die voortborduurden op White Ladder, maar veel meer deden dan slechts het reproduceren van het succesvolle geluid van deze zo bewierookte plaat. David Gray nam na Life In Slow Motion flink de tijd voor Draw The Line, maar keert nauwelijks een jaar na het verschijnen van deze plaat al weer terug met een nieuwe plaat. Foundling bestaat uit twee cd’s en bevat in totaal 19 tracks, die grotendeels uit de Draw The Line sessies komen. Toch is Foundling geen logisch vervolg op Draw The Line. Foundling is David Gray’s meest ingetogen plaat in jaren en moet het doen zonder de impulsen uit de elektronica die zijn vorige platen een modern en hitgevoelig geluid gaven. Foundling is wat meer een singer-songwriter plaat die vertrouwt op Gray’s stem en zijn vermogen om aansprekende en doorleefde songs te schrijven. De instrumentatie is met name op het eerste deel van de plaat sober maar spannend en geeft de herkenbare en wat betreft hele mooie stem van David Gray alle ruimte. Waar David Gray sinds White Ladder kon varen op speelse elektronica, staat hij er op Foundling weer alleen voor. Er zijn niet veel songs voor nodig om te concluderen dat David Gray in deze soberdere setting eigenlijk veel beter tot zijn recht komt. Foundling staat vol wonderschone popsongs die aan de ene kant klinken zoals je dat van David Gray verwacht, maar die aan de andere kant laten horen dat David Gray veel meer kan dan zijn vorige platen suggereerden. Natuurlijk zitten er tussen de 19 songs op Foundling wel een aantal die net wat minder indruk maken, maar de meeste songs op David Gray’s nieuwe plaat weten te overtuigen en te betoveren. De critici zullen het wel weer niks vinden en ook de meeste fans van White Ladder zullen niet terugkeren op het oude nest, maar de enkeling die de tijd zal nemen voor Foundling zal alleen maar kunnen concluderen dat David Gray zijn beste plaat tot dusver heeft gemaakt. Erwin Zijleman