Sleigh Bells - Treats
Sinds het Amerikaanse duo Sleigh Bells vorig jaar oktober debuteerde op het New Yorkse film- en muziekfestival CMJ, wordt het tweetal stevig gehyped. Op basis van alles wat ik de afgelopen maanden over het duo heb gelezen, was ik maar matig nieuwsgierig naar de muziek op Treats, het debuut van Sleigh Bells. Voor harde elektronische beats, scheurende metal gitaren en een bak vervormde herrie loop ik immers maar zelden warm, dus alleen de onschuldige popvocalen van zangeres Alexis Krauss zouden me over de streep kunnen trekken. Het verhaal achter Sleigh Bells is natuurlijk prachtig. Een mislukte hardcore gitarist (Derek Miller) werkt als ober in een restaurant. Hij raakt aan de praat met een klant en laat vallen dat hij op zoek is naar een zangeres voor een nieuwe band. De betreffende klant schuift vervolgens haar eigen dochter, een mislukte teenpop zangeres (Alexis Krauss), naar voren. Sleigh Bells is geboren en krijgt tot ieders verbazing in no time een platencontract bij het label van de Britse M.I.A. (N.E.E.T. Recordings). Een mooi verhaal is nog niet voldoende voor een goede plaat en ik ben er nog steeds niet uit of Sleigh Bells die nu heeft gemaakt of niet. Opvallend is Treats zeker. De muziek van Sleigh Bells is een combinatie van stevige gitaarriffs, vervormde elektronische beats, hiphop ritmes en krakende synths. In vocaal opzicht klinkt de muziek van Sleigh Bells een stuk braver, al kan Alexis Krauss ook genadeloos schreeuwen. Wanneer de gitaren wat gas terug nemen en Alexis Krauss haar teksten boos in de microfoon schreeuwt, heeft Treats wel iets van de muziek van M.I.A., maar het merendeel van de tracks heeft niet zoveel te maken met de muziek van de eigenzinnige Britse. Treats bevat een aantal behoorlijk perfecte popsongs, maar bevat ook een aantal tracks waarin ik nog steeds maar weinig structuur kan ontdekken. Treats van Sleigh Bells is absoluut een frisse en eigenzinnige plaat met een aantal geniale momenten, maar minstens net zo vaak heb ik het idee dat ik naar niemendalletjes of naar zinloos geklooi luister. Het is makkelijk om achter de Pitchforks van deze wereld aan te rennen, maar in het geval van Sleigh Bells doe ik dit niet. De lawaaipop van het tweetal is charmant en avontuurlijk, maar mist nog kwaliteit en consistentie om het inmiddels al vaak aan de plaat toegekende predicaat meesterwerk echt te verdienen. Treats is dankzij de eigenwijze aanpak en een aantal geweldige songs wel een klein krentje in de pop. Het is er bovendien een die in de toekomst nog wel eens voor grootse nakomelingen kan zorgen. Erwin Zijleman
Sinds het Amerikaanse duo Sleigh Bells vorig jaar oktober debuteerde op het New Yorkse film- en muziekfestival CMJ, wordt het tweetal stevig gehyped. Op basis van alles wat ik de afgelopen maanden over het duo heb gelezen, was ik maar matig nieuwsgierig naar de muziek op Treats, het debuut van Sleigh Bells. Voor harde elektronische beats, scheurende metal gitaren en een bak vervormde herrie loop ik immers maar zelden warm, dus alleen de onschuldige popvocalen van zangeres Alexis Krauss zouden me over de streep kunnen trekken. Het verhaal achter Sleigh Bells is natuurlijk prachtig. Een mislukte hardcore gitarist (Derek Miller) werkt als ober in een restaurant. Hij raakt aan de praat met een klant en laat vallen dat hij op zoek is naar een zangeres voor een nieuwe band. De betreffende klant schuift vervolgens haar eigen dochter, een mislukte teenpop zangeres (Alexis Krauss), naar voren. Sleigh Bells is geboren en krijgt tot ieders verbazing in no time een platencontract bij het label van de Britse M.I.A. (N.E.E.T. Recordings). Een mooi verhaal is nog niet voldoende voor een goede plaat en ik ben er nog steeds niet uit of Sleigh Bells die nu heeft gemaakt of niet. Opvallend is Treats zeker. De muziek van Sleigh Bells is een combinatie van stevige gitaarriffs, vervormde elektronische beats, hiphop ritmes en krakende synths. In vocaal opzicht klinkt de muziek van Sleigh Bells een stuk braver, al kan Alexis Krauss ook genadeloos schreeuwen. Wanneer de gitaren wat gas terug nemen en Alexis Krauss haar teksten boos in de microfoon schreeuwt, heeft Treats wel iets van de muziek van M.I.A., maar het merendeel van de tracks heeft niet zoveel te maken met de muziek van de eigenzinnige Britse. Treats bevat een aantal behoorlijk perfecte popsongs, maar bevat ook een aantal tracks waarin ik nog steeds maar weinig structuur kan ontdekken. Treats van Sleigh Bells is absoluut een frisse en eigenzinnige plaat met een aantal geniale momenten, maar minstens net zo vaak heb ik het idee dat ik naar niemendalletjes of naar zinloos geklooi luister. Het is makkelijk om achter de Pitchforks van deze wereld aan te rennen, maar in het geval van Sleigh Bells doe ik dit niet. De lawaaipop van het tweetal is charmant en avontuurlijk, maar mist nog kwaliteit en consistentie om het inmiddels al vaak aan de plaat toegekende predicaat meesterwerk echt te verdienen. Treats is dankzij de eigenwijze aanpak en een aantal geweldige songs wel een klein krentje in de pop. Het is er bovendien een die in de toekomst nog wel eens voor grootse nakomelingen kan zorgen. Erwin Zijleman