Danger Mouse & Daniele Luppi - Rome
Brian Burton, oftewel Danger Mouse, timmerde de afgelopen jaren zeer nadrukkelijk aan de weg als producer en als uitvoerend artiest. Als producer stond hij onder andere aan de wieg van platen als The Grey Album (een mash-up van Jay-Z’s Black Album en White Album van The Beatles), Demon Days van Gorillaz, Brothers van The Black Keys en natuurlijk Dark Night Of The Soul van Sparklehorse. Als uitvoerend artiest maakte hij deel uit van Danger Doom (met MC MF Doom), Broken Bells (met The Shins voorman James Mercer) en Gnarls Barkley (met Cee-Lo Green). De projecten van Danger Mouse waren niet alleen succesvol, maar ook in artistiek opzicht zeer interessant, doordat Danger Mouse op ambitieuze wijze de grenzen tussen genres deed vervagen. Ook het nieuwste project van Danger Mouse is weer ambitieus en grensverleggend. Samen met de Italiaanse componist van filmmuziek Daniele Luppi werkte Danger Mouse een aantal jaren aan Rome. Het levert een plaat op die zich laat beluisteren als de soundtrack bij een niet bestaande film. Op Rome laten Danger Mouse en Daniele Luppi zich nadrukkelijk inspireren door de soundtracks van Ennio Morricone. Dit gaat zelfs zo ver dat het orkest dat in 1966 speelde op Morricone’s soundtrack bij de legendarische spaghettiwestern The Good, The Bad And The Ugly werd opgetrommeld voor de opname van Rome. Danger Mouse en Luppi geven hun soundtrack bij een niet bestaande spaghettiwestern ook een modern tintje door vocalisten in te zetten; een rol die op Rome fraai wordt vervuld door niemand minder dan Norah Jones en voormalig White Stripe Jack White. Rome sluit in muzikaal opzicht goed aan op de legendarische soundtracks van Ennio Morricone, maar klinkt door de eigenzinnige aanpak van Danger Mouse en door de inzet van Norah Jones en Jack White toch beduidend anders. Rome bevat authentiek klinkende muziek die beelden oproept. Met name in de instrumentale tracks zie je de paarden bijna over eindeloze zandvlaktes rennen, maar ook de vocale tracks toveren eenvoudig fraaie beelden op het netvlies. Norah Jones is hierbij verantwoordelijk voor de dromerige fragmenten, terwijl Jack White met zijn rauwe strot de pure emotie onder zijn hoede neemt. Omdat Rome geen seconde een geheim maakt van de grenzeloze bewondering van Danger Mouse en Daniele Luppi voor het werk van Ennio Morricone, is de plaat wat minder baanbrekend dan de andere projecten van Danger Mouse, maar voor de liefhebber van mooie beeldende muziek valt er op deze plaat wel degelijk heel veel te genieten. Rome is niet alleen de perfecte soundtrack voor een film die snel gemaakt moet worden, maar is dankzij het lome en dromerige karakter van de muziek ook de perfecte soundtrack voor de broeierige zomeravonden waarvan we er in 2011 hopelijk nog veel gaan krijgen. Erwin Zijleman
Brian Burton, oftewel Danger Mouse, timmerde de afgelopen jaren zeer nadrukkelijk aan de weg als producer en als uitvoerend artiest. Als producer stond hij onder andere aan de wieg van platen als The Grey Album (een mash-up van Jay-Z’s Black Album en White Album van The Beatles), Demon Days van Gorillaz, Brothers van The Black Keys en natuurlijk Dark Night Of The Soul van Sparklehorse. Als uitvoerend artiest maakte hij deel uit van Danger Doom (met MC MF Doom), Broken Bells (met The Shins voorman James Mercer) en Gnarls Barkley (met Cee-Lo Green). De projecten van Danger Mouse waren niet alleen succesvol, maar ook in artistiek opzicht zeer interessant, doordat Danger Mouse op ambitieuze wijze de grenzen tussen genres deed vervagen. Ook het nieuwste project van Danger Mouse is weer ambitieus en grensverleggend. Samen met de Italiaanse componist van filmmuziek Daniele Luppi werkte Danger Mouse een aantal jaren aan Rome. Het levert een plaat op die zich laat beluisteren als de soundtrack bij een niet bestaande film. Op Rome laten Danger Mouse en Daniele Luppi zich nadrukkelijk inspireren door de soundtracks van Ennio Morricone. Dit gaat zelfs zo ver dat het orkest dat in 1966 speelde op Morricone’s soundtrack bij de legendarische spaghettiwestern The Good, The Bad And The Ugly werd opgetrommeld voor de opname van Rome. Danger Mouse en Luppi geven hun soundtrack bij een niet bestaande spaghettiwestern ook een modern tintje door vocalisten in te zetten; een rol die op Rome fraai wordt vervuld door niemand minder dan Norah Jones en voormalig White Stripe Jack White. Rome sluit in muzikaal opzicht goed aan op de legendarische soundtracks van Ennio Morricone, maar klinkt door de eigenzinnige aanpak van Danger Mouse en door de inzet van Norah Jones en Jack White toch beduidend anders. Rome bevat authentiek klinkende muziek die beelden oproept. Met name in de instrumentale tracks zie je de paarden bijna over eindeloze zandvlaktes rennen, maar ook de vocale tracks toveren eenvoudig fraaie beelden op het netvlies. Norah Jones is hierbij verantwoordelijk voor de dromerige fragmenten, terwijl Jack White met zijn rauwe strot de pure emotie onder zijn hoede neemt. Omdat Rome geen seconde een geheim maakt van de grenzeloze bewondering van Danger Mouse en Daniele Luppi voor het werk van Ennio Morricone, is de plaat wat minder baanbrekend dan de andere projecten van Danger Mouse, maar voor de liefhebber van mooie beeldende muziek valt er op deze plaat wel degelijk heel veel te genieten. Rome is niet alleen de perfecte soundtrack voor een film die snel gemaakt moet worden, maar is dankzij het lome en dromerige karakter van de muziek ook de perfecte soundtrack voor de broeierige zomeravonden waarvan we er in 2011 hopelijk nog veel gaan krijgen. Erwin Zijleman