Diana Jones - High Atmosphere
Met het in 2006 verschenen My Remembrance Of You schaarde de Amerikaanse singer-songwriter Diana Jones zich in één keer onder de betere vrouwelijke singer-songwriters in de Americana hoek en vulde ze een deel van de leegte die was ontstaan door de op dat moment drie jaar durende writer’s block van Gillian Welch. Het in 2009 verschenen Better Times Will Come was minstens net zo goed als My Remembrance Of You en ook met het deze week verschenen High Atmosphere heeft Diana Jones weer een plaat van hoog niveau gemaakt. High Atmosphere volgt grotendeels hetzelfde recept als zijn twee voorgangers en bevat voornamelijk traditioneel klinkende songs waarin Diana Jones zich laat beïnvloeden door de groten uit de folk, country en bluegrass. Ook bij beluistering van High Atmosphere valt de associatie met de muziek van Gillian Welch (wiens writer's block inmiddels acht jaar duurt) niet te onderdrukken, maar de muziek van de Amerikaanse heeft ook zeker raakvlakken met die van onder andere Iris DeMent, Mary Gauthier en Kelly Willis, om maar eens een paar namen te noemen. High Atmosphere is net als zijn twee voorgangers (hiervoor maakte Diana Jones overigens nog twee nauwelijks opgemerkte en in eigen beheer uitgebrachte platen) een traditioneel aandoende en behoorlijk sobere plaat, maar klinkt toch ook net wat anders. Dat is deels de verdienste van medeproducer Ketch Secor (Old Crow Medicine Show) die High Atmosphere met zijn bijdragen op viool, gitaar en banjo een net wat voller geluid geeft, maar minstens even belangrijk zijn de vocale bijdragen van Jim Lauderdale, die Diana Jones in drie tracks naar grote hoogten weet te stuwen. Net als Gillian Welch maakt Diana Jones traditionele muziek die op een of andere manier ook modern aanvoelt en daarom in potentie een breed publiek kan bereiken. Het is ambachtelijk gemaakte muziek zoals deze door flink wat vrouwelijke singer-songwriters wordt gemaakt, maar Diana Jones onderscheidt zich wat mij betreft van de concurrentie door haar mooie stem en door de hoeveelheid gevoel die ze in haar zo persoonlijke songs legt. Diana Jones vertelt op haar nieuwe plaat prachtige en indringende verhalen en ze raken me allemaal. Ook High Atmosphere is daarom weer een plaat die liefhebbers van vrouwelijke singer-songwriters in dit genre zeer zal bevallen. Het is bovendien een plaat die wat mij betreft nog net iets twee beter is dan zijn voorgangers. Verplichte kost dus voor de liefhebbers van de muziek van Diana Jones en de ultieme kennismaking voor de liefhebbers van vrouwelijke singer-songwriters die Diana Jones nog niet hebben ontdekt. Erwin Zijleman
Met het in 2006 verschenen My Remembrance Of You schaarde de Amerikaanse singer-songwriter Diana Jones zich in één keer onder de betere vrouwelijke singer-songwriters in de Americana hoek en vulde ze een deel van de leegte die was ontstaan door de op dat moment drie jaar durende writer’s block van Gillian Welch. Het in 2009 verschenen Better Times Will Come was minstens net zo goed als My Remembrance Of You en ook met het deze week verschenen High Atmosphere heeft Diana Jones weer een plaat van hoog niveau gemaakt. High Atmosphere volgt grotendeels hetzelfde recept als zijn twee voorgangers en bevat voornamelijk traditioneel klinkende songs waarin Diana Jones zich laat beïnvloeden door de groten uit de folk, country en bluegrass. Ook bij beluistering van High Atmosphere valt de associatie met de muziek van Gillian Welch (wiens writer's block inmiddels acht jaar duurt) niet te onderdrukken, maar de muziek van de Amerikaanse heeft ook zeker raakvlakken met die van onder andere Iris DeMent, Mary Gauthier en Kelly Willis, om maar eens een paar namen te noemen. High Atmosphere is net als zijn twee voorgangers (hiervoor maakte Diana Jones overigens nog twee nauwelijks opgemerkte en in eigen beheer uitgebrachte platen) een traditioneel aandoende en behoorlijk sobere plaat, maar klinkt toch ook net wat anders. Dat is deels de verdienste van medeproducer Ketch Secor (Old Crow Medicine Show) die High Atmosphere met zijn bijdragen op viool, gitaar en banjo een net wat voller geluid geeft, maar minstens even belangrijk zijn de vocale bijdragen van Jim Lauderdale, die Diana Jones in drie tracks naar grote hoogten weet te stuwen. Net als Gillian Welch maakt Diana Jones traditionele muziek die op een of andere manier ook modern aanvoelt en daarom in potentie een breed publiek kan bereiken. Het is ambachtelijk gemaakte muziek zoals deze door flink wat vrouwelijke singer-songwriters wordt gemaakt, maar Diana Jones onderscheidt zich wat mij betreft van de concurrentie door haar mooie stem en door de hoeveelheid gevoel die ze in haar zo persoonlijke songs legt. Diana Jones vertelt op haar nieuwe plaat prachtige en indringende verhalen en ze raken me allemaal. Ook High Atmosphere is daarom weer een plaat die liefhebbers van vrouwelijke singer-songwriters in dit genre zeer zal bevallen. Het is bovendien een plaat die wat mij betreft nog net iets twee beter is dan zijn voorgangers. Verplichte kost dus voor de liefhebbers van de muziek van Diana Jones en de ultieme kennismaking voor de liefhebbers van vrouwelijke singer-songwriters die Diana Jones nog niet hebben ontdekt. Erwin Zijleman