Ik ben na een bezoekje aan de lokale Albert Heijn nog nooit met een cd thuis gekomen, maar het aanbod van de Franse hypermarché kan ik over het algemeen maar moeilijk weerstaan. Mijn laatste aanwinst is Sur Mes Gardes van Joyce Jonathan. Het debuut van de jonge Française stamt uit 2010 en was in eigen land zeer succesvol, maar in Nederland is de plaat vooral genegeerd. Dat was een paar jaar geleden ongetwijfeld anders geweest, maar kennelijk zijn we inmiddels uitgekeken op de Franse zuchtmeisjes die een paar jaar geleden nog zo liefdevol werden onthaald. Een echt zuchtmeisje is Joyce Jonathan overigens niet. Op Sur Mes Gardes zul je tevergeefs zoeken naar invloeden uit de Bossa Nova en hoewel Joyce Jonathan zo nu en dan best verleidelijk kan zingen, heeft ze veel meer te bieden dan een zwoele blik en bijbehorende stem. Sur Mes Gardes is een plaat die op knappe wijze een brug slaat tussen de tradities van de Franse chansons en de Britse en Amerikaanse folk. Joyce Jonathan maakt op haar debuut indruk met lekker in het gehoor liggende luisterliedjes die aan de ene kant typisch Frans zijn, maar aan de andere kant ook niet zo gek ver zijn verwijderd van de folksongs van Amy MacDonald, Tracy Chapman en Suzanne Vega, om maar eens een paar namen te noemen. Wanneer ik de muziek van de Française vergelijk met die van (bijna)landgenoten, kom ik uit bij Rose en vooral bij Carla Bruni. Sur Mes Gardes is een plaat die het geweldig doet op de achtergrond, zeker wanneer de zon schijnt, maar het is ook zeker een plaat die in muzikaal opzicht het een en ander te bieden heeft. Joyce Jonathan voorziet haar bijzonder aangename stem niet alleen van fraai pianospel, maar laat ook een veelzijdig geluid horen, waarin lichtvoetige en opgewekte tracks samen gaan met wat melancholische ballads. Joyce Jonathan deelt haar veelzijdigheid met Zaz, die vorig jaar een van de leukste Franse platen afleverde. Wanneer ik Sur Mes Gardes vergelijk met het debuut van Zaz hoor ik vooral verschillen, maar qua niveau doen beide platen wat mij betreft niet voor elkaar onder. Het blijft lastig dat je in de Franse supermarkten geen cd’s kunt beluisteren waardoor je wel eens een verkeerde cd uit het rek haalt, maar Sur Mes Gardes van Joyce Jonathan is iedere cent waard. Ondanks het feit dat de aandacht voor de Franse popmuziek wat is verslapt wordt er in Frankrijk nog steeds heel veel leuke popmuziek gemaakt, met het debuut van Joyce Jonathan als positieve uitschieter. Erwin Zijleman